Sprankje hoop uit een stadswijk vol geweld
De vijftienjarige scholier Gary woont in een Londense krachtwijk,
een eufemistische term die aanduidt dat uiteenlopende groepen het daar met elkaar
moeten zien te rooien. Radicale jongeren zoals Gary vormen een minderheid te midden
van het zwijgende, haatdragende volk, waaronder Francis, diens zijn zusje
Louise en mannen met afwijkende seksuele voorkeuren, zoals de getrouwde, vijftigjarige
Mark, die in zijn garage graag jonge meisjes als Mandy betast.
Gary moet op school een spreekbeurt houden over zijn held en
kiest voor zijn idool Osama Bin Laden, iemand die zich niet liet inpalmen door het familiekapitaal
maar - anders dan onze leiders die anderen de oorlog in sturen en zelf lekker uit
eten gaan - de bergen in trok om te vechten tegen de imperialistische Sovjets. Over
zijn held horen wij verder weinig. Gary is een verward persoon die zich
bedreigd voelt in zijn leven, gegrepen wordt door een gewelddadige ideologie en daardoor een
gemakkelijk slachtoffer wordt als garagebranden onrust in de buurt veroorzaken.
In een drietaktbeweging volgen we de gebeurtenissen in de
wijk vanaf de tijd dat Gary zijn spreekbeurt houdt en verantwoordelijk wordt
gehouden voor de garagebranden. Daarna volgt zijn terechtstelling door de
sadistische Francis en zijn zusje Louise. Ook Mark neemt eraan deel omdat hij op
die manier van zijn eigen stigma als pedofiel af kan komen, net als Gary’s
onbarmhartige klasgenootje Mandy. Tenslotte is er een vervreemdende nabeschouwing
door de eerste drie, als ze, ondersteund door bijpassende elektronische klanken,
elkaar hun eigen particuliere verhalen vertellen, zonder dat ze daarbij op
elkaar ingaan. Zo zag Louise een documentaire over een onthoofding waarin de
mening overheerste dat men vuur moet blussen met vuur, oog om oog,
tand om tand. De voorstelling eindigt met een sterke epiloog van
Mandy, die na de dood van Gary ronddoolt door de stad en in een park haar
toevlucht vindt, ver weg van de beschaving. Ze heeft
van haar vader gehoord dat we dood zijn vanaf een kernoorlog die zich voltrok rond
de ineenstorting van de Sovjet Unie en dat we alleen nog denken dat we leven.
Zelf meende ze altijd dat er verstandige volwassenen in de wereld waren die de
zaken bestuurden, maar daar is ze van terug gekomen.Ze verkondigt een sprankje hoop in
een stad vol geweld.
De sfeer gedurende de voorstelling begint met een
overkill aan techniek en loopt via een sadistisch spel waarbij Gary zonder
vorm van proces schuldig wordt verklaard, naar een tekstueel sterk gesprek over de
eigen ervaringen van Mark, Francis en Louise. Dat televisie en andere audiovisuele media een sterke invloed
op het leven uitoefenen, wordt duidelijk gemaakt door de steeds aanwezige camera. Deze bevindt zich
eerst achter de schermen, die met witte verf zijn bespat, maar daarna rechtstreeks op het toneel tijdens de terechtstelling van Gary. Deze
zit vanaf het begin in een tot medelijden wekkende, geboeide houding op het toneel,
terwijl buurtbewoners vanuit de achtergrond de stemming in de buurt door
microfoons weergeven. Het is veelzeggend dat Mandy tenslotte op het eind de
microfoon neerlegt en haar eigen, onzekere, menselijke stem gebruikt. Een mooi startpunt om
opnieuw te beginnen.
De tekst is van de Engelse toneelschrijver Dennis Kelly uit
2005. Tijdens de opvoering in Londen moest er politie aan de pas komen om
de gemoederen te bedaren. Inmiddels dient Osama Bin Laden - die in 2011 in
Pakistan werd doodgeschoten door een Amerikaanse marinier van wie onlangs de naam bekend werd - nog slecht enkelen nog als voorbeeld, maar is hij vooral een icoon die op t-shirts
prijkt, wellicht ook door de brute wijze waarop zijn lijk door de Verenigde
Staten in zee gedumpt werd.
Hier de
trailer van Osama the Hero, die
zaterdag in prèmiere gaat, op de site van de Toneelschuur. De voorstelling is
het tweede deel van een vierluik dat Joost van Hezik maakt over de revolutie. Na
Dantons dood uit 2013 volgen nog Jeanne in 2015 en De Profeet.
aangepast om 10:45 uur.
aangepast om 10:45 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten