Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 2 juni 2016

Amy (2015), documentaire van Asif Kapadia




Kapadia brengt Amy Winehouse dicht in ons hart

Asif Kapadia documenteerde het tragische leven van de Britse jazzzangeres Amy Winehouse, die in Londen werd geboren in 1983 en aldaar ook stierf in 2011. Zeventwintig jaar duurde het leven van deze vrouw met een geweldige stem die ons nog veel had gebracht, als ze wat eerder in haar leven het juiste spoor had gekozen.

Kapadia begint met beelden van Amy en haar twee hartsvriendinnen Lauren Gilbert en Juliette Ashby tijdens het verjaardagsfeestje van Lauren ter gelegenheid van haar veertiende verjaardag. De meiden hebben alle drie een lolly hun mond. Uitdagend vraagt Amy of de filmer ook een likje wil. Het fragment is veelbetekenend voor de persoon van Amy die al vroeg in haar leven haar vader moest missen. Hoewel hij al een relatie had met een andere vrouw toen Amy anderhalf was, verliet hij het gezin pas toen ze negen jaar oud is. De moeder van Amy, die niet tegen haar dochter was opgewassen, zegt dat Amy het verlies van haar vader licht opnam, maar dat zal de schijn zijn geweest die bedriegt, want uit de documentaire van Kapadia blijkt heel duidelijk dat ze zijn vertrek uit het gezin nooit verwerkt heeft. Aan het eind van de film probeert hij het weer goed te maken maar op een manier die weinig persoonlijk is. Hij bezoekt haar met een filmploeg op haar vakantieadres, terwijl zij graag had gewild dat hij alleen gekomen was. Eerder in haar leven al vond hij het onnodig dat ze afkickte van haar alcoholverslaving. Daardoor werd ze steeds meer een speelbal van haar omgeving, die ook nog eens de draak stak met haar verslavingen. Deze mooie meid met mooie, krachtige ogen haakte af omdat het leven alle zin verloren had.

Beroemd worden was nooit de drijfveer van Amy Winehouse. In haar jeugd was ze blij dat ze kon zingen, want dat kon ze tenminste nog iets. Ze schreef haar eigen teksten op basis van haar ervaringen met de liefde en was dolblij met een platencontract want daardoor kon ze een eigen huis kopen en daarin blowen. Nick Shymansky, haar eerste manager en goede vriend zegt dat ze met mensen kon spelen, ze kon afstoten en weer naar zich toe kon halen. Ze zei zelf dat haar muziek niet voor een groot publiek was, maar dat bleek later anders te zijn. In 2004 wint ze een prijs met haar album Frank en dat bleek een doorbraak naar een groter publiek. Ze treedt op in Glastonbury en op het North Sea Jazz Festival in Den Haag. Succes is de vrijheid hebben te kunnen doen wat je wilt, zegt ze, en daarmee bedoelt ze muziek maken. Een jaar later volgt een inzinking. De relatie met Blake Fielder neemt haar zo in beslag dat ze aan schrijven niet meer toe komt. Blake veronderstelde dat zij net als hijzelf een traumatische ervaring achter de rug had, waardoor ze het goed met elkaar konden vinden. Toen hij echter besloot bij zijn oude vriendin te blijven, stortte de wereld van Amy in. Inspanningen van haar vrienden om haar te laten afkicken, werden tegengewerkt door haar vader. Ze maakt haar tweede album Black to black met de hitsingle Rehab die over dat afkicken gaat, maar de ziekte en de dood van haar oma, die vroeger vaak voor haar zorgde, leidt weer tot een zware inzinking. In 2007 keert Blake weer bij haar terug. Amy is een rolmodel geworden voor veel meisjes, maar weet niet om te gaan met haar succes en raakt steeds meer verslaafd aan drugs en alcohol. Samen met Blake afkicken is geen succes. Na de arrestatie van Blake vanwege het bezit van drugs, gaat het verder bergafwaarts met Amy, hoewel ze af en toe nog wel haar licht over de wereld laat schijnen, zoals tijdens de Grammy Awards in 2008, maar steeds meer wordt ze lastig gevallen door de paparazzi.  

Kapadia wisselt de biografie af met mooie liedjes van Amy Winehouse die met tekst en al in beeld worden gebracht. Haar volle stem is een lust voor het oor en haar optredens zijn puur, tenminste aan het begin van haar carrière. Ontluisterend is een optreden in Belgrado dat tegen haar wil in werd doorgezet, schattig is een duet samen met Tony Bennett, die altijd al een idool van haar was. Het doet pijn om haar zo te zien lijden, om haar gevangen te zien zitten in een vissenkom, niet bij machte de vrijheid te verwerven die haar zo dierbaar was. Tegelijk is het een grote prestatie van Kapadia om haar zo dicht in ons hart te krijgen.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten