Het filmen van naasten raakt aan hun persoonlijke
integriteit
Documentairemaker Dough Block maakte The kids grow up, waarin hij zijn 17 jarige nestvliedende dochter
Lucy portretteert, drie jaar na 51 Birch
Street – de titel verwijst naar het woonadres van zijn ouders - waarin hij
onderzoek deed naar het gezin waar hij zelf uit komt, met een vader die al snel
na de dood van zijn vrouw met een vroegere secretaresse hertrouwt en zijn twee
zussen. De grote betrokkenheid bij het leven van anderen levert in het geval
van zijn dochter in toenemende mate problemen op waarop hij zelfs op een
gegeven moment besluit om de film maar te laten zitten.
The kids grow up,
een titel waarmee Block zijn eigen verhaal meer gewicht probeert te geven omdat
het in zijn geval slechts om één kind gaat, gaat over het laatste jaar dat Lucy
nog thuis woont voordat ze gaat studeren aan de Westkust, aan de andere kant
van het land. Voor Block betekent dit loslaten en dat is niet gemakkelijk, te
meer omdat hij Lucy haar hele leven heeft gefilmd. Wat dat betreft is
vastleggen ook vasthouden wat het, ook voor het object, moeilijker maakt om los
te laten. Hij zit daarmee in ieder geval zijn dochter zozeer in de weg dat ze
aan het eind van het jaar zelfs overstuur wordt over zijn indringende vragen en
zijn behoefte om aandacht. Zijn vrouw Marjorie, een docente rechten aan de
universiteit, wijst hem op het verschil tussen liefde en gehechtheid, waarbij
het laatste, uitgezonderd de fase waarin het kind zich aan de ouders hecht,
altijd verkeerd is. Ze zegt ook dat hij lijdt aan het Peter Pan complex en zelf
eens volwassen moet worden.
In het laatste jaar gaat Lucy een aantal weken naar
Frankrijk om daar de taal te leren, hetgeen de moeder de kans biedt om alvast
te wennen aan een leeg nest, maar Block houdt moeite met het idee dat hij
straks zijn dochter moet missen. Hij vindt het ook al moeilijk dat Lucy in
Frankrijk een vriendje opdoet, die Romain heet en af en toe bij hen logeert.
Terwijl Marjorie er geen enkele moeite mee heeft dat de twee samen slapen, moet
Block slikken. Eerder al kreeg hij met Marjorie een zesjarige stiefzoon in
huis. Als deze Josh een zoon krijgt weigert hij zich opa te laten noemen. Block
heeft kortom nog wel een lesjes te leren als het gaat om het accepteren van
anderen.
Block informeert bij zijn zussen over hun ervaring met het
vertrek van hun kinderen uit huis. Zijn jongste zus heeft er spijt van dat ze
in die tijd ruzie met haar dochter maakte en haar echtgenoot waarschuwt dat de
opgebouwde vertrouwelijkheid verloren gaat, maar zegt dat ze toch inmiddels een
goede band met hun dochter hebben en dat ook een hondje helpt. Zijn oudere zus
probeert erachter te komen waar hij nou precies last van heeft. Ook andere vaders
van kinderen uit de klas van Lucy blijken al met gevoelens van heimwee en
verlating te kampen.
Tussendoor krijgt Marjorie een zware depressie, die volgens
haar zoon Josh direct te maken heeft met het aanstaande vertrek van haar
dochter. Met pillen en de zorg voor haar kleinkind David komt ze daar weer
overheen. Ze denkt dat Block zijn gevoelens over het vertrek van Lucy op haar
projecteert. In de laatste zomer samen hebben Lucy en Romain veel verdriet over
hun komende scheiding, al twijfelt Marjorie eraan of ze wel voor elkaar
geschapen zijn en vindt Block het alleen maar lastig dat Romain verhindert dat
hij dichtbij zijn dochter kan komen. Vervolgens raakt Lucy overstuur door zijn
gefilm, hetgeen bijna tot het staken van het project leidt, maar dan vraagt
Lucy hem, misschien uit schuldgevoelens, toch weer of hij haar vertrek wil
filmen. De breuk is evenwel onvermijdelijk. Block ervaart dat die niet
definitief is, krijgt alle steun van Marjorie en begint met de nodige zelfspot,
hoop ik, aan een nieuw project: het filmen van het leven van zijn kleinzoon
David.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten