Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 24 december 2016

Theaterrecensie: Potters beesten, Swarte Kunst, Toneelschuur, 23 december 2016


Fraai opstapje naar de kerstmatinee

Het is alweer vijfentwintig jaar geleden dat Rieks Swarte en zijn mannen Potters beesten opvoerden. De oude decorstukken zijn uit de kast gehaald om de vijf verfhalen van Beatrix Potter opnieuw voor het voetlicht te brengen. In een tijd van digitale technieken is het dapper om druk in de weer te gaan met bordkartonnen rekwisieten, maar de inspanning wordt beloond. Hoewel verwijzingen naar de vroegere samenwerking uitblijven, is de huidige voorstelling nog steeds levensvatbaar genoeg om die aan het publiek te tonen. Vooral in de kersttijd slaat de Engelse sfeer van de verhalen, verteld en uitgebeeld door vier mannen in stemmig bruin, aan.

De vijf verhalen hebben alle een eigen sfeer en dat maakt de voorstelling afwisselend. De kleermaker van Gloucester is een heerlijke, ouderwetse vertelling over een oude zieke kleermaker, subliem gespeeld door Servaes Nelissen, die zeer bezorgd is of hij de jas van de burgemeester van zijn stad op tijd klaar heeft; Jemina Puddle Duck is een verhaal over twee eenden, waarvan de een het nest verlaat om zijn eieren elders uit te broeden en waarbij de grappige dialoog tussen Ferdi Janssen en Nelissen een belangrijke plaats inneemt; Het verhaal van mr. Tod is een waanzinnig spel rond een vos en een das met achtergronden die in hoog tempo verwisseld worden, waarna de spelers wel een pauze verdiend hebben. Peter Rabbit is daarna een grappige en ontroerende vertelling, spelend in een moestuin, rond het belangrijkste personage van Potter en De twee stoute muizen vormt een verrassende, hilarische afsluiting.

Grappen en grollen begeleiden de uitbeelding van de verhalen. De opzettelijke knulligheid waarmee de verhalen worden uitgebeeld zorgt voor een aanstekelijke sfeer. Het spel met de dieren getuigt van grote speelsheid, zoals te zien is op de trailer, waarin de kat van de kleermaker muizen op kunstige manier muizen vangt. Het pianospel van Hans Thissen verlevendigt de voorstelling en zorgt soms ook voor een komische noot, zoals in Peter Rabbit wanneer Janssen nauwelijks aan de voorlezing van het verhaal kan toekomen. Nelissen heeft in het eerste verhaal ook een komische noot met een herhaalde verwijzing naar het garen en de klos. Kleine uitweidingen buiten het verhaal om, zoals Nelissen die boos is op Janssen omdat die een nieuwe Jemina niet wil laten meespelen omdat de snavel nog nat is, leveren extra vuurwerk.

Op allerlei manieren wordt moeite gedaan om de voorstelling tot een happening te maken. De vondsten zijn legio. De technicus die rechts voorin tussen de snoeren zit, wordt direct betrokken bij het spel en doet ook mee met de changementen die tussen de verhalen worden uitgevoerd. Af en toe zijn het net vijf kwajongens die hun jeugd opnieuw beleven. Swarte, die ook de regie deed, praat de verhalen aan elkaar, zingt over de spijt van de kat, speelt met veel flair een hond die Jemina ontmoet op haar weg en toont de tekeningen waarmee het verhaal over Tod de vos begint. Het dansje dat de voorstelling afsluit (zie foto van Sanne Peper), roept vertedering op en werpt een blik vooruit naar de première op tweede kerstmiddag. Ik zie de glunderende gezichten al van al die volwassenen van acht jaar en ouder. Hun kerst kan niet meer stuk.  

Hier de trailer op de site van Rieks Swarte, hier mijn verslag van een schets van het leven van Beatrix Potter.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten