Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 13 november 2014

People I could have been and maybe am (2010), documentaire van Boris Gerrets



Een kijkje in de zelfkant van het leven

In deze docufictie, geheel met de mobiele telefoon gemaakt, gaat Boris Gerrets in Londen op zoek naar onbekenden die hij zelf kon zijn of misschien wel is.

Hij begon met een heel simpele vraag: hoe zou het zijn om in het leven van een wildvreemde te stappen. Deze typt hij in op zijn mobiele telefoon. Hij filmt daarmee in de undergrond op zoek naar een slachtoffer, merkt op dat verhalen in alle hoeken en gaten zitten maar de meeste nooit verteld worden omdat er niemand bij was en komt al gauw Steve Smith tegen.

Steve is buiten het systeem gevallen, iets dat men alleen kan vaststellen als men eruit ligt. Hij rookt een joint die de stress vermindert en hem comfortable numb maakt zoals Pink Floyd al zong. Hij heeft altijd een brief op zak van zijn dochter Karen die in Amsterdam in een oude bus woont. Ze vertelde hem daarin dat hij opa was geworden. Steve lijdt aan de eenzaamheid om geen familie of vriendin te hebben. Drank verdooft de pijn. De technobeat op de achtergrond zorgt voor een passende omlijsting.

De knappe sensuele Sandrine Correa uit Iguaçu, Brazilië voelt zich alleen. Ze heeft haar baan opgezegd en haar auto verkocht om in Londen een man te zoeken, die een thuis kan bieden aan haar en haar zoontje Richard die bij haar moeder in Brazilië is achtergebleven. Af en toe zien we beelden van hem. Sandrine bezoekt een datingsite en heeft daarop zeven huwelijkskandidaten geselecteerd. Gerrets mag haar filmen maar wordt daardoor verliefd op haar. Sandrine noemt hem haar partner in crime. We leven deels in onze verbeelding, deels in de werkelijkheid, typt Gerrets op het scherm.

Het idee van Gerrets ontspoort als Steve in elkaar zakt en Sandrine naar Croydon vertrekt om het te proberen met een van haar kandidaten. Steve spreekt in een filmpje zijn dochter toe dat ze niet moet schrikken als ze hem ziet omdat een deel van zijn been is afgezet vanwege gangreen. Tot een ontmoeting komt het echter niet.

Na enige tijd heeft Steve een vriendin gevonden in de zwarte Precious Ifetayo Akousa met haar kamer vol LP’s maar met een kapotte grammofoon (zie poster). Hij is er als de kippen bij om trouwringen te kopen. Precious en hij beleven een mooie avond met veel muziek en drank. Sandrine is weer terug na een fiasco. Haar kandidaat ontdekte de andere kandidaten op haar mobiele telefoon en zette haar het huis uit. Sandrine gaat terug naar Brazilië. Ook Steve verdwijnt. Het verhaal loopt dood.

Gerrets filmt de waterval van Iguaçu, voor Sandrine de plek die haar op de been hield. Steve kent een dergelijke herinnering niet. Hij verliet Precious toen haar man zich aandiende, Jareck Lebda Akousa, een goede vent. Precious leest het gedicht I am a poem voor. Lees me en voel je ziel.

Op 60 jarige leeftijd overleed Precious in een ziekenhuis. Sandrine en Richard vonden onderdak bij een man in een buitenwijk van Vancouver. Ze werkt daar als verkoopster in een souvenirwinkel. Steve roeide over de Theems, terwijl Sandrine in een speedboot zat. Jareck repareerde de grammofoon van Precious en schilderde de muren van haar kamer. Steve verdween in de straten van Londen.  

Gerrets geeft met zijn originele idee een intiem inkijkje in de zelfkant van het leven.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten