Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 14 november 2014

Shado’Man (2014), documentaire van Boris Gerrets



Een menselijk portret van jongeren in een onmenselijke situatie

Boris Gerrets is een eigenzinnig filmmaker, die de wereld van verschillende kanten leerde kennen. Eerder tekende hij voor het intrigerende People I could have been and maybe am. Niet het centrum van Londen maar dat van Freetown, de hoofdstad van Sierra Leone, is in Shado’Man het onderwerp van zijn onderzoek. De nacht daar is net zo zwart als de gezichten van de verschopte Freetown Streetboys . Het eerste beeld van de in het donker op ons afkomende straatgroep ( die overigens ook meisjes omvat) is meteen hartverscheurend, hetgeen nog versterkt wordt door het tikken van blindenstokken en krukken. Het deed me denken aan de poster van Bertolucci’s film Novecento waarin strijdbare arbeiders voor hun rechten opkomen. De straatgroep in Sierra Leone is daar nog lang niet aan toe. Voor hen is het leven vooraleerst een kwestie van overleven, zoals wanneer de regen op hen neerplenst. Gerrets maakt, tussen de gesprekken met een zestal groepsleden door, sfeerbeelden van het leven, dat ze toch zo dapper mogelijk leven.

De groepsleden zijn in het donker niet gemakkelijk te onderscheiden, waardoor het me niet altijd duidelijk was wie er aan het woord was. Sulay, kort voor Suleiman, is wel duidelijk herkenbaar met zijn hartverscheurende klacht die hij ons met zachte stem influistert. Hij weet nog dat hij thuis woonde en daar over de grond rond kroop. Het was voor hem magisch dat anderen konden lopen. Hij vroeg er zijn moeder naar die hem verwees naar zijn vader. Die legde hem uit dat hij verlamd is vanwege een koortstoestand. Zijn vader had het er zo moeilijk mee dat Sulay maar besloot op straat te gaan leven. Hij vertelt met moeite over zijn pijn. Hij heeft wel een goede band met zijn moeder, maar wil niet naar haar toe om haar leed te besparen. Hij geeft zelf niet op, wil iets bereiken in het leven.

David wil graag de schoolopleiding voor zijn 13-jarige zusje Dankeh betalen. Hij praat met haar door de mobiele telefoon en hoort dat ze goede resultaten op een toets heeft geboekt. Een ander wil haar graag hebben om te trouwen, maar David ziet daar niets in. Dan is ze straks ook zwanger. Eerst moet ze een basis opbouwen.

Lama is blind, maar snijdt desondanks een stok voor zijn vriend David die ook blind is. Lama is naarstig op zoek naar een vriendin. In de zelfkant van Freetown gaat dat nogal prozaïsch, met onderhandeling, aan toe. Dat laatste doet Shero - kort voor Sherif - ook met zijn vriendin Sarah ook over de naam van hun kind. Hij staat erop dat hij de naam van het kind mag bepalen, maar Sarah wil het kind de naam geven van haar vader. Shero wil een hut bouwen, omdat ze op straat snel beroofd worden. Hij verkoopt merkkleding om aan geld te komen. Zij vindt dat hij minder moet drinken en leest in De koopman van Venetië. Shero gaat naar Alfred, die in de groep als een soort hulpverlener fungeert, om diens advies te vragen.

De documentaire spitst zich toe op een handgemeen tussen Lama en Shero over Sarah. Shero is wantrouwend vanwege een psychisch tekort in zijn hoofd. Hij denkt dat anderen met Sarah naar bed gaan. Lama probeert daar later rustig over te praten, eerst met Sarah dat ze geen aanstoot moet geven, later met Shero.

Ik moest bij het zien van de schamele behuizing denken aan een biotoop. Die term gebruikt Gerrets ook op zijn site. Boris Gerrets' films are close-ups of local environments, which he describes as 'biotopic explorations'. He delves into the anonymity of the urban space, bringing to light life on the fringes, which often remains obscure to the passing person. Gerrets dringt met zijn camera door tot de ziel van de groep, die soms ruziet en dan weer vredig als een stam samenleeft. De eenvoudige piano akkoorden die tussen de scènes klinken, versterken het menselijk gespartel in onmenselijke omstandigheden.

Hier de site van Shado’Man met daarop een trailer die imposant begint met de aanstormende groep gehandicapte Freetown Streetboys in het donker van de nacht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten