Gelijk de dichter Hendrik Marsman al dichtte, stelde Steef de Jong zich niet tevreden met een voorspelbaar leven in Nederland en ging op onderzoek uit in Wenen waar hij van de ene in de andere verrassing viel, die overigens niet alle even prettig waren. In de voorstelling Groots en meeslepend wil ik leven, geregisseerd door Ina Veen, vertelt hij daarover. Net zoals de volgende delen van zijn operette-trilogie, te weten Ludwig en Straussvogel, zit ook dit eerste deel vol raffinement. In een multimediaal spektakel zet hij in zijn eentje - en met technicus René Rood op de achtergrond - in Studio 11 het publiek een show voor die bomvol creativiteit zit.
Als een romancier trekt de veelzijdige jonge kunstenaar het publiek mee het verhaal in. Er staat al operettemuziek op op een grammofoon en De Jong zingt mee terwijl hij ondertussen het publiek in zijn fraaie oefenruimte verwelkomt. Dat brengt hem heel informeel op de vraag wie van de aanwezigen weet om welk lied het gaat. Hij toont de hoes van de langspeelplaat waarop de gezichten van Christine Deutekom en Marco Bakker prijken. Het is het Wolgalied uit de operette Der Zarewitsch dat Bakker ten gehore brengt. Het is nog net niet zo dat het publiek met hem meezingt, zoals men deed met An der schönen blauen Donau in Straussvogel.
De Jong vertelt dat hij de plaat eens voor de grap van vrienden cadeau kreeg maar meteen verslingerd raakte aan de operettemuziek. Misschien wel door de invloed van zijn grootmoeder Nellie, die ooit varieté artieste was in Duitsland. Hij laat een advertentie uit het Haarlems Dagblad van 1935 zien waarin een drietal artiesten, dat in het Rembrandt Theater in Haarlem speelde, een niet al te zwaar meisje zoekt dat gemakkelijk als speelbal kan dienen. En dat letterlijk. De Jong bekeek foto’s van zijn oma als artieste en vond daartussen ook een ansichtkaart van de Weense zanger Hans Caspari tussen de foto’s, die net als de foto’s op een televisiescherm geprojecteerd wordt. Hij besluit de zanger te schrijven en krijgt tot zijn verbazing antwoord van de man die inmiddels al in de negentig is. Caspari herinnerde zich de oma van De Jong nog en nodigde de kleinzoon uit voor een bezoek. De Jong gaat daar op in omdat hij auditie wilde doen voor Der Zarewitsch. We schrijven dan 2010.
Zie hier de aanleiding voor het boeiende verhaal dat volgt. De Jong kruipt achter de piano en zet een vrolijke melodie in die uit zichzelf doorgaat terwijl hij verdwijnt achter de grote schoenendoos in het midden van het podium. Heel subtiel zien we dat hij met een zaagje een raampje in de doos maakt waar hij op een moment suprème uit naar voren komt, meezingend met de melodie uit de piano (zie foto). Hij bevindt zich in een hotel in Wenen en laat ons het interieur van zijn kamer zien door een wand uit de doos te zagen. Vervolgens gaat hij naar de steeg waar Caspari woont. Na lang wachten hoort hij van bovenbuurman Karl dat Caspari helaas net overleden is en dat de begrafenisplechtigheid al begonnen is. De Jong rijdt mee met Karl naar de begraafplaats. Daar valt hem een jonge vrouw in een knalgroene jurk op. Zij blijkt Stephanie Winterstein te zijn, de zeventig jaar jongere vrouw van Caspari. Ze trouwde hem niet, zoals gedacht, om zijn geld, maar om opgenomen te worden in de beau monde. Met een prachtig gebaar sluit De Jong het fraai vormgegeven graf van die grossen Künstler op het Zentralfriedhof en gaat met Karl naar het café om daar met het lied Bier muss es sein, Bier oder Wein een heildronk op de overleden kunstenaar uit te brengen.
In dezelfde mooie sfeer met veel aandacht voor details gaat het verhaal verder. De Jong belandt van het een in het ander, een rollercoaster, die ook nog eens de vorm van een crimi aanneemt. Bij de verschillende theatrale middelen zoals de pop met de prachtige ogen die prins Rudolph voorstelt, komische verkleedpartijen en de liefdevol gemaakte kartonnen decors, mag de inbreng van Jozef Bratfisch niet ongenoemd blijven, de chauffeur van de prins die de avances van de prins voor De Jong nauw in de gaten houdt, zoals we op het televisiescherm kunnen zien. Bratfisch geeft een extra dimensie aan het verhaal net zoals Phi en Pho dat deden in Ludwig. Wellicht kan De Jong dat tweede programma ook nog eens hernemen. Van zijn aanstekelijke humor kan men eigenlijk nooit genoeg krijgen.
De voorstelling, die ik zag, was een voorbereiding op De Parade die in juli en augustus a.s. in Rotterdam, Utrecht en Amsterdam te zien is. In september herneemt De Jong het reguliere programma in het theater, om te beginnen op 23 september in Den Dolder.
Hier mijn bespreking van Ludwig, hier die van Straussvogel, respectievelijk de twee volgende delen van de operette-trilogie van Steef de Jong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten