Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 11 december 2016

Suriname revisited (2015), documentaire van Martijn Blekendaal


Moedige vrouw waagt zich in het hol van de leeuw

Vorig jaar vierde Suriname de veertigste verjaardag van de onafhankelijkheid. Voor Lilian Gonçalves (zie foto), lid van de Staatsraad, reden terug te gaan naar haar geboorteland om de stemming te peilen en aan te dringen op een hervatting van het proces over de Decembermoorden in 1982 waarbij haar man om het leven kwam, nadat ze tijdens de staatsgreep ook al haar broer verloren had. Martijn Blekendaal vergezelt haar en vraagt haar naar haar bevindingen.

Gonçalves werkte in de tijd voor de onafhankelijkheid als juriste op het Ministerie van Algemene Zaken en juichte de zelfstandigheid van Suriname toe. Ze werd zwaar getroffen door de staatsgreep die eerst het leven kostte aan haar broer en later aan dat van haar man Kenneth. De laatste werd van zijn bed gelicht en net als veertien anderen in Fort Zeelandia gemarteld en vermoord. Ze heeft een dubbel gevoel over de reis samen met haar dochter Valerie, omdat Bouterse verdacht wordt van medeplichtigheid en in dezelfde tijd herkozen wordt als president. In 2012 werd een amnestiewet aangenomen die de verdachten van de Decembermoorden vrijuit laat gaan. Ze was daar toen ook en heeft geen idee wat haar nu te wachten staat.

Ze staat bij het standbeeld van Wilhelmina die naar een plek bij Fort Zeelandia is overgebracht en voelt zich daar niet op haar gemak, zo dichtbij de plek waar haar man geëxecuteerd is. In een televisie-uitzending vertelt ze over de klacht die de nabestaanden van de vijftien slachtoffers van de Decembermoorden hebben ingediend. Ze vinden dat er een eerlijk proces moet worden gehouden. Producer Idi discussieert met Gonçalves over de zinvolheid van de klacht. Die zou de ontwikkeling van het land geen goed doen. Gonçalves begrijpt dat niet. Ze erkent dat Suriname meer is dan Bouterse maar is erg kritisch over de ontwikkelingen. Aan wie komen de voordelen toe? Hebben gewone mensen het beter of is dat schone schijn?

Ze bezoekt een ziekenhuis en spreekt met een leidinggevende over de verplichte ziektekostenverzekering die is ingevoerd, maar die een grote bijdrage vraagt van de burger. Veel hangt af van de economische toestand van Suriname. Een medewerker van een goudmijn ondervraagt ze over de milieu aspecten. Zijn verhaal over het gebruik van kwik is nogal wollig, maar de vis in de buurt is volgens hem wel te eten.

Politicoloog Zeggen vertelt haar dat er veel veranderd is in Suriname en dat men tegenwoordig kan zeggen wat men denkt. Gonçalves wijst hem erop dat hij de huidige toestand vergelijkt met de jaren tachtig terwijl zij verder terugkijkt tot 1975, het jaar dat Suriname onafhankelijk werd. Op weg in de auto spreekt ze met een moeder die fruit langs de weg verkoopt. Haar kinderen helpen haar daarbij. Ze is niet erg te spreken over de leiding van het land. Haar zoon wil bij de politie gaan om anderen te helpen.  

Zeggen houdt een inspraak avond waarop de meningen over Nederland verdeeld zijn. Gonçalves is verbaasd over het sterke ressentiment bij de veelal jonge deelnemers aan de discussie. Hun trots gaat gepaard met een weinig kritische instelling. Gonçalves wil geen moraalridder zijn, maar maakt zich wel zorgen, vooral over de mensenrechten. Zij is blij met een burgerinitiatief dat een verzoening tot stand probeert te brengen, maar over de uitkomst van de klacht, die naar voren geschoven wordt, is ze minder te spreken. De herverkiezing van Bouterse voelt als een nederlaag. Ze accepteert de keuze van de bevolking maar kan er geen respect voor opbrengen. Ze ziet nog wel wanneer ze weer terugkomt. Het is te hopen dat zij dan haar land in een menselijker gedaante zal terugzien. 

Hier de site van Martijn Blekendaal.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten