Het leven begint na de dood
De berichten over een teruggekeerde Syriëganger die afgelopen
vrijdagavond een aanslag probeerde te plegen op een Franse hogesnelheidstrein,
maakte me nieuwsgierig naar een uitzending van Panorama waarin de
onderzoeksjournalisten Dirk Leestmans en Peter Brems de houding ten opzichte
van dit soort personen proberen te bepalen. Allah
guerre, een mooie toespeling op de kreet A la guerre, werd eerder
uitgezonden op 25 september 2014 en dit weekend herhaald vanwege het proces
tegen Sharia for Begium, in het vervolg S4B genoemd, dat komende maandag begint.
Op 31 mei 2012 werd in Brussel een vrouw gearresteerd die
een nikab droeg. Ze was de vrouw van Fouad Belkacem (zie foto), de leider van S4B, en
zorgde daarmee meteen voor een rel. Belkacem deed er in de pers nog een schepje
bovenop. S4B kwam twee jaar eerder in het nieuws toen men een lezing van Benno
Barnard verstoorde. Steun uit Engeland zette de beweging internationaal op de
kaart. De invoering van de sharia en de oprichting van het kalifaat staan op
hun verlanglijst, waarmee ze als terroristische organisatie aangeduid worden. Belkacem
was een charismatisch leider, die les gaf, examens afnam en de jeugd op straat
voor zijn ideeën probeerde te winnen. Hij werd in april 2013 opgepakt en zit
sindsdien gevangen.
Procentueel gezien zijn er veel Belgische strijders naar
Syrië afgereisd. Men spreekt van honderden. Dit komt door de groepswerking. Men
wil erbij horen. Het radicale aanbod op internet, dat het voorstelt dat de
islam wordt aangevallen, zorgt voor een grote aanwas. Een Syriëstrijder dwingt
respect af. Daarnaast is er een grote groep sympathisanten. De salafisten
vormen een subcultuur net als hiphoppers of skaters.
Pas langzaam kwamen Belgische rechterlijke macht,
inlichtingendiensten en politiek tot elkaar over een repressief en preventief
beleid. Aanvankelijk kwam het wel goed uit dat men tegen Assad vocht. Daarnaast
waren de strijders moeilijk tegen te houden en is het oorlogsgebied relatief
dichtbij. Daarenboven was het ook moeilijk te bepalen in welke groep ze terecht
kwamen. Het Vrije Syrische Leger vormt een veel minder gevaar dan El Nusra of
Islamitische Staat waarbij de meeste Belgen zich aansloten.
De aansluiting bij een groep houdt in dat men ingelijfd
wordt, een militaire training krijgt en bevelen moet opvolgen. Het was stuitend
een telefoongesprek te horen tussen een moeder en een zoon, die niet terug wil
naar België omdat hij daar niets meer te zoeken heeft. Uit een ander onderschept
telefoongesprek blijkt dat men daar een goed leven heeft. Men krijgt gratis
voedselpakketten, een auto en zakgeld. De Belgische Nora heeft zich met haar
zoontje bij haar man gevoegd omdat ze ook graag in het kalifaat wil wonen.
Syriëgangers vrezen de dood niet. Een van hen vertelt zijn
moeder per telefoon over de heerlijke geur van muskus die hij bij een gesneuvelde
maat heeft waargenomen. Het leven begint pas echt na de dood. Omgekomen
strijders zitten hoog in de hemel. Daarom is het niet erg om een knopke te doen,
zoals dat heet. Men draagt de bomgordel om die in geval van arrestatie te
kunnen laten afgaan en aldus de aarde weer van enkele heidenen te ontdoen. Door
andersdenkenden te ontvoeren komt men aan geld. Als het losgeld niet betaald
wordt, volgt de dood door het mes of de kogel. Het geweld wordt verheerlijkt.
Men koketteert met onthoofdingen en amputaties van lichaamsdelen. De
tegenstander wordt daartoe gedehumaniseerd. Het zijn geen mensen, maar obstakels.
Het vijanddenken zit diep in het brein. Sinds het vertrek van Syriëgangers is de
criminaliteit in België gedaald. Criminele en sadistische elementen zien hun
kans schoon in Syrië(, waardoor het niet vreemd is dat vele Syriërs op het
ogenblik naar Europa vluchten rs).
De teneur van de uitzending is dat men teruggekeerde
strijders niet moet criminaliseren. Niet iedereen is een tikkende tijdbom.
Echte strijders willen niet terug of zoeken een ander land uit om hun acties
voort te zetten. Het criminaliseren van de hele groep kan als een boemerang op de
samenleving terugslaan en verdere radicalisering veroorzaken. Het is dus zaak
om het gevaar niet te onder- maar ook niet te overschatten.
Bij dat laatste moest ik denken aan de overtrokken
maatregelen die altijd weer genomen worden als er een (bijna) aanslag wordt
gepleegd, zoals een paar dagen geleden in de hogesnelheidstrein. Het zorgt eerder
voor onnodige angst onder de bevolking dan dat die werkelijk beveiligd wordt.
Hier
de site van De redactie.nl met daarop
de uitzending en een artikel van Dirk Leestmans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten