Sollicitanten hebben ongeveer net zoveel rechten als vee
Een recruitbureau roept tien sollicitanten op voor een baan
als verzekeringsadviseur. De procedure duurt twee dagen. De tien weten niets
van de baan, alleen dat men stressbestendig dient te zijn. De vijf recruiters
(zie onderaan de poster) hebben de c.v.’s nog niet gelezen, maar doen dat pas op de tweede dag tijdens
één op één gesprekken met de overgebleven kandidaten.
De eerste dag begint na een inleidend praatje met een
rollenspel. De kandidaten moeten hun buurman (of -vrouw, Julie is de enige
vrouw van de tien) voorstellen met het idee dat hij de beste voor de baan is.
Daartoe krijgen ze eerst de gelegenheid in tweetallen te overleggen. Na de
voordracht krijgen degenen die gelegenheid te reageren. Een van de tien, Hervé,
draagt als enige geen das en wordt daarop aangesproken. Na afloop praten de
kandidaten met elkaar over het spel en ze worden ook door Cros gevraagd naar
hun meningen. Twee mannen houden het voor gezien.
Hetzelfde procédé wordt gevolgd bij het tweede rollenspel
waarin de acht overgebleven kandidaten met persoonlijke overtuiging paperclips
moeten verkopen. Daarna wordt door de recruiters overlegd over de kandidaten
die afgewezen worden. Tijdens de bekendmaking daarvan wordt deze mensen nog
eens het vuur aan de schenen gelegd. Begrijpen ze waarom ze niet verder mogen?
Hadden ze niet beter hun best kunnen doen? Alleen Hervé vat de afwijzing
laconiek op. Hij kwam voor een baan en niet voor kritiek op zijn persoon. Een ander
reageert agressief, de anderen druipen af.
Op dag twee krijgen Georges, een man met een net
ringbaardje, Gérard met een kale kop en leidinggevende capaciteiten en de
charmante, goedgeklede Julie een persoonlijkheidstest. Georges vertelt na
afloop aan Cros dat hij zijn privéleven achter hield en dat hij zelfvertrouwen
mist op grond van iets in het verleden. Gérard oogt gedreven en plichtsgetrouw.
Daarna moeten ze een persoon kiezen en in een gesprek aan de
anderen uitleggen waarom die persoon geschikt is op een andere planeet verder
te leven als de aarde vernietigd wordt. Gérard kiest voor Napoleon, Julie voor
Victor Hugo en Georges die niet goed weet wie te kiezen, noemt uiteindelijk
zijn broer. Gérard en Julie maken elkaar af terwijl Georges meeluistert. Gérard
zegt na afloop dat ze het de recruiters gemakkelijk maakten door elkaar af te
slachten. Hij had er achteraf spijt van.
Eindelijk krijgen ze iets te horen over de inhoud van de
baan. Het salaris bedraagt het minimumloon met daarbovenop provisie. Dat stelt
ze teleur. In de één op één gesprekken wordt Gérard aan de tand gevoeld over
zijn leidinggevende capaciteiten die hem tenslotte de das om doen. Het was
ongelooflijk dat men hem verweet dat hij zenuwachtig was. Solliciteren is toch al
een stressvol gebeuren. Georges wordt een uurlang gesard maar wel aangenomen. Hetzelfde
geldt voor Julie, hoewel die een chaotische c.v. had en moest verzwijgen hoe financieel
moeilijk haar gezinssituatie was. Ze zegt dat werknemers net zoveel rechten
hebben als vee.
In de aftiteling lezen we dat Julie na haar proeftijd
ontslagen werd, dat Georges met een vast contract weinig meer dan het
minimumloon verdiende en dat Gérard nog steeds op zoek is naar werk. Arbeiders
in Frankrijk en elders verenigt u, zou ik zeggen.
Hier
de trailer van deze documentaire die in het Frans La gueule de l’emploi heet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten