Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 19 augustus 2015

Project X: (8) Privé (2000), documentaire van Hedy Honigmann



Grappige en aangrijpende fragmenten rond het onderwerp stelen

Hedy Honigmann zette grappige en aangrijpende fragmenten achter elkaar naar aanleiding van het achtste gebod dat zegt dat gij niet zult stelen. Ze begint heel privé over haar eigen ervaringen met het onderwerp. Ze steelt tegenwoordig alleen nog beelden, maar als kind stal ze al de absentielijst van een leraar en later stal ze kleren en in haar Parijse tijd uit een supermarkt. Ze vertelt ook over de keer dat ze gepakt werd. Ze wilde niet eens iets stelen maar werd verleid door een lipstick in een warenhuis. Ze vond het vernederend dat ze mee moest naar achteren.

Verbindende schakel in de documentaire is Jaap Jan van der Wal die de fragmenten tijdens een optreden op de hem eigen droge humoristische wijze aan elkaar vast praat. Hij vraagt zijn publiek naar hun ervaringen met stelen, want tachtig procent van de Nederlanders schijnt dit wel eens gedaan te hebben, met uitzondering natuurlijk van personen die de EO landdag bezoeken.

Grappig is een fragment over de goochelaar Borra die in een circus mensen uit het publiek heel gemakkelijk van hun kostbaarheden ontdoet. Een fragment van hem wordt bekeken door een Nederlands stel dat hem navolgt. De man zegt daarbij dat het eng is om het privédomein van een ander te betreden eng is en de vrouw vindt dat echt stelen getuigt van weinig respect voor de ander. Het stel troggelt op de Dappermarkt voor het oog van de camera een portemonnee af van een winkelende vrouw, die vervolgens door de man wordt geënquêteerd. Nadat ze het verlies van haar portemonnee bij een kraam heeft opgemerkt, krijgt ze haar eigendommen terug, want inmiddels heeft het stel ook haar horloge en mobiele telefoon gestolen.

Een Amsterdammer van drieëndertig jaar is net vrijgekomen uit de bajes. Hij heeft daar de helft van zijn leven doorgebracht. Hij vertelt over zijn lange samenwerking met twee Turkse broertjes, die al dateert vanaf de basisschool. Hij kreeg van zijn moeder geen zakgeld, moest daar zelf in voorzien en van het een kwam het ander. Samen met de broers werd hij ooit naar een inrichting in Borculo gebracht waar zij bekend stonden als gevaarlijk. Hij laat Honigmann het spelletje balletje balletje zien waarmee hij heel veel geld verdiende. Gewetenswroeging over het geld dat hij anderen aftroggelde heeft hij niet.

Een Amsterdamse slachtoffer van geweld vertelt over beroving en mishandeling in het centrum van de stad. Hij staat bij de onheilsplek aan de gracht en vertelt dat hem later nog eens hetzelfde overkwam waardoor hij het gevoel heeft dat hij onder een avondklok leeft. Hij heeft het idee dat hij zwaarder gestraft wordt dan de dader, zo die al gestraft wordt.

Een Argentijnse, die in de tijd van Pinochet veel verdwijningen meemaakte en met haar moeder naar Nederland kwam, vertelt over de wreedheid van de diefstal van mensen. Van martelingen kan men herstellen, van vermissingen nooit.

Het meest aangrijpend is een verhaal van een boer uit de Achterhoek die op zijn vierde zijn oudere zusje kwijtraakte. Ze werd doodgeslagen door zijn streng gelovige vader omdat ze niet precies kon vertellen wat er tijdens de kindersamenkomst was verteld. In opdracht van God, nota bene. De moeder leefde tien jaar in diep verdriet voordat ze naar een psychiatrische inrichting werd gebracht. Zelf sloeg de zoon zijn vrouw en kinderen ook. Die hebben weinig plezier aan hem beleefd, zegt hij zelf droog. Pas later kwam de herinnering aan zijn dode zusje als een mokerslag bij hem terug.

Grappig is het slot met een blijmoedige oudere Amsterdamse (zie foto), die sinds ze niet meer kan fietsen zonder te betalen met de tram reist. Het geeft haar een kick, al kost het wel veel geld als ze betrapt wordt.

Filmacademiestudente Isabel Lamberti steekt de draak met de documentairegebod van Honigmann dat men nooit uhum mag zeggen tijdens een interview. Ze filmt een stel jonge meiden dat in de achtertuin aan breakdance doet en daarna loungt op een oude bank. De meiden waren slecht te verstaan zodat ik ook geen uhum hoorde.  

Hier een fragment met het bezoek van de zachtmoedige man aan het graf van zijn zusje die heel tragisch doodgeslagen werd op grond van godsdienstige overwegingen. Hartverscheurend!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten