Een menselijk portret van jongeren in een onmenselijke
situatie
Boris Gerrets is een eigenzinnig filmmaker, die de wereld
van verschillende kanten leerde kennen. Eerder tekende hij voor het
intrigerende People I could have been and
maybe am. Niet het centrum van Londen maar dat van Freetown, de hoofdstad
van Sierra Leone, is in Shado’Man het
onderwerp van zijn onderzoek. De nacht daar is net zo zwart als de gezichten
van de verschopte Freetown Streetboys . Het eerste beeld van de in het donker
op ons afkomende straatgroep ( die overigens ook meisjes omvat) is meteen hartverscheurend,
hetgeen nog versterkt wordt door het tikken van blindenstokken en krukken. Het deed
me denken aan de poster van Bertolucci’s film Novecento waarin strijdbare arbeiders voor hun rechten opkomen. De
straatgroep in Sierra Leone is daar nog lang niet aan toe. Voor hen is het
leven vooraleerst een kwestie van overleven, zoals wanneer de regen op hen
neerplenst. Gerrets maakt, tussen de gesprekken met een zestal groepsleden door,
sfeerbeelden van het leven, dat ze toch zo dapper mogelijk leven.
De groepsleden zijn in het donker niet gemakkelijk te
onderscheiden, waardoor het me niet altijd duidelijk was wie er aan het woord was.
Sulay, kort voor Suleiman, is wel duidelijk herkenbaar met zijn hartverscheurende
klacht die hij ons met zachte stem influistert. Hij weet nog dat hij thuis
woonde en daar over de grond rond kroop. Het was voor hem magisch dat anderen
konden lopen. Hij vroeg er zijn moeder naar die hem verwees naar zijn vader.
Die legde hem uit dat hij verlamd is vanwege een koortstoestand. Zijn vader had
het er zo moeilijk mee dat Sulay maar besloot op straat te gaan leven. Hij vertelt
met moeite over zijn pijn. Hij heeft wel een goede band met zijn moeder, maar
wil niet naar haar toe om haar leed te besparen. Hij geeft zelf niet op, wil
iets bereiken in het leven.
David wil graag de schoolopleiding voor zijn 13-jarige zusje
Dankeh betalen. Hij praat met haar door de mobiele telefoon en hoort dat ze
goede resultaten op een toets heeft geboekt. Een ander wil haar graag hebben om
te trouwen, maar David ziet daar niets in. Dan is ze straks ook zwanger. Eerst
moet ze een basis opbouwen.
Lama is blind, maar snijdt desondanks een stok voor zijn
vriend David die ook blind is. Lama is naarstig op zoek naar een vriendin. In de
zelfkant van Freetown gaat dat nogal prozaïsch, met onderhandeling, aan toe. Dat
laatste doet Shero - kort voor Sherif - ook met zijn vriendin Sarah ook over de
naam van hun kind. Hij staat erop dat hij de naam van het kind mag bepalen,
maar Sarah wil het kind de naam geven van haar vader. Shero wil een hut bouwen,
omdat ze op straat snel beroofd worden. Hij verkoopt merkkleding om aan geld te
komen. Zij vindt dat hij minder moet drinken en leest in De koopman van Venetië. Shero gaat naar Alfred, die in de groep als
een soort hulpverlener fungeert, om diens advies te vragen.
De documentaire spitst zich toe op een handgemeen tussen
Lama en Shero over Sarah. Shero is wantrouwend vanwege een psychisch tekort in
zijn hoofd. Hij denkt dat anderen met Sarah naar bed gaan. Lama probeert daar
later rustig over te praten, eerst met Sarah dat ze geen aanstoot moet geven,
later met Shero.
Ik moest bij het zien van de schamele behuizing denken aan een
biotoop. Die term gebruikt Gerrets ook op zijn site. Boris Gerrets' films
are close-ups of local environments, which he describes as 'biotopic
explorations'. He delves into the anonymity of the urban space, bringing to
light life on the fringes, which often remains obscure to the passing person. Gerrets dringt met zijn
camera door tot de ziel van de groep, die soms ruziet en dan weer vredig als
een stam samenleeft. De eenvoudige piano akkoorden die tussen de scènes klinken,
versterken het menselijk gespartel in onmenselijke omstandigheden.
Hier de
site van Shado’Man met daarop een trailer die imposant begint met de
aanstormende groep gehandicapte Freetown
Streetboys in het donker van de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten