Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 30 juni 2016

Filmrecensie: La grande illusion (1937), Jean Renoir



Een zwart wit film die niet zwart wit is, maar de mens centraal stelt

In de vermakelijke maar net zo wrange oorlogsfilm La grande illusion schetst Jean Renoir, zoon van de bekende schilder, de illusie om met geweld problemen op te lossen. Deze film is, met het conflict in Oekraïne en terreurbewegingen die een islamitisch kalifaat proberen te vestigen op het netvlies, zeer actueel. In de tijd van de Eerste Wereldoorlog ging men wel heel wat coulanter om met krijgsgevangenen.

Dat laatste is meteen duidelijk als Maréchal (Jean Gabin) en De Boeldieu, twee officieren van het Franse leger, door de Duitsers in hun jachtvliegtuigen worden neergehaald, nadat ze een grijze vlek op de kaart in beeld probeerden te krijgen. De Duitsers zouden net gaan eten en nodigen de gevangenen uit de maaltijd met hen te gebruiken. De aristocratische kolonel Von Rauffenstein (Erich von Stroheim) onderhoudt zich met de twee tot ze worden afgevoerd naar het Duitse krijgsgevangenenkamp Hallbach.

Daar ontmoeten ze lotgenoten uit Engeland en Rusland. Ook de rijke jood Rosenthal is van de partij. De krijgsgevangenen hebben het beter dan de bewakers, omdat ze regelmatig pakketten van het thuisfront ontvangen. De cognac vloeit daardoor rijkelijk. Vervelen hoeven ze zich ook niet, want ze oefenen voor een musical en als het tijd is om te gaan slapen, graven ze verder met een tunnel die, net als voor Papillon, naar de vrijheid moet leiden.

Vanwege pogingen om uit te breken worden de gevangenen met de trein naar ander kampen gebracht. Maréchal, De Boeldieu en Demolder komen in een kamp in de buurt van Mainz, niet ver van de Zwitserse grens. Het kamp is gevestigd in een burcht. Von Rauffenstein die daar de leiding heeft zegt dat men daar onmogelijk uit kan ontsnappen. Rosenthal blijkt daar ook al te zijn. De gevangenen zetten zich aan een vertaling van de Griekse dichter Pindaros, maar beramen ook alweer een plan voor een uitbraak, met een lang touw dit keer.

Von Rauffenstein heeft in de aristocraat De Boeldieu een lotgenoot gevonden. Hij praat met hem over de gevolgen van de oorlog die hij aan de lijve heeft ondervonden en vindt zijn werk afschuwelijk. Hij koestert de enige bloem die in het hele kasteel te vinden is.

Demolder wil Maréchal en Rosenthal helpen ontsnappen. Ze bedenken een plan om de Duitsers in verwarring te brengen door op fluitjes te blazen en met pannen te rammelen. De Boeldieu fungeert als afleider. Hij fluit op de torens van de burcht en wordt door Von Rauffenstein persoonlijk neergeschoten. In de ziekenzaal vraagt hij vergiffenis aan De Boeldieu. Die krijgt hij. De Boeldieu had in zijn geval hetzelfde gedaan. Hij vindt dat zij, aristocraten, geen toekomst meer hebben en dat sneuvelen voor hen de beste oplossing is. Dat doet hij dan ook. Von Rauffenstein treurt heel symbolisch bij zijn enige, verwelkte bloem.

Maréchal en Rosenthal zijn met succes gevlucht, maar behoorlijk vervuild en Rosenthal is ook nog eens kreupel. Ze krijgen ruzie, leggen het weer bij en vinden onderdak bij de Duitse boerin Elsa met een jonge dochter in de basisschoolleeftijd. Haar man en broers zijn gesneuveld. Daar sterken de twee mannen aan. Het wordt even spannend als er een peloton Duitsers voorbij marcheert maar die willen alleen de afstand tot het volgende dorp weten. De boerin krijgt zelfs nog een liefdesverhouding met Maréchal. Hij belooft haar na de oorlog weer op te zoeken.  

In de zwart wit film La grande illusion is niets zwart wit, maar staat het individu centraal. Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten