Een punt voor de natuur in vergelijking met de opvoeding
Ik vroeg me af of ik de documentaire Twin sisters zou bekijken. Een portret van een Chinese tweeling dat
een verschillende opvoeding krijgt en weer met elkaar verenigd wordt, zou, naast
een mogelijke verrassende uitkomst over de verhouding tussen natuur en milieu, wel
eens op een sentimenteel plaatje kunnen uitdraaien. Helaas was dat laatste het
geval.
De tweeling werd in 2003 te vondeling gelegd in een kartonnen
doos, ergens in China. Een jaar later werden ze ter adoptie aangeboden. Friis Bertheussen
filmt de Noorse en de Amerikaanse ouders die allebei geen kinderen konden
krijgen en dat wel graag wilden en daarom respectievelijk Alexandra en Mia
ophaalden. Ze zagen elkaar bij het vertrek, temeer omdat de moeders onafhankelijk
van elkaar de meisjes in hetzelfde rode stippenjurkje hadden gekleed. Ze hadden
gehoord van de Chinese autoriteiten dat de meisjes geen tweeling waren, maar
wilden dat zelf wel eens onderzoeken door middel van een DNA test.
Wenche, de Noorse moeder, belde na de uitslag naar Angela in
Californië, dat de test had uitgewezen dat het wel tweelingzusjes waren. Ze wilden
de meisjes graag zelf opvoeden maar konden er niet onderuit contact met elkaar
te onderhouden.
De knappe meisjes groeiden ieder in hun eigen omgeving op,
Alexandra in een afgelegen dorp Fresvik in Noorwegen, Mia in de grote stad
Sacramento. Alexandra leefde vrij op te midden van de natuur, terwijl Mia door
haar ouders overal met de auto naar toe werd gebracht. Angela en haar man waren
erg voorzichtig met hun poppetje. Ze brachten haar na schooltijd naar
activiteiten als vioolles en voetbal. Een Amerikaans kind moet nu eenmaal
kunnen wedijveren met anderen, zeiden ze. Dat was in Noorwegen minder het
geval. Alexandra liep zelf naar de dorpsschool en leerde daar ook wat Engels.
De foto’s, cadeautjes en de filmpjes gingen over en weer.
Skype heb ik tot mijn verbazing niet gezien, maar dat kwam misschien omdat de
Noren in dat dorp geen internetverbinding hadden. In ieder geval was er bij de
meisjes een sterk verlangen om elkaar in levende lijve te ontmoeten. Dat
gebeurde ook toen ze zes jaar oud waren. De Noren gingen op bezoek in
Sacramento. We zien dat de meisjes echt spiegelbeelden van elkaar zijn,
versterkt door dezelfde jurkjes die ze dragen.
Een grappig verschil tussen de meisjes zien we gedurende de
kersttijd. Terwijl de moeder van Mia een kunstboom met de lichtjes er al in uit
de opslag haalt, hakt de vader van Alexandra een boom om in het bos die door
Alexandra naar huis wordt gesleept.
Twee jaar later volgt een ontmoeting in Noorwegen. Angela
vreest dat de taalverschillen nog wel eens moeilijkheden kunnen opleveren, maar
daar is geen sprake van. De meisjes gaan meteen samen de hort op, zwemmen in
het meer en rijden paard onder begeleiding. De Amerikaanse ouders zitten wat
onwennig op het balkon van de Noren. Ze bewonderen het uitzicht en constateren
dat men daar rustiger leeft dan in de Verenigde Staten. Angela merkt tegen
Wenche op dat de meisjes dezelfde motoriek hebben en op dezelfde wijze
reageren. Een punt voor de natuur in vergelijking met de opvoeding.
Het was aardig om het hele proces vanaf de vroege
ontwikkeling van de meisjes nog eens terug te zien, maar om hun ontmoeting in
Noorwegen vertraagd te filmen en ook nog sfeeropnames onderwater te maken was
net te veel van het goede. Alexandra en Mia beleefden een heel wat harmonieuzer jeugd dan Anna en Lotte in De tweeling van Tessa de Loo. Gelukkig compenseerden de fraaie beelden van de
Noorse natuur de wat al te romantische insteek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten