Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 22 augustus 2015

Winst en verlies (2015), documentaire van Maria Ramos



Maatschappelijke strijd voor het oog van de wereld uitgevochten

Maria Ramos volgt twee weken voor het WK voetbal in 2014 zonder veel commentaar de verhitte toestand in Sao Paulo in Brazilië, waar stakingen en demonstraties tegen het geldverslindende mondiale evenement aan de orde van de dag zijn. Ze doet dit aan de hand van portretten van een econoom, een fabrieksarbeider en een stakende vakbondsman bij de metro. De verschillen tussen hen deden me denken aan een grapje dat Bart Vercauteren onlangs doorstuurde op Facebook over een bankier, een arbeider en een immigrant rond een tafel met twintig koekjes. De bankier die zich negentien van de twintig aanwezige koekjes toe eigent zegt tegen een arbeider dat hij moet uitkijken dat een immigrant niet van het laatste koekje wegneemt.  

Econoom André Perfeito heeft het goed voor elkaar. Hij rijdt met de auto naar kantoor, bekijkt de toestand van de beurs op de schermen en vergadert met zijn team. Een collega schampert dat het volk tegenwoordig de regen ook al als een van de bourgeoisie voorstelt. Tijdens een lezing vertelt hij dat de rentestand de hoogte in is gegaan omdat de lagere klassen meer zijn gaan verdienen. Hij vindt dat Brazilië voor het oog van de wereld aan zelfvernietiging doet. In een bar praat hij met zijn vriendin over de verwerpelijke invloed van China op de Braziliaanse economie. Na een diner gaan ze naar een concertzaal. Bij zijn ouders legt André een en ander uit over de geldkoers. Zijn ouders vinden dat men te weinig voor de bevolking doet. Hij is het met hen eens dat de Fifa het WK monopoliseert maar vindt anderzijds dat men te pessimistisch is over het welslagen van het toernooi. In zijn overlegteam vreest men een negatief effect van demonstraties rond de opening van het WK, maar vooralsnog valt dat mee. André volgt een wedstrijd op de tribune.  

Anderson dos Anjos (zie foto) werkt in een Volkswagen fabriek. Als hij ’s avonds thuis komt, vertrekt zijn vrouw, die naar ik aanneem ergens een nachtdienst draait. Anderson ontbijt met zijn dochter, brengt haar naar school en gaat daarna weer aan het werk. Tijdens de middag luncht hij in de bedrijfskantine. Hij luistert naar iemand van de vakbond die de arbeiders inlicht over de toestand van het bedrijf. Thuis toont zijn dochter hem haar volle spaarpot voordat hij aan tafel gaat met haar en zijn vrouw. Op zijn werk volgt hij een wedstrijd en praat daarover met collega’s. Vrij hebben ze niet gekregen.

Alex Fernandes werkt bij de metro die al vijf dagen plat ligt. De oproerpolitie breekt de staking. Alex roept collega’s op tot vreedzaam verzet. Hij spreekt op een plein de menigte toe om vrijlating te eisen van collega’s die gevangen zijn genomen. Hij is aanwezig bij een rechtszitting over de legitimiteit van de staking. Een spandoek zegt dat openbaar vervoer geen koopwaar is. Hij hoort dat hij een van de meer dan veertig personen is die ontslagen wordt. De politie treedt op als men de werkwilligen wil tegenhouden. Tot blijdschap van zijn vrouw kookt Alex thuis, maar hij voelt zich gespannen. Aan tafel brengt hij een toost uit op en met zijn zwangere dochter. In het volgende fragment spreekt hij de stakers weer moed in. Voor het oog van de wereld eist hij dat de ontslagen ongedaan gemaakt worden. Ondanks zijn strijdbare opstelling wordt de staking afgeblazen. Er wordt op een andere manier geprobeerd om de ontslagen ongedaan te maken. Alex begrijpt dat wel maar is teleurgesteld. Hij protesteert tegen de aanwezige oproerpolitie tijdens een manifestatie voor ontslagen metropersoneel en stuurt de stakers daarop naar het vakbondslokaal.    

Op het eind zien we beelden van de metro die weer rijdt. De verwachte chaos bleef uit. Het voetbal verenigde de harten van de Brazilianen. De maatschappelijke tegenstellingen zijn door Maria Ramos sterk in beeld gebracht en kunnen, zoals onlangs in het nieuws was, in de aanloop van de Olympische Spelen in 2016 opnieuw voor het oog van de wereld worden uitgevochten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten