Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 12 december 2016

Filmrecensie: Le mépris (1963), Jean Luc Godard


Drama rond een toneelschrijver die zich laat misbruiken en zijn knappe, wispelturige vrouw

Deze prachtige film bouwt voort op niet erg op prijs gestelde opnames voor de film De Odyssee, gemaakt door de Duitse regisseur Fritz Lang. De Amerikaanse producent Jeremy Prokosch is niet gelukkig met de langdradige fragmenten van Griekse en Romeinse goden, die Lang tijdens een preview toont en vraagt de Franse toneelschrijver Paul Javal om het script te herschrijven. Hij weet dat Javal een knappe vrouw heeft, Camille geheten, en zaait daarmee verdeeldheid binnen een redelijk gelukkig huwelijk.

In het begin van de film, gebaseerd op de roman Il disprezzo (1954) van de door mij geliefde schrijver Alberto Moriavia, worden de acteurs en actrices alvast genoemd, waaronder de jonge Michel Piccoli en Brigitte Bardot (zie poster), die samen het paar vormen dat door de commercieel ingestelde Prokosch wordt uitgedaagd. Fritz Lang, die aan de film begon en die daarmee op het eind weer mee verder gaat, speelt grappig genoeg, zichzelf.

Le mépris begint heel sensueel met Camille die bovenop de dekens van het dek ligt, terwijl haar man Paul rustig eronder ligt. Camille die trots is op haar bevallige lijf vraagt of Paul haar enkels in de spiegel ziet. Die ziet hij inderdaad. Daarna gaat ze ook andere lichaamsdelen af tot ze tenslotte concludeert dat hij van haar houdt, net als zij van hem.

De relatie komt onder spanning te staan door het verzoek van Prokosch aan Paul om het script te herschrijven. Prokosch weet van de knappe Camille en denkt dat Paul het geld hard nodig heeft om haar tevreden te houden. Paul komt tegelijkertijd in de ban van de Italiaanse Francesca, de knappe assistente van Prokosch die de gesprekken tussen hem en de producent vertaalt. Camille ruikt onraad. Ze weet niet goed hoe op de intimiteiten tussen haar man en Francesca en op het voorstel van Prokosch over een meer seksuele versie van De Odyssee te reageren en gedraagt zich erg nukkig. Ze zegt eerst dat ze niet meewil naar Capri en dan weer wel. Ze trekt het beddengoed van het bed en zegt dat ze voortaan op de bank gaat slapen. Ze staat Paul nog net een vluggertje toe dat hij weigert.

Een groot deel van de film handelt over de relatiecrisis, die door de morele problemen wordt veroorzaakt. Paul die op het voorstel van Prokosch is ingegaan om zijn vroegere typiste Camille tevreden te stemmen, heeft veel te stellen met haar wispelturigheid. Deze eindigt in ruzie, vlak voor een uitstapje met het hele gezelschap naar Capri, een eilandje in de baai van Napels. Daar wordt het relatiedrama voortgezet en verdiept, zodat er geen weg terug meer is.

De beelden in de film zoals van Brigitte Bardot die af en toe een zwarte pruik op zet om te refereren aan de knappe Francesca, zijn betoverend mooi. Volgens de Franse filmrecensent André Bazin (1918-1958) toont film ons een wereld van onze verlangens en is Le mépris het verhaal van die wereld. De verwijzingen naar de Griekse oudheid zijn legio. Het verhaal van Paul en Camille loopt synchroon met het verhaal over Odysseus die zijn vrouw Penelope verliet omdat die, in de theorie van Prokosch, hem onwelgevallig was. Anders dan hun voorgangers in de klassieke oudheid loopt het met de liefde tussen Paul en Camille niet goed af.   

Hier de trailer.

1 opmerking:

  1. Ik vond - en vind - het een ongelooflijk saaie, voorspelbare film. Voer voor de voyeuristische Bardot-fans van weleer, met de psychologsche diepte van een Franse greppel. Deze week (toevallig?) enkele malen te zien op de Franse zender TV5 Monde.

    BeantwoordenVerwijderen