Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 13 december 2016

Marcello Mastroianni – de ideale Italiaan (2015), documentaire van Emmanelle Nobécourt


Groots filmacteur speelde zonder veel voorbereiding

De Franse regisseuse Emmanelle Nobécourt blikt, met het onvermijdelijk onvolledig portret Marcello Mastroianni - L' Italien idéal, terug op het leven van de Italiaanse steracteur Marcello Mastroianni (1924-1996). Ze begint met zijn doorbraak als societyjournalist Marcello Rubini in La dolce vita(1960) en kiest natuurlijk de fonteinscène met Sylvia (Anita Ekberg) als voorbeeld voor zijn verleidingskunst. In die film van Fellini speelde hij de rol van een latin lover, een type waar hij nooit gemakkelijk vanaf kwam vanwege zijn charmante gedrag en zijn vriendelijke uitstraling.

Bekenden van Mastroianni vertellen over zijn eenvoud en zijn evenwichtigheid. Mastroianni was een echte heer, die nog het geduld kende om te wachten tot zijn tegenspeler klaar was voor de opname van een filmscène. In de tussentijd maakte hij graag een praatje met mensen van de filmploeg. Zelf zegt hij daarover dat geduld de belangrijkste eigenschap van een filmacteur is. Hij sprak ook liever van spelen dan van acteren. Veel voorbereiding besteedde hij er niet aan. Het liefst werkte hij met Fellini die geen script had maar op weg naar de set vertelde waar de scène over ging, zodat hij zich kon inleven. Zijn dochter Barbara zegt dat haar vader nooit bleef hangen in zijn rol en dat de drukte erom heen hem gestolen kon worden. Als het werk erop zat, legde hij zijn rol af en ging eten. Hij was iemand die veel van eten en drinken hield, maar nu hebben we het nog niet over zijn relatie met vrouwen gehad.

Over het huwelijk van Mastroianni met de Italiaanse actrice Flora Carabella heeft Nobécourt het niet. Samen kregen in 1954 ze een dochter die Barbara heette en die, zoals dus ook in de documentaire aan het woord komt. Mastroianni kreeg zonder te scheiden een relatie in Parijs met Catherine Deneuve en samen kregen ze in 1972 dochter Chiara, die, zo ontdekte ik, in Un conte de noël (Desplechin, 2008) de rol van Sylvia speelt.

Mastroianni werd geboren in de Apennijnen, een arme streek waar hij volgens Marina Vlady, zijn tegenspeelster in Giorni d’amore (1954) die hem al vanaf haar 14 de kende, nooit naar terug wilde omdat hij daar alleen maar melancholiek van werd. Hij had in zijn jeugd verschillende mogelijkheden, maar koos voor het toneel. Hij werd op 24 jarige leeftijd ontdekt door Visconti en werkte vervolgens veel met Fellini, die zijn kop zo fotogeniek vond. De film 8 1/2 (1963) zag hij als zijn beste film. Hij speelde daarin niet alleen een man die een toonbeeld was van zijn generatie, maar was dat ook. Mastroianni hield er toch al niet van om te overdrijven. Hij had dan ook, anders dan zijn meeste collega’s, niets van een held. Op de vraag vanuit de pers over zijn verleidingskunst in La dolce vita antwoordde hij dat hij daarvan niets wist en dat hij impotent was. In de Dick Cavett show zei hij tegen Sophia Loren, zijn tegenspeelster in Una giornata particulare (1977) waarin hij een intellectuele homoseksueel speelt, dat een latin lover iemand is die graag neukt, terwijl hij met haar een platonische relatie onderhield. Een echtgenoot is volgens hem per definitie geen goede minnaar.

Dat hij graag in het gezelschap van mooie vrouwen verbleef was duidelijk. Zelf zegt hij dat hij net als elke Italiaanse man zijn moeder vereerde en dat andere vrouwen een afgeleide van haar zijn. Volgens Barbara vond hij het begin van een affaire, waarin nog niets duidelijk is, altijd het spannendst. Hij was er altijd kapot van als vrouwen hun vriendschap opzegden. Uit een zucht naar avontuur speelde hij later in Dark eyes (1987) van Michalkov. Hij vond het niet moeilijk een Italiaan te spelen vanuit een Russisch perspectief want hij kon daarmee helemaal zichzelf zijn, een ouder wordende man, die tenslotte aan kanker bezweek.

Hier mijn bespreking van La dolce vita, hier die van Un conte de Noël.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten