Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 19 augustus 2015

New Orleans in de polder, Tegenlicht, 26 maart 2006



Omgang met Groene Hart als omgang Taliban met Boeddhabeelden

De VPRO herhaalt naar aanleiding van de uitzending van Zomergasten met Adriaan Geuze op 16 augustus j.l. de Tegenlicht uitzending New Orleans in de polder, gemaakt door Rudi Boon waarin de tien jaar jongere Geuze zich onder het kopje Een eenmansoorlog van een landschapsarchitect tegen het planologisch bureaucratisch complex als beschermer van het Groene Hart opwerpt. Hij bezoekt het gebied, praat met betrokkenen beleidsmakers en toont zijn liefde voor het open landschap aan de hand van een schilderij van Jacob Ruysdael en het lied Mijn vlakke land van Jacques Brel. Terwijl hij door het stadsbestuur van Cairo wordt uitgenodigd om te voorkomen dat de piramides van Gizeh door bebouwing bedolven worden en bestuurders uit New Orleans de manier komen bekijken waarop Nederland zich wapende tegen het water, bouwt men hier tegenwoordig vrolijk onder de zeespiegel.  

De Schieveen Polder staat na zevenhonderd jaar op het punt staat te verdwijnen. Er wordt daarom een manifestatie gehouden waar verschillende kunstenaars, waaronder Jules Deelder, aan deelnemen. Geuze spreekt de verzamelde mensen toe over de teloorgaan van de natuur, het opgeslokt worden door urbanisatie, wijst op de gigantische opblaaskoe door wiens benen, net als op een schilderij van Paulus Potter, het open landschap nog meer tot zijn recht komt en vraagt zich af wanneer een nieuwe natuurbeschermer als Jac P. Thijsse opstaat.
Geuze is ook in de Zuidplaspolder waar kassen naar beneden gevallen lijken te zijn en men een stad diep onder de zeespiegel heeft gepland, waardoor een onafzienbare stenen massa ontstaat waar de bewoner niet meer uit kan, zoals de Amsterdammer nog wel: naar het noorden naar Waterland, naar het zuiden naar Amstelland, om de dichtstbijzijnde open landschappen te noemen.

Wim Derksen, directeur van het Ruimtelijk Plan Bureau, wil het Groene Hart opgeven omdat het behoud ervan slechts een loze kreet geworden is in een politieke cultuur die weinig opheeft met landschapsbehoud. In plaats daarvan wil hij onderdelen van het Hart proberen te redden. Derksen vindt dat hij anders de kleren van de keizer beschermt, maar begrijpt het probleem dat Geuze ermee heeft.

Kees Vriesman, directeur Staatsbosbeheer, wijst de suggestie van Geuze dat SBB geen interesse zou hebben voor het open landschap van de hand. Tien procent van hun eigendom bestaat uit weiland, dat verpacht wordt aan boeren. Hij schaamt zich evenwel voor de bestuurlijke opvattingen over het behoud van de natuur.

Wim van Hulsenbeek is een outsider die een stukje land zocht om te vissen en vijftien hectare grond kocht die hij weer in de oude staat terugbracht.

Joost Schrijnen, directeur Ruimtelijke Ordening provincie Zuid-Holland, noemt het Groene Hart slechts een planologisch concept, ontstaan als restgebied waarin niets te bouwen was en daarmee geen realiteit. Hij vindt het dan ook niet erg dat stukken worden opgegeten, zoals hij dat noemt. Geuze gaat volgens hem het verkeerde gevecht aan. De provinciale apparaten zijn gepolitiseerd en zien de grenzen van het Groene Hart als onderhandelingsruimte. Alle belanghebbenden stellen het economisch doel voorop, ook de boeren. Geuze spreekt hem tegen. Hij vergelijkt de manier waarop men met het landschap omgaat met de Taliban die Boeddhabeelden vernietigt en toont, wat betreft het bouwen in de Zuidplaspolder, zijn alternatief: het bouwen op lege gebieden in de stad zelf. Schrijnen haalt staatssecretaris Melanie Schulz aan die gezegd dat zij er niet was om Nederland mooi te maken. Dit vormt een welkome aanleiding voor Geuze om haar aan de tand te voelen. Schulz ziet het bouwen onder de zeespiegel echter als een uitdaging.

Hier meer informatie over de uitzending op de site van Tegenlicht, hier mijn bespreking van de Zomergastenuitzending met Geuze.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten