Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 21 juni 2016

The kids grow up (2009), documentaire van Dough Block


Het filmen van naasten raakt aan hun persoonlijke integriteit

Documentairemaker Dough Block maakte The kids grow up, waarin hij zijn 17 jarige nestvliedende dochter Lucy portretteert, drie jaar na 51 Birch Street – de titel verwijst naar het woonadres van zijn ouders - waarin hij onderzoek deed naar het gezin waar hij zelf uit komt, met een vader die al snel na de dood van zijn vrouw met een vroegere secretaresse hertrouwt en zijn twee zussen. De grote betrokkenheid bij het leven van anderen levert in het geval van zijn dochter in toenemende mate problemen op waarop hij zelfs op een gegeven moment besluit om de film maar te laten zitten.

The kids grow up, een titel waarmee Block zijn eigen verhaal meer gewicht probeert te geven omdat het in zijn geval slechts om één kind gaat, gaat over het laatste jaar dat Lucy nog thuis woont voordat ze gaat studeren aan de Westkust, aan de andere kant van het land. Voor Block betekent dit loslaten en dat is niet gemakkelijk, te meer omdat hij Lucy haar hele leven heeft gefilmd. Wat dat betreft is vastleggen ook vasthouden wat het, ook voor het object, moeilijker maakt om los te laten. Hij zit daarmee in ieder geval zijn dochter zozeer in de weg dat ze aan het eind van het jaar zelfs overstuur wordt over zijn indringende vragen en zijn behoefte om aandacht. Zijn vrouw Marjorie, een docente rechten aan de universiteit, wijst hem op het verschil tussen liefde en gehechtheid, waarbij het laatste, uitgezonderd de fase waarin het kind zich aan de ouders hecht, altijd verkeerd is. Ze zegt ook dat hij lijdt aan het Peter Pan complex en zelf eens volwassen moet worden.

In het laatste jaar gaat Lucy een aantal weken naar Frankrijk om daar de taal te leren, hetgeen de moeder de kans biedt om alvast te wennen aan een leeg nest, maar Block houdt moeite met het idee dat hij straks zijn dochter moet missen. Hij vindt het ook al moeilijk dat Lucy in Frankrijk een vriendje opdoet, die Romain heet en af en toe bij hen logeert. Terwijl Marjorie er geen enkele moeite mee heeft dat de twee samen slapen, moet Block slikken. Eerder al kreeg hij met Marjorie een zesjarige stiefzoon in huis. Als deze Josh een zoon krijgt weigert hij zich opa te laten noemen. Block heeft kortom nog wel een lesjes te leren als het gaat om het accepteren van anderen.

Block informeert bij zijn zussen over hun ervaring met het vertrek van hun kinderen uit huis. Zijn jongste zus heeft er spijt van dat ze in die tijd ruzie met haar dochter maakte en haar echtgenoot waarschuwt dat de opgebouwde vertrouwelijkheid verloren gaat, maar zegt dat ze toch inmiddels een goede band met hun dochter hebben en dat ook een hondje helpt. Zijn oudere zus probeert erachter te komen waar hij nou precies last van heeft. Ook andere vaders van kinderen uit de klas van Lucy blijken al met gevoelens van heimwee en verlating te kampen.

Tussendoor krijgt Marjorie een zware depressie, die volgens haar zoon Josh direct te maken heeft met het aanstaande vertrek van haar dochter. Met pillen en de zorg voor haar kleinkind David komt ze daar weer overheen. Ze denkt dat Block zijn gevoelens over het vertrek van Lucy op haar projecteert. In de laatste zomer samen hebben Lucy en Romain veel verdriet over hun komende scheiding, al twijfelt Marjorie eraan of ze wel voor elkaar geschapen zijn en vindt Block het alleen maar lastig dat Romain verhindert dat hij dichtbij zijn dochter kan komen. Vervolgens raakt Lucy overstuur door zijn gefilm, hetgeen bijna tot het staken van het project leidt, maar dan vraagt Lucy hem, misschien uit schuldgevoelens, toch weer of hij haar vertrek wil filmen. De breuk is evenwel onvermijdelijk. Block ervaart dat die niet definitief is, krijgt alle steun van Marjorie en begint met de nodige zelfspot, hoop ik, aan een nieuw project: het filmen van het leven van zijn kleinzoon David.

Hier de trailer van The kids grow up, hier mijn bespreking van 112 weddings.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten