Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 1 augustus 2015

Those who feel the fire burning (2014), documentaire van Morgan Knibbe



Treurig lot van vluchtelingen minder geschikt voor een poëtische benadering

De jonge documentairemaker Morgan Knibbe maakte een film over een, met de huidige bestormingen van de Kanaaltunnel op het netvlies, zeer actueel thema: Afrikaanse vluchtelingen die naar Europa komen en zelfs als ze de overtocht overleefd hebben, hier toch niet het gedroomde geluk vinden dat ze verwacht hadden. De vorm is bijzonder. Knibbe beziet de situatie waarin vluchtelingen terecht komen vanuit de dolende geest van een oude man die bij de overtocht overboord is geslagen en om het leven gekomen.

In het begin van de documentaire vliegt hij over een snelweg. Hij is op zoek naar zijn familie en landt in een Griekse stad, waar daklozen op straat bivakkeren. Als men denkt dat de vreemdelingendienst de poorten opent, stormt men daar massaal op af, maar het blijkt loos alarm. Daarop ontstaan problemen over voordringen. Later zijn we binnen en zien we een wachtende vrouw op een bank die in de informatiefolder leest dat haar gezicht gefotografeerd wordt en dat er een vingerafdruk wordt genomen die door een Europese dienst opgeslagen worden.

De oude man wordt overheerst door de duisternis en mist zijn familie en zijn geliefden. Hij komt bij een groep in huis en wordt aangestaard door een jong meisje met grote ogen dat naast haar moeder bij het aanrecht staat en hem doet denken aan zijn zusje.

Een zwarte Senegalees loopt met dozen hoog opgestapeld op een buggy naar een inzamelpunt en krijgt net aan vijf euro voor het ingeleverde ijzer. In zijn vervallen huis maakt hij ontbijt voor een jongere landgenoot, die hem vertelt over een inval van de politie die alles filmde. Ze praten over een Algerijn die dealt maar dat ze daar niets van moeten hebben omdat ze thuis een vrouw hebben. De oudere Senegalees belt met zijn geliefde, praat over de fantastische seks die ze hadden en vertelt met tranen in de ogen dat hij haar van alles wil opsturen maar niet weet aan wie hij de spullen moet meegeven. Knibbe volgt een kakkerlak die over de muren loopt. De oude man, die het telefoongesprek volgt, herinnert zich zijn intimiteit met zijn eigen geliefde.

Mannen zitten rond een vuur en bespreken het lot van een bekende. Ze hadden niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om door Europa te reizen. Knibbe filmt een man die via de scheepskabel met gevaar voor eigen leven een schip binnendringt, een ander wil via de klep naar binnen maar wordt door een werknemer betrapt en vlucht het donker in. Tijdens een grote politie-inval op brommers in de wijk worden papieren gecontroleerd. Een jonge vader kijkt naar televisiebeelden van een Afrikaanse die water put gevolgd door beelden van oorlog. Zijn dochter slaapt. De oude man vangt haar gedachten op.

Een Marokkaan geeft zijn partner Fatiha op een plek waar ze niet gestoord kunnen worden een shot heroïne en toont haar daarna een huis in aanbouw. Een jongeman die Abraham heet, loopt rond tussen de kapotte houten boot en herinnert zich zijn vriend die samen met hem zwom maar na uren de strijd opgaf. Een vrouw is hysterisch over een man die net als vele anderen op zee is verdronken. De kisten worden aan boord van een boot geladen. De verslaggevers zitten er als aasgieren bij.

De oude man beziet de straatverkopers. Een van hen is de waanzin nabij. In een moskee smeken flagellanten met een onbloot bovenlijf een beter lot af, terwijl een zanger hen door een microfoon toezingt. De sterrenhemel doet de oude man verlangen naar eenwording. Hij zweeft boven de stad en is op weg naar de liefde.

Na het zien van de documentaire vroeg ik me af of de poëtische vorm wel zo geschikt was om bovengenoemde vreselijke beelden te tonen van het lot dat vluchtelingen boven het hoofd hangt als ze eenmaal in Europa zijn. De harde werkelijkheid wordt daardoor opgetild. Vervreemdend is het wel, maar de nood van de vluchteling is meer gediend met een realistische benadering, lijkt me.  

Hier de trailer, die begint met de ramp op zee.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten