Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 8 november 2014

Sons of Cuba (2009), documentaire van Andrew Lang



Drie jonge Cubaanse boksers op zoek naar roem

In een klassieke opzet die langzaam naar een sportief hoogtepunt leidt, toont Andrew Lang ons de weg die een drietal jonge Cubaanse boksers van de Havana Boxing Academy gaan om tijdens de Nationale Kampioenschappen (NK) bekendheid te verkrijgen. Dat moet een opstapje zijn naar de Olympische Spelen in Londen in 2012. Boksen is in Cuba een volkssport en een vitaal onderdeel van de samenleving. Tijdens de Olympische Spelen heeft Cuba in de laatste veertig jaar de meeste medailles in de wacht gesleept.

Andrew Lang begint in Havanna in 2006. Fidel Castro is al 47 jaar aan de macht. In de Havana Boxing Academy heerst een straf regime. De jongens worden om vier uur gewekt voor de eerste training die om half vijf begint en die na de schoollessen doorgaat. Andrew Lang filmt drie jongens uit de groep: Christian, die vanwege zijn ouwelijke gedrag de oude man genoemd, Santos, de zanger, vanwege zijn muzikale talent en Junior, de dalmatiër vanwege de witte plekken op zijn hoofd.

Trainer Yosvani moet tien jongens selecteren uit de groep die mee mogen naar de NK in Pinar del Rio. Dat is niet gemakkelijk. Vorig jaar verloren ze de titel voor jongens onder de twaalf jaar en 34 kilogram aan Matanzas. Christian is een volwassene in een kinderlijke gestalte, zegt Yosvani, Santos heeft het moeilijk omdat hij zijn moeder verloren maar goed met liedjes en dus ook met teamliedjes, Junior deed eerder ballet en is erg enthousiast. 

Zes maanden voor de NK mogen de jongens nog een keer naar huis. Andrew Lang gaat met ze mee. De moeder van Christian is blij dat haar zoon thuis is. Hij werd geboren in een moeilijke tijd, na de val van het communisme toen in Cuba een uitzonderingsperiode gold waarin weinig voedsel te krijgen was. Ze denkt dat Christian verdrietig kijkt omdat hij het leed in haar ogen zag, maar waardeert het dat hij ambitie toont. Christian gaat ook naar zijn vader die ook een bekend bokser was, die gedecoreerd werd door Fidel Castro. Succes is kortstondig, zegt hij. Zijn auto is kapot en zijn huisje vervallen.
Junior wil de toekomst veilig stellen. Zijn moeder vond het jammer dat hij ophield met ballet.
De vader van Santos vertelt dat zijn zoon zes jaar was toen zijn moeder overleed. Tante Madelyn nam haar plaats in. Zijn grootmoeder is gek met hem.

De staatstelevisie meldt op 31 juli 2006 dat Fidel Castro zijn taken als partijvoorzitter overdraagt aan zijn broer Raul. De jongens zitten voor de buis en tonen hun strijdbare, patriottische kant. Het is het vaderland of de dood. Een maand voor de NK wordt de training geïntensiveerd. De jongens moeten op gewicht zijn en anders hardlopen om dat te bereiken. Yosvani heeft ontdekt dat Santos vaak naar de bakker ging. Hijzelf wil weg maar zijn tante Madelyn praat net als de trainers op hem in. Christian wordt tijdens een training aan de neus geraakt. Yosvani is bezorgd, want Christian is zijn paradepaardje.

Op de avond voor de selectie zijn de jongens nerveus. Santos maakt zich zorgen over zijn rol in het geheel. Hij wordt, anders dan Christian en Junior, niet uitgekozen en wordt, net als alle anderen die buiten de boot vallen, op aanraden van Yosvani geknuffeld. Hij moet zelf ook huilen. Hij troost Santos die zich minder inzette dan de anderen, zoals hij zegt.

De geselecteerden gaan met een bus naar het NK. Yosvani voelt zich onder druk staan om de titel terug te halen. Junior faalt en wordt getroost, maar Christian haalt voor de ogen van zijn ouders het goud binnen. Hij heeft nog nooit gezien dat zijn vader huilde. Die zegt dat Christian beter wordt dan hijzelf. Yosvani ziet hem nog wel eens wereldkampioen worden. Het team loopt mee in de Meidagparade, waarop Fidel Castro ontbreekt. In februari 2009 legde hij het presidentschap neer.  

In haar inleiding op de documentaire vertelt Daphne Bunskoek dat de Brit Andrew Lang in Havanna leerde filmen en aldus in aanraking kwam met de Havana Boxing Academy.

Hier de trailer, hier een artikel uit de Daily News van maart 2009 waaruit blijkt dat het met Christian (als dit tenminste dezelfde jongen is) niet al te voorspoedig verder ging.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten