Pianiste vlucht weg om zichzelf te leren kennen
De laatste film die ik van Benoit Jacquot zag met daarin
Isabelle Huppert als hoofdrolspeelster, was L’école
de la chair, over de onmogelijke liefde van een oudere vrouw voor een
kelner, naar een roman van Yukio Mishima. Ruim tien jaar later glanst ze
opnieuw in een liefdesdrama. De wanhoop van een vrouw die niet kan krijgen wat
ze wil, is Isabelle Huppert op het lijf geschreven.
In Villa Amalia
gaat het om concertpianiste Ann Hidden die een relatie heeft met Thomas, een overspelige
man, goed voorstelbaar omdat zijn geliefde natuurlijk vaak op pad is. Als ze Thomas
op een regenachtige avond begluurt, terwijl die afscheid neemt van zijn vriendinnnetje,
staat ze opeens oog in oog met Georges, een jeugdvriendje uit de tijd dat ze
nog in Bretagne woonde en nog Eliane Hidelstein heette. Ze herkent hem eerst
niet, maar gaat daarna met hem mee om bij te praten in het huis van zijn moeder
in de buurt dat hij leegt ruimt omdat die pas geleden overleden is.
Thomas is ongerust dat Ann zo laat thuis komt, maar krijgt
de deksel op zijn neus. Ann zegt hem dat ze een einde gaat maken aan hun
verhouding. De kijker vermoedt dat ze tot die stap komt door de ontmoeting met
Georges, maar er is meer aan de hand. Ze heeft besloten een eind te maken aan
het leven dat ze leidde. Ze loopt weg tijdens een concert, verkoopt haar
appartement en haalt haar geld van de bank. Ze vraagt Georges , die betreurt
dat ze niet bij hem blijft, haar geld zo lang op zijn eigen rekening te zetten zodat
ze er af en toe wat af kan halen. Ze vraagt Georges eveneens om zijn tuinhuisje
om piano in te oefenen als ze weer terug is. Ze wil naar Tanger, antwoordt ze op
de vraag van Georges waar ze naar toe gaat.
Nadat Ann eerst nog bij haar oude katholieke moeder in
Bretagne langs is gegaan en daar in haar oude bed geslapen heeft, volgen we haar
reis, die met mooie beelden gefilmd wordt. Ze stapt over van trein in bus,
verandert van tas naar rugzak, knipt haar haren kort, onderneemt een voettocht
door de Alpen naar Italië en komt tenslotte ergens op een prachtig eiland
terecht, waar het leegstaande Villa Amalia, ooit gebouwd voor een man voor zijn
geliefde zus, die echter stierf, als het ware op haar wacht in de heuvels met
uitzicht op de blauwe zee. Een antwoord op haar vragen vindt ze daar niet, die
krijgt ze pas later als haar moeder overlijdt en ze in contact komt met haar
vader. Pas dan keert haar rust terug en kan ze zich in het tuinhuis van Georges
met meer rust wijden aan haar spel.
Biseksualiteit speelt net als in L’école de la chair een grote rol in Villa Amalia. Het is meteen al
duidelijk dat Georges een vriend had die overleden is. Daarnaast is het
verrassend dat Ann op het eiland waar ze tenslotte terecht komt, Giulia ontmoet
die haar uit zee redt en met wie ze vervolgens in Villa Amalia een liefdesrelatie
krijgt. Ann praat met Giulia over haar leven, als het ware een opwarmertje voor
het gesprek dat ze met haar vader heeft na het overlijden van haar moeder.
Villa Amalia toont met esthetisch prachtige en sensuele beelden
de transformatie van een vrouw die aan de leiband van haar verleden loopt en
die door de ontrouw van haar man besluit om haar leven om te gooien. Niemand is
geschikter om de wanhoop en de moed van zo’n vrouw uit te beelden dan Isabelle
Huppert, die dan ook Ann Hidden zeer overtuigend neerzet. Een sterk
liefdesdrama van Benoit Jacquot en opnieuw een goede klik met zijn hoofdrolspeelster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten