Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 19 december 2016

Beukbergen (2016), documentaire van Frans Bromet


Verschillende visies op renovatie woonwagenkamp in Zeist

Op zijn gebruikelijke, rustige toon vertelt Frans Bromet hoe de renovatie van woonwagenkamp Beukbergen in Zeist in zijn werk gaat. Hij zit aan de koffie bij een stel oudere zussen die hun ervaringen delen over de verhuizing en spreekt met beleidsmakers over hun ideeën rond de renovatie van het kamp. Zo’n honderd woonwagens moeten worden verhuisd en anderen komen terecht in nieuwe woninkjes, die ook open staan voor mensen van buiten het kamp. Reden voor de ingreep is de brandveiligheid. Te lang is de eigen inrichting van het 36 jaar oude kamp gedoogd waardoor het terrein is dichtgeslibd met wagens, die te dicht op elkaar staan.

Bromet begint zijn reportage met mevrouw Van Boxtel, een van de drie zussen, die zo te zien erg op ziet tegen de verhuizing. Ze is zenuwziek en bestelt nog maar wat extra medicijnen, zenuwtabletten zoals ze dat noemt. De klanken van een accordeon versterken het beeld van weemoedigheid. Eenmaal aan de koffie bij de familie hoort Bromet over alle porselein dat moet worden ingepakt als de wagen naar een andere plaats versleept wordt. De zussen vinden het vreemd dat ze straks ook straatnamen krijgen. Een dochter van een van de zussen (zie foto met haar moeder), die daar sinds 1988 zelf een wagen heeft, zegt dat zij geen nieuwe voorzieningen krijgt, maar wel met de overlast zit. Ze denkt dat de gemeente tenslotte van de kampers af wil, die toch al een slechte reputatie hebben. In 1983 werd er al in Den Haag gedemonstreerd tegen opheffing van het kamp, met de renovatie zal het ook wel loslopen. Tijdens een tentoonstelling rond de renovatie horen we een vrouw die bargoens praat. De cultuur kan haar niet afgepakt worden, die zit in haar hart. Hier wordt niet gestolen, zoals in de rest van de maatschappij. Hier leeft men veilig naast elkaar.

Bromet toont archiefbeelden van Brandpunt uit 1968 waarin we Ad Langebent horen over het kamp waarin tien tot vijftien woonwagens zouden moeten worden toegelaten. Inmiddels zijn er veel meer en ontbreken de gemeenschapsvoorzieningen. De toenmalige burgemeester houdt de boot af en verwijst naar de gemeenteraad. Bewoners vermoeden dat men hoopt dat de kampers zelf weg zullen gaan.

De nieuwe burgemeester, Koos Janssen, vindt het belangrijk dat er nauw overlegd wordt met de bewoners over de plannen, maar daarna zien we duidelijke onvrede onder hen over het transport van zwaar materieel door het kamp, dat ook anders gekund had. Problemen zijn er om opgelost te worden, zegt Janssen, binnen de financiële haalbaarheid natuurlijk, zo’n 27 miljoen, maar dat levert dan ook veel op. De cultuur van de kampers is hem dierbaar.

Projectleider Johan heeft een wat andere invalshoek. Dat blijkt al uit het feit dat men de oude plek netjes moet achterlaten, om het volledige verhuisgeld te verkrijgen. Hij wil ook de illegale opstallen rond het kamp aanpakken. Voor nieuwe moet een vergunning aangevraagd worden. Een oudere mevrouw die haar intrek neemt in een huisje, omdat het niet anders kan, heeft veel moeite met het voordeurslot, maar tegen Janssen, die bij haar op bezoek komt, zegt ze dat ze blij is met de woning. Anderen vrezen de komst van criminelen of pedofielen in hun buurt.

Michel Foucault zou korte metten maken met de visie van de gemeente, die vooral gericht is op gelijkschakeling en niet op een laten bloeien van meerdere culturen.

Hier de trailer die begint met burgemeester Janssen van Zeist die de nadruk op het gesprek legt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten