Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 14 december 2016

Weggegooid geld (2015), documentaire van Sabrina Dittus


Europese Unie gooit geld in een politiek bodemloze put

De Duitse documentairemaakster Sabrina Dittus (zie foto) stelt in Weggegooid geld de verhouding aan de kaak tussen het vele geld dat de Europese Unie in de bezette gebieden pompt en het weinige effect dat dit heeft. Ze verklaart dat uit het feit dat er een politieke voedingsbodem voor financiële hulp moet zijn, anders is het een bodemloze put.

Dittus begint met beelden van april 2015 uit de Gaza strook, die oogt als een gebied na een aardbeving, maar die het resultaat is van de derde oorlog in zes jaar met Israël. Een deel werd in het begin van dit decennium met Europees geld opgebouwd maar andermaal weer verwoest. Op het ogenblik is er ook nog weinig herbouwd.

Dittus gaat terug naar de tijd van de Oslo akkoorden in de jaren negentig die inhielden dat gebied aan de Palestijnen werden overgedragen in afwachting van de stichting van een Palestijnse staat. De Palestijnse Autoriteit kreeg zeggenschap over de bezette gebieden, al zorgde Israël ervoor dat ze een flinke vinger in de pap hielden. Tijdens het Oslo 2 akkoord werd de Westelijke Jordaanoever ingedeeld in drie gebieden waarbij de Palestijnse Autoriteit de macht kreeg over een gering deel van het gebied en Israël de zeggenschap behield over het grootste deel, de zogenaamde C zone.  

De nieuwe Palestijnse staat is inmiddels verder dan ooit. De economische situatie is door tegenwerking van Israël alleen maar verslechterd. De werkloosheid is hoog, kolonisten nemen steeds meer land in bezit en inmiddels staat er een muur tussen Israël en het bezet gebied van zevenhonderd kilometer. Bij een controlepost moeten goederen vanwege de veiligheid worden overgeladen in Israëlische vrachtwagens, hetgeen leidt tot vertraging, ontmoediging en kwaliteitsverlies. De Palestijnse Autoriteit blijft hierdoor afhankelijk van internationale hulp, veelal van donorbedrijven uit de Europese Unie. Deze hadden het idee om industriële zones in bezet gebied aan te leggen, maar dat bleef veelal daarbij. Inmiddels is het aantal hulpbehoevenden in de bezette gebieden vertienvoudigd.

In de Jordaanvallei, een deel van de Westelijke Jordaanoever, valt genoeg water om producten te verbouwen, maar Israël ontneemt de bevolking de mogelijkheid zelf een waterleidingstelsel aan te leggen waardoor men altijd gebrek aan water heeft. Het Duitse donorbedrijf GIZ, dat hulp moet bieden, stelt de situatie mooier voor dan die is, zo horen we van Fatimah die een dadelplantage heeft. Een voormalig burgemeester heeft tijdens zijn bewind nog nooit een watertank gezien. Veel geld van donorbedrijven vloeit terug naar het eigen land. De internationale organisatie is daarmee een deel van het probleem geworden. Dat GIZ niet met Dittus wil praten, zegt genoeg.

Na de Oslo akkoorden hebben we slechts twintig verloren jaren gehad, zegt Dittus. Israël maakt de Westelijke Jordaanoever steeds minder toegankelijk, zoals het Medico Instituut merkte, dat met stroom en water hulp probeerde te verlenen aan bewoners van de bezette gebieden, maar inmiddels haar activiteiten gestaakt heeft.

De Europese Unie wordt wel een payer but not a player genoemd in het politieke krachtenspel. Hoewel men daar vanaf probeert te komen, bijvoorbeeld door geen Israëlische producten te accepteren die uit de bezette gebieden komen, is het resultaat niet om over naar huis te schrijven. Een nieuw perspectief is nodig. De twee staten oplossing moet gerealiseerd worden om financiële hulp effectief te maken.

Hier meer informatie op de site van het Nederlands Palestina Komitee. De foto is van Johannes Dalhuijsen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten