Het beroep van moderne danser is zwaar maar geeft veel
voldoening
Ter gelegenheid van het vijftig jarig bestaan van het
Nederlands Dans Theater (NDT) maakte Karin Junger een boeiend portret van dit
theater aan de hand van vier personen die eerder bij het theater werkten of er
nog bij beginnen. Het viertal (zie foto) danst samen in een voor hen gemaakte choreografie
die tussen de portretten van de dansers en het werk in het Dans Theater wordt
getoond.
Junger begint bij de sollicitatie van Arina Trostyanetskaya
(linksonder) die in Sint Petersburg woonde en zelfs haar vriendje in de steek laat om in Den
Haag te gaan dansen. Ze doet auditie en is de enige van de groep die mag
blijven, al krijgt ze eerst nog een strenge medische keuring. Hoewel ze eerder
een gescheurde kruisband heeft gehad, wordt ze toch toegelaten. Ze krijgt een
kleedkamer toegewezen, volgt de dagelijkse klassieke les en hoort van een
Russische collega dat er pas aan het eind van het seizoen een voorstelling
komt.
Martinette Janmaat (midden) en Gérard Lemaitre (boven) waren vijftig jaar
gelden betrokken bij de oprichting van het NDT uit onvrede met het klassieke
ballet. Janmaat toont het verschil in de manier van bewegen: in de moderne dans
heeft men contact met de aarde en beweegt men vanuit het centrum, zoals de
Amerikaanse danseres en choreografe Martha Graham (1894-1991) voorstond. Ze nam
net als zestien anderen ontslag bij het Nederlands Ballet. Men richtte de NDT
op en trok inspirerende choreografen uit de Verenigde Staten aan, zoals Anna
Sokolow, die de voorstelling Rooms maakte.
Men werkte in het begin zonder subsidie en het moderne gedans werd door het
publiek nog niet erg op prijs gesteld. Inmiddels bezoekt zelfs de koningin in
2010 de jubileumvoorstelling Dissolve in
This van Jiri Kylián.
Lemaitre vindt de jonge dansers met hun atletische lijven
een lust voor het oog en prachtig om mee te werken. Hij kijkt met plezier naar
de repetities van de jubileumvoorstelling onder leiding van Johan Inger, die aanwijzingen
geeft aan Arina, die zich wel thuis voelt in de groep. Lemaitre zegt dat
dansers kwetsbaar zijn omdat de spiegel niet alleen aan de muur hangt maar ook
overal om hen heen is. Arina wordt niet voor de jubileumvoorstelling
geselecteerd. Haar naam staat niet op het formulier op het prikbord dat door de
dansers met spanning bekeken wordt. Ze huilt in de kleedkamer en wordt door
haar moeder getroost met het idee dat ze nog genoeg kansen zal krijgen. Ze
oefent het repertoire voor de Open dag en gaat de muziek met elke repetitie
beter aanvoelen.
De Spaanse Sandra Marin Garcia (rechts) danst een belangrijke rol in
de jubileumvoorstelling. Ze was daar niet onzeker over. Als ze niet gekozen
wordt ziet ze dat als een keuze van de choreograaf en niet als een persoonlijk
falen. Met haar danscarrière is een droom van haar uitgekomen, al is haar
privéleven daardoor uit balans geraakt. Dansen is zwaar. Ze bezoekt de
fysiotherapeut over een blessure aan haar voet en spreidt haar tenen met een
tennisbal voor de voorstelling. Ook Arina krijgt weer last van haar knie. Ze is
overstuur als daar weer vocht in zit. Ze laat zich zelfs onderzoeken in een
collegezaal, maar ze is blij dat de kwetsuur haar danscarrière niet in de weg
staat. Dansen blijkt een zwaar beroep, maar het is een schitterend offer, zoals
de titel van de mooi opgebouwde documentaire aangeeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten