Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 26 juni 2016

Filmrecensie: Pan’s labyrinth (2006), Guillermo del Toro


Een protserige Cria Cuervos

Dat de Mexicaanse film meer geneigd is tot het fantastische bewijst Pan’s labyrinth. De film doet sterk denken aan Cria Cuervos (1976) van Carlos Saura omdat de hoofdrol ook hier voor een meisje is, de film speelt in de tijd van Franco na de Spaanse burgeroorlog en de sfeer  poëtisch is, maar anders dan Saura vergaloppeert Willem de Stier zich met een al te nadrukkelijk tentoongesteld drama.

Pan’s labyrinth begint met een verteller die melding maakt van een ver rijk met daarin een prinses die het paleis uit vluchtte, haar herinneringen vergat en op miserabele manier aan haar eind kwam, terwijl haar vader de koning nog steeds op haar wacht.

Vervolgens schakelen we over naar Noord Spanje, 1944. Carmen en haar dochter Ofelia reizen per koets naar de bossen in Noord Spanje waar de brute kapitein Vidal in een oude molen woont. Hij voert vandaar het bevel over de strijd tegen partizanen die zich na de burgeroorlog in de bergen verschanst hebben. Hij heeft zijn vrouw Carmen naar de molen gehaald omdat ze zwanger is en hij zijn opvolger gezond en wel te leven wil zien komen. Zijn dromerige stiefdochtertje Ofelia van twaalf leest sprookjes en is meer geïnteresseerd in de magische kant van het leven. Daar biedt het labyrinth naast de molen volop mogelijkheid toe. De waarschuwing van bediende Mercedes om niet te ver naar binnen te gaan is koren op de molen van Ofelia om daar, de weg gewezen door een soort grote wandelende takken die kunnen veranderen in feeën, een kijkje te nemen.

Terwijl Mercedes en de dokter een dubbelspel spelen en de partizanen bevoorraden vanuit de schuur van Vidal, probeert Ofelia drie opdrachten uit te voeren die haar weer terug moeten voeren naar het paleis van haar vader. Ze leest over de opdrachten in een boek dat aan de Neverending story doet denken, alleen is het grotesker. De figuren die haar bijstaan of haar de weg versperren zijn ontsproten aan de fantasie en het weergeven daarvan maakt de kijkervaring niet boeiender. Wat dat betreft was enige suggestie meer op zijn plaats geweest. Datzelfde geldt voor de ongehoord brute manier waarop Vidal met zijn tegenstanders omgaat. Als zijn mannen en vader en een zoon opgepakt hebben die zeggen dat ze landbouwers zijn en op konijnenjacht waren, steekt Vidal niets ontziend de zoon met vele messteken neer en schiet de vader dood. Daarna controleert hij de tas die ze bij zich hadden en haalt daaruit een konijn te verschijn. Nogal achteloos zegt hij tegen zijn mannen dat ze volgende keer beter moeten controleren met wie ze te maken hebben en geeft het magere konijn aan Mercedes om daarmee een bouillon te bereiden. Ook tegen anderen is Vidal erg agressief. Bij het minste of geringste haalt hij zijn blaffer uit holster en doodt degenen die tegen hem zijn, zoals de dokter, nadat hij heeft ontdekt dat die ampullen met antibiotica via Mercedes doorsluist naar de partizanen.

Een aardig stukje is als Ofelia tijdens haar eerste opdracht naar een stervende boom gaat om daar een sleutel af te troggelen van een kikker die onder de stronk woont. Ze is al gekleed voor een feest van Vidal en hangt dat zolang aan een tak. Ze doet daar goed aan omdat ze erg vies wordt onder de grond. Nadat ze tenslotte de sleutel bemachtigd heeft die in een soort kaasfondu lijkt te drijven, ziet ze dat haar kleren op de grond zijn gevallen en vies geworden. Haar moeder is boos omdat ze veel te laat was voor het feest en zet haar onder de douche.

Het zijn vooral de scènes op de molen en in de bergen die een mooie sfeer hebben, maar als geheel is het allemaal te protserig.  
   
Hier de trailer van Pan’s labyrinth, hier mijn bespreking van Cria Cuervos.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten