Kapadia brengt Amy Winehouse dicht in ons hart
Asif Kapadia documenteerde het tragische leven van de Britse
jazzzangeres Amy Winehouse, die in Londen werd geboren in 1983 en aldaar ook
stierf in 2011. Zeventwintig jaar duurde het leven van deze vrouw met een
geweldige stem die ons nog veel had gebracht, als ze wat eerder in haar leven
het juiste spoor had gekozen.
Kapadia begint met beelden van Amy en haar twee
hartsvriendinnen Lauren Gilbert en Juliette Ashby tijdens het
verjaardagsfeestje van Lauren ter gelegenheid van haar veertiende verjaardag.
De meiden hebben alle drie een lolly hun mond. Uitdagend vraagt Amy of de
filmer ook een likje wil. Het fragment is veelbetekenend voor de persoon van
Amy die al vroeg in haar leven haar vader moest missen. Hoewel hij al een
relatie had met een andere vrouw toen Amy anderhalf was, verliet hij het gezin
pas toen ze negen jaar oud is. De moeder van Amy, die niet tegen haar dochter
was opgewassen, zegt dat Amy het verlies van haar vader licht opnam, maar dat
zal de schijn zijn geweest die bedriegt, want uit de documentaire van Kapadia
blijkt heel duidelijk dat ze zijn vertrek uit het gezin nooit verwerkt heeft.
Aan het eind van de film probeert hij het weer goed te maken maar op een manier
die weinig persoonlijk is. Hij bezoekt haar met een filmploeg op haar
vakantieadres, terwijl zij graag had gewild dat hij alleen gekomen was. Eerder in
haar leven al vond hij het onnodig dat ze afkickte van haar alcoholverslaving.
Daardoor werd ze steeds meer een speelbal van haar omgeving, die ook nog eens
de draak stak met haar verslavingen. Deze mooie meid met mooie, krachtige ogen
haakte af omdat het leven alle zin verloren had.
Beroemd worden was nooit de drijfveer van Amy Winehouse. In
haar jeugd was ze blij dat ze kon zingen, want dat kon ze tenminste nog iets. Ze
schreef haar eigen teksten op basis van haar ervaringen met de liefde en was
dolblij met een platencontract want daardoor kon ze een eigen huis kopen en
daarin blowen. Nick Shymansky, haar eerste manager en goede vriend zegt dat ze
met mensen kon spelen, ze kon afstoten en weer naar zich toe kon halen. Ze zei
zelf dat haar muziek niet voor een groot publiek was, maar dat bleek later
anders te zijn. In 2004 wint ze een prijs met haar album Frank en dat bleek een doorbraak naar een groter publiek. Ze treedt
op in Glastonbury en op het North Sea Jazz Festival in Den Haag. Succes is de
vrijheid hebben te kunnen doen wat je wilt, zegt ze, en daarmee bedoelt ze
muziek maken. Een jaar later volgt een inzinking. De relatie met Blake Fielder
neemt haar zo in beslag dat ze aan schrijven niet meer toe komt. Blake
veronderstelde dat zij net als hijzelf een traumatische ervaring achter de rug
had, waardoor ze het goed met elkaar konden vinden. Toen hij echter besloot bij
zijn oude vriendin te blijven, stortte de wereld van Amy in. Inspanningen van
haar vrienden om haar te laten afkicken, werden tegengewerkt door haar vader.
Ze maakt haar tweede album Black to black
met de hitsingle Rehab die over dat
afkicken gaat, maar de ziekte en de dood van haar oma, die vroeger vaak voor
haar zorgde, leidt weer tot een zware inzinking. In 2007 keert Blake weer bij
haar terug. Amy is een rolmodel geworden voor veel meisjes, maar weet niet om
te gaan met haar succes en raakt steeds meer verslaafd aan drugs en alcohol.
Samen met Blake afkicken is geen succes. Na de arrestatie van Blake vanwege het
bezit van drugs, gaat het verder bergafwaarts met Amy, hoewel ze af en toe nog
wel haar licht over de wereld laat schijnen, zoals tijdens de Grammy Awards in
2008, maar steeds meer wordt ze lastig gevallen door de paparazzi.
Kapadia wisselt de biografie af met mooie liedjes van Amy
Winehouse die met tekst en al in beeld worden gebracht. Haar volle stem is een
lust voor het oor en haar optredens zijn puur, tenminste aan het begin van haar
carrière. Ontluisterend is een optreden in Belgrado dat tegen haar wil in werd
doorgezet, schattig is een duet samen met Tony Bennett, die altijd al een idool
van haar was. Het doet pijn om haar zo te zien lijden, om haar gevangen te zien
zitten in een vissenkom, niet bij machte de vrijheid te verwerven die haar zo
dierbaar was. Tegelijk is het een grote prestatie van Kapadia om haar zo dicht
in ons hart te krijgen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten