Een acteur moet gevaarlijk zijn
Op 3 december a.s. is twee jaar geleden dat Jeroen Willems (1962-2012)
in elkaar zakte tijdens een repetitie voor de viering van 125 jaar Carré. Aan
zijn korte leven kwam een einde. Hij ging zijn vader achterna, die ook jong
stierf. Marijke Reijnders en Simonka de Jong portretten de charismatische acteur
aan de hand van fragmenten rond en uit de internationale voorstelling Twee Stemmen, zijn gepassioneerde voordracht
van liederen van Jacques Brel en herinneringen van regisseur Johan Simons, zijn
ex-partner Marcel Musters en de actrices Elsie de Brauw en Betty Schuurman.
In 1999 speelde hij Val
van de goden naar een film van Luchino Visconti, onder andere met Elsie de
Brauw. Regisseur Johan Simons wilde hem nog dieper de gewelddadigheid in
trekken, maar Willems wilde niet langer in zijn eigen afgrond kijken. Hij vond
dat hij genoeg opgevoed was en ging het alleen doen.
In Twee Stemmen
speelde hij solo vijf maatschappelijke leiders en allemaal met een ziel, zegt Johan
Simons. Hij roemt de fysieke speelstijl van Willems met een blik op zichzelf.
Willems durfde ook het ruwe en lelijke te tonen. Hij probeerde net als hijzelf de
kern te raken van waarom wij op aarde rondlopen. De voorstelling werd ook in
Duitsland, Frankrijk en Engeland opgevoerd. Willems sprak zijn talen moeiteloos
en speelde zeer overtuigd.
Marcel Musters noemt Willems een handelsreiziger in kunst. Hij
herinnert zich dat Willems al snel het goede gevoel na de voorstelling kwijt
was en erg aan zichzelf twijfelde. Willems was een lief klein jongetje die op
het toneel andere kanten van zichzelf naar buiten kon laten komen. Volgens De
Brauw kon hij op toneel zijn twijfels kwijt en zocht hij steeds naar diepere
lagen. Een acteur moet gevaarlijk zijn, vond hij, zichzelf in de waagschaal
stellen. Hij had het moeilijk met zijn homoseksualiteit, fantaseerde over een
kind.
De vader van Willems was een grillig man die eveneens op
zijn vijftigste overleed. Jeroen was toen vijftien jaar oud en had daarna zowel
problemen om zich te binden als om los te laten. Het nummer Laat me niet alleen van Jacques was hem
op het lijf geschreven. Volgens Betty Schuurman was hij vaak met zijn vader
bezig. Tijdens de uitreiking van een Gouden Kalf voor zijn rol in de telefilm Cop vs Killer tijdens de Filmdagen 2012
dankte hij zijn vader en miste hem zichtbaar. Schuurman zegt dat zijn agenda
vol was, dat hij ongelukkig was en zich daarvoor schaamde. Musters voegt daaraan
toe dat Willems geen rust nam. Simons vult aan dat alles eruit moest voor de
dood zou toeslaan. Die zat hem altijd op de hielen. Tijdens het opruimen van
zijn huis vond men in zijn koffer een bedlampje - zoals dat wel gebruikt wordt
om kleine kinderen gerust te stellen - dat Keine Angst heette.
Volgens Betty Schuurman was hij verdrietig over zijn verbroken
relatie die bovenop de pijn van het verlies van zijn vader kwam en de oude wond
weer openmaakte. In zijn nieuwe huis met uitzicht op een park was hij diep
verlaten, op een manier die niet zo gemakkelijk oplosbaar was. Volgens Simons maakte
zijn grote depressiviteit hem op het toneel diepzinnig. Willems was hij bang om
het toneel op te gaan maar als hij eenmaal op het podium stond, was hij als een
vis in het water. Hij speelde graag met een open zenuw. Zijn verlatenheid kon
echter door het publiek niet opgevuld worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten