Datamining legt verbindingen tussen bedrijfsleven en
politiek bloot
Dat er nauwe banden bestaan tussen Shell en de Nederlandse
regering is duidelijk. Minister Kamp van Economische Zaken bevestigde de innige
relatie met zijn onhandige handelwijze rond het winnen van schaliegas. Politici
zoals Albayrak vinden er een baan. In de Tegenlicht uitzending over een zaak tussen
Shell en Iran wordt deze nauwe verstrengeling aangetoond. Historicus Marcel
Metze schrijft een monografie over Shell, die hij omschrijft als een politieke
organisatie nauw verweven met de staatsmacht.
Kenneth Cukier, dataredacteur van The Economist, vertelt dat
de journalistiek door de aanwezigheid van veel digitale data de mogelijkheid
heeft daarin te gaan spitten in plaats van op grond van gesprekken met personen
een verhaal te schrijven. Dit wordt datamining genoemd.
Tegenlicht onderzoekt dit aan de hand van een schuld van twee
miljard dollar die Shell volgens een krantenbericht op 29 oktober 2012 aan Iran
heeft en die vanwege het handelsembargo niet afbetaald mag worden. Een team van
onderzoekers gaat aan de slag om meer aan de weet te komen over de openstaande
rekening. Metze onderzocht de cables van Wikileaks. Over de relatie tussen
Shell en Iran vond hij 329 hits.
Amerikaanse organisaties protesteerden tegen de nucleaire
plannen door het instellen van sancties. Men zette ook druk op Europese
bedrijven om mee te werken aan een boycot.
Miguel Jiménez ontdekte dat het Spaanse energiebedrijf
Repsol en ook Shell aangesproken werden over het afzien van het ontginnen van een
enorm gasveld voor de kust, South Pars genoemd. Inmiddels exploiteert Iran dit
veld zelf, met noodlottige gevolgen. Een filmpje op YouTube waarin een
boortoren in de golven verdwijnt, werd een record aantal malen bekeken.
Omdat Khatami voor het Westen aanvaardbaar leek, bouwde men
in Rotterdam tanks voor vloeibaar aardgas, maar toen in 2005 Ahmedinejad
aantrad en meteen op hoge toon begon over zijn nucleaire ambities, veranderde dat.
De Verenigde Staten pleitten voor een langzame verstikking van Iran. United against Nuclear Iran voerde een mentale
oorlog. Men dreigde tegen Pieter Vosser van Shell om zijn bedrijf van de beurs
te halen. De agressieve roddelcampagne zette druk op de aandeelhouders.
Tussen 2007 en 2010 was er een intensief verkeer tussen Washington
en Den Haag. De rijksambtenaar Simon S. was gedetacheerd bij Shell. De overstap
vormt een onderdeel van de Government Relations Group van Shell. Volgens Metze
geeft dit aan hoe diep de verbindingen zijn.
Nederland zei in 2007 bij monde van Verhagen, minister van
Buitenlandse Zaken, dat men verscherping van de sancties steunde. Hij zei er
niet bij dat men tegen het beperken van de activiteiten van Shell was. Weglaten
is in de politiek geen liegen, zegt Metze. Cukier spreekt van een dubbele
agenda.
Benoit Faucon, verslaggever van Dow Jones, duikelde fixture
lijsten van schepen op die aantonen dat Shell in 2010 in het geheim Iraanse olie
vervoerde en in de Verenigde Staten verkocht. Een onderzoeksjournalist van Reuters
analyseerde daartoe de transporten met het schip Front Page.
Ship tracking expert John van Schaik van Energy Intelligence
houdt de scheepsbewegingen in de Perzische golf via de satelliet scherp in de
gaten. Iran veranderde de namen van schepen en schilderde die over.
Een idee van Shell om goederen te betalen in ruil voor de
schuld werd afgewezen. Shell houdt graag alle opties met Iran open, want als
straks president Rohani de betrekkingen met het Westen verbetert, kan het
alsnog het enorme gasveld voor de kust ontginnen.
Hier
meer informatie over dit onderwerp op de site van Tegenlicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten