Filmmaker Kees Brouwer (vooraan op de groepsfoto) kwam op het idee om een documentaire
te maken over naamgenoten van hem. Hij wil weten of er iets zinnigs te zeggen
valt over de personen die dezelfde naam dragen, welke overeenkomsten en
verschillen er zijn. Hij liet een medewerkster van de VPRO bellen en kwam
tenslotte tot 165 naamgenoten. In de documentaire toont hij een aantal van hen,
te beginnen met zichzelf: nummer 000, een documentairemaker van 48 jaar uit Hilversum,
zoon van een schoolmeester, kleinzoon van een visser.
Nummer 118, 83 jaar uit De Meer is een moeilijk lopende, rustende
veehouder die niet slecht geboerd heeft, zegt hij zelf, zowel in zijn werk als
met zijn gezin niet. Nummer 000 kijkt liever vooruit en gaat op bezoek bij nummer
88, een parketlegger van 44 jaar uit Vught. Nummer 000 begrijpt dat dit soort
portretten weinig zoden aan de dijk zetten en besluit tot een dag waarop de
naamgenoten samenkomen. Hij heeft formulieren verspreid op grond waarvan wellicht
iets te zeggen valt over de naamgenoten. Op de dag zelf voelt nummer 000 zich
heel prettig, de mannen – er is zelfs een vrouw uit de Jordaan bij die zich
Kees liet noemen na een opmerking van een stamgast dat ze pas reageerde als hij
haar zo noemde – hebben een band met elkaar, maar dat heeft men natuurlijk al
gauw denk ik dan.
Nummer 000 toont de kenmerken op een groot scherm. De
jongste naamgenoot is vier jaar oud, de oudste 89 jaar oud. Het gaat over het
algemeen om wat oudere mannen met ruitjesoverhemden die de Tweede Wereldoorlog nog
hebben meegemaakt dan wel aan de wederopbouw hebben deelgenomen, mannen die
niet vies zijn om de handen uit de mouwen te steken, zoals in die tijd nodig
was.
De oudste naamgenoot, nummer 114 uit Vlissingen deed de
zeevaartschool in Rotterdam en tegenwoordig in een verzorgingstehuis zit met
uitzicht op het water. We horen dat hij de belangrijke onderscheiding door
prins Bernard kreeg uitgereikt. Zelf weet hij dat allemaal niet meer. Een twee
jaar jongere oude man uit Overloon vloog in een Spitfire.
Van een latere generatie zijn de harde werkers, zoals een arts
van 70 jaar uit Berkel en Rodenrijs die arts was in Afrika en een marktkoopman
van 63 uit Velp die op een regenachtige dag overzetzonnebrillen verkoopt en
emotioneel wordt over zijn vader die op de Grebbeberg vocht en jaarlijks naar
het defilé ging, ook al moest het met een rollator. Die zette hij het laatste
stuk aan de kant om, ondanks zijn Parkinson, op karakter mee te lopen in de
stoet.
Nog jonger is een man van 43 uit Nieuw Vennep, die trots is
op Nederland, niet in de laatste plaats vanwege de dj’s die de wereld veroveren.
Op zijn achttiende trok hij met een caravan feestend door Europa en
tegenwoordig bouwt hij concertpodia voor artiesten.
Niet iedereen zit het mee in het leven. Een 49 jarige man
uit Meerkerk heeft te leven met zijn handicap waardoor hij zich op drie in plaats
van twee wielen moest voortbewegen, maar hij is wel blij met het
activiteitencentrum in Harmelen, waar hij drie dagen in de week naar toe gaat.
Een 51 jarige man uit Almere heeft nog steeds last van de
psychische gevolgen van uitzending naar Libanon.
Nummer 000 eindigt met een bijzondere naamgenoot die zich
inzette voor Tibetaanse vluchtelingen en daardoor in contact kwam met de Dalai
Lama. Het brengt hem tot de conclusie dat Kees Brouwer best een goede gast is,
met zijn fouten natuurlijk, maar daar gaat hij niet op in. Er is in ieder geval
in de toekomst van zijn naamgenoten nog wel iets te verwachten getuige een
achttien jarige scholier uit Leusden die zich interesseert voor het
wereldvoedselprobleem.
Tegelijk is de uitwerking van het idee nogal gezocht. De
band die naamgenoten met elkaar voelen is weinig anders dan de band die
plaatsgenoten of clubgenoten met elkaar hebben. Daar kan het commentaar van de
documentairemaker, die voortdurend zoekt naar gemeenschappelijkheden, niets aan
toevoegen.
Hier
de promo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten