Lieve ezel als middelpunt van fraaie uitwerking tiende gebod
Documentairemaker Jos de Putter sluit de serie Project X af.
Hij behandelt het tiende gebod en grijpt terug op de notie van Abraham dat men
niet alleen de vrouw van een ander niet zult begeren, maar ook diens huis en
zelfs diens ezel niet.
Heel toepasselijk begint hij met beelden van ezels in de
prachtige Pyreneeën. Een van hen, de slimme Totor, wordt door zijn baas, een
schaapsherder, naar het dal gestuurd om proviand op te halen bij zijn vrouw. De
Putter volgt het beest op zijn weg naar beneden. Niet alle ezels zijn geschikt
voor deze taak, horen we. Er zijn ezels die een boomgaard binnen gaan en zich
dood vreten aan appels, maar Totor is te vertrouwen. Volgens de herder zijn er
vele gevaren op zijn weg, zoals mensen die hem iets aan kunnen doen, zoals een
blikje aan zijn staart hangen, of paarden en koeien die hem kunnen lastig
vallen, maar tenslotte bereikt Totor het stadje waar de vrouw van de herder hem
twee rugzakken omhangt en hem weer terug stuurt. Niet eens na een vorstelijke
maaltijd viel me op.
De Putter toont een afbeelding van de bijbel die zijn ouders
bij hun huwelijk cadeau kregen. Zijn vader las dagelijks tijdens de maaltijd
een psalm voor. Na diens dood kreeg zijn moeder een brief van een oude geliefde
die haar vraagt samen in Oostenrijk te gaan wonen. Moeder maakt
bitterkoekjespudding en eet daar ook van, in haar eentje aan de keukentafel. Zij
vertelt dat ze vijfenveertig jaar lang geen contact heeft gehad met haar
vroegere geliefde. Omdat hij rooms katholiek was, verkoos ze haar latere man
die net als zij gereformeerd was. Hij was boos toen ze trouwde en is, naar zij
denkt, een café begonnen. De Putter toont tussen door kiekjes uit het fotoalbum
van het gezin. Moeder schreef altijd in haar dagboek over het weer.
In november 1999 kwam in Londen de Japanse Masami Dawson om
het leven. Haar vriendin zegt dat Masami bescheiden en stil was. Ze had een
zoontje, werkte in het warenhuis Selfridges en had last van koopziekte. Omdat
ze geld ontvreemdde en goederen stal, werd ze opgepakt. Ze pleegde zelfmoord
omdat ze dacht dat haar zoontje dan niet zou worden opgezadeld met haar
schulden.
Een heel ander fragment gaat over gegadigden voor een
verblijf op Mars. Er is een predikant bij betrokken en een zoon van een man die
hielp om Dachau te bevrijden en nooit meer zo’n onmenselijke toestand wil
ervaren. Ze bereiden zich voor in een poolwoestijn in de Verenigde Staten, waar
de condities overeenkomen met die op Mars. Men zal moeten wennen aan een andere
tijdrekening. Een dag duurt daar 37 uur. We horen over de opbouw van de kolonie
en het overleven in een gesloten ecosysteem. Er is zelfs een vastgoedmakelaar
die grond wil verkopen opdat mensen zich daar eerder thuisvoelen. Volgens een
van de organisatoren is Mars de tweede fase van de menselijke verkenning. Na de
aarde en ons zonnestelsel wil hij ook naar andere sterrenstelsels.
Froukje van Wengerden tart de stelling van De Putter die
geen gebod navolgt bij zijn documentaires door het tonen van handen die begeren
en ook kunnen afbreken. Haar bijdrage is in zwart wit met wat droevige muziek
op de achtergrond en mist de brille van De Putter die interessante verhalen
naast elkaar zet met de lieve ezel Totor als middelpunt.
Hier
de tien minuten durende bijdrage van Froukje van Wengerden die begint met het
staartje van de ezel die weer op de terugweg gaat naar de schapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten