Maatschappelijke strijd voor het oog van de wereld uitgevochten
Maria Ramos volgt twee weken voor het WK voetbal in 2014 zonder
veel commentaar de verhitte toestand in Sao Paulo in Brazilië, waar stakingen
en demonstraties tegen het geldverslindende mondiale evenement aan de orde van
de dag zijn. Ze doet dit aan de hand van portretten van een econoom, een
fabrieksarbeider en een stakende vakbondsman bij de metro. De verschillen
tussen hen deden me denken aan een grapje dat Bart Vercauteren onlangs doorstuurde
op Facebook over een bankier, een arbeider en een immigrant rond een tafel met
twintig koekjes. De bankier die zich negentien van de twintig aanwezige koekjes
toe eigent zegt tegen een arbeider dat hij moet uitkijken dat een immigrant niet
van het laatste koekje wegneemt.
Econoom André Perfeito heeft het goed voor elkaar. Hij rijdt
met de auto naar kantoor, bekijkt de toestand van de beurs op de schermen en
vergadert met zijn team. Een collega schampert dat het volk tegenwoordig de
regen ook al als een van de bourgeoisie voorstelt. Tijdens een lezing vertelt
hij dat de rentestand de hoogte in is gegaan omdat de lagere klassen meer zijn
gaan verdienen. Hij vindt dat Brazilië voor het oog van de wereld aan
zelfvernietiging doet. In een bar praat hij met zijn vriendin over de verwerpelijke
invloed van China op de Braziliaanse economie. Na een diner gaan ze naar een
concertzaal. Bij zijn ouders legt André een en ander uit over de geldkoers. Zijn
ouders vinden dat men te weinig voor de bevolking doet. Hij is het met hen eens
dat de Fifa het WK monopoliseert maar vindt anderzijds dat men te pessimistisch
is over het welslagen van het toernooi. In zijn overlegteam vreest men een
negatief effect van demonstraties rond de opening van het WK, maar vooralsnog
valt dat mee. André volgt een wedstrijd op de tribune.
Anderson dos Anjos (zie foto) werkt in een Volkswagen fabriek. Als hij ’s
avonds thuis komt, vertrekt zijn vrouw, die naar ik aanneem ergens een
nachtdienst draait. Anderson ontbijt met zijn dochter, brengt haar naar school
en gaat daarna weer aan het werk. Tijdens de middag luncht hij in de
bedrijfskantine. Hij luistert naar iemand van de vakbond die de arbeiders
inlicht over de toestand van het bedrijf. Thuis toont zijn dochter hem haar
volle spaarpot voordat hij aan tafel gaat met haar en zijn vrouw. Op zijn werk
volgt hij een wedstrijd en praat daarover met collega’s. Vrij hebben ze niet
gekregen.
Alex Fernandes werkt bij de metro die al vijf dagen plat
ligt. De oproerpolitie breekt de staking. Alex roept collega’s op tot vreedzaam
verzet. Hij spreekt op een plein de menigte toe om vrijlating te eisen van
collega’s die gevangen zijn genomen. Hij is aanwezig bij een rechtszitting over
de legitimiteit van de staking. Een spandoek zegt dat openbaar vervoer geen
koopwaar is. Hij hoort dat hij een van de meer dan veertig personen is die
ontslagen wordt. De politie treedt op als men de werkwilligen wil tegenhouden. Tot
blijdschap van zijn vrouw kookt Alex thuis, maar hij voelt zich gespannen. Aan
tafel brengt hij een toost uit op en met zijn zwangere dochter. In het volgende
fragment spreekt hij de stakers weer moed in. Voor het oog van de wereld eist
hij dat de ontslagen ongedaan gemaakt worden. Ondanks zijn strijdbare
opstelling wordt de staking afgeblazen. Er wordt op een andere manier
geprobeerd om de ontslagen ongedaan te maken. Alex begrijpt dat wel maar is
teleurgesteld. Hij protesteert tegen de aanwezige oproerpolitie tijdens een
manifestatie voor ontslagen metropersoneel en stuurt de stakers daarop naar het
vakbondslokaal.
Op het eind zien we beelden van de metro die weer rijdt. De
verwachte chaos bleef uit. Het voetbal verenigde
de harten van de Brazilianen. De maatschappelijke tegenstellingen zijn door
Maria Ramos sterk in beeld gebracht en kunnen, zoals onlangs in het nieuws was,
in de aanloop van de Olympische Spelen in 2016 opnieuw voor het oog van de
wereld worden uitgevochten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten