Penrose poëziefestival 2016, De roze tanker, Amsterdam–Noord, 20 augustus 2016

De derde editie van het kleinschalige Penrose poëziefestival - een initiatief van Are Meijer - speelt zich af in De roze tanker, aan voormalig benzinestation aan de Leeuwarderweg in Amsterdam-Noord. Een tankstation is op zich al een bijzondere locatie, een plaats waar mensen elkaar vluchtig ontmoeten, reisgenoten, op weg naar elders, maar dit station is helemaal buitengewoon omdat het werkeloos naast de verdiepte autoweg en en de inmiddels daarnaast aangelegde Noord Zuid Lijn ligt en uitzicht geeft op De gele pomp aan de andere kant van de weg. 

Are Meijer (links) opent de middag en zegt erbij dat hij meteen ook de IJ tunnel heeft stilgelegd zodat het lawaai van het verkeer minder is en de deur van het gebouwtje gewoon open kan blijven. Hij verbindt de verschillende bijdragen met grappige oneliners en op het eind met een langer gedicht over een ziek kind dat toch haar fantasie niet kwijt is.

De bijdragen  van de zeven optredende dichters en prozaïst Julien Ignacio, die volgend jaar zijn debuutroman Evoria bij Van Oorschot uitbrengt, worden omlijst door liedjes van singersongwriter Annemarie Brijder. Zij opent met een vrolijk lied, en wel over de crisis, waarin de regel maar ’s nachts blijft het licht aan terugkeert. Ze zingt vooral om helderheid te krijgen over zaken die ze niet begrijpt, zoals De vanzelfsprekendheid, een walsje dat over de schoonheid van het eindige gaat, maar het nummer Evenwicht, over haar verliefdheid op een andere vrouw, bracht geen soelaas. Aan het einde brengt ze op verzoek een Frans chanson ten gehore, waarvan de titel Les autres door het publiek uit volle borst meegezongen wordt.

Aurora Guds is regelmatig te horen in cafë Eijlders, die ook haar bundel Droomschoot uitbracht. Ze leest twee gedichten voor over haar vakantie, waaronder één gedicht over het niet al te gemakkelijke gezelschap van andere vrouwen, eindigend met de regel hier leeft slechts de dood. Hoewel ze gewoonlijk over vrouwen schrijft, leest ze ook twee gedichten over mannen. Ze vervolgt met Natte rook, dat over de ouderdom gaat die wel of geen wijsheid brengt en eindigt met De wandeling.  

Ruud Kruize maakt van de ouderdom een deugd en schrijft korte gedichten, waarvan de laatste regel moet blijven hangen. Er volgt een hele serie van dit genre op rijm, waarmee hij de lachers op zijn hand krijgt, om te beginnen over een grijs haartje in de ritssluiting van zijn skipak dat uit zijn baard dan wel uit zijn schaamhaar afkomstig is. Hij sluit af met het gedicht Een misverstand over een man in een restaurant graag kool wil maar gerechten krijgt voorgezet die van een heel wat hardere soort zijn.

 

Willemien Spook is naast dichter ook schrijfdocent en beeldend kunstenaar en geïnteresseerd in het verglijden van de tijd. Ze opent met het gedicht In de Waag vandaag, dat gaat over een kunstenaar die daar werkt en een patser die neerziet op zijn kunst, maar tot een ander inzicht komt. Ze gaat verder met een gedicht over een oude vriend die zijn hele leven gebukt ging over het feit dat hij zijn vader, die een illegale drukkerij had, riep toen de Duitsers aan de deur stonden om hem weg te halen. Een licht vers over de lelijke conifeer - de beschermheer van het grafbeheer - wordt gevolgd door een gedicht naar aanleiding van een notitie die een oude biologe met Alzheimer maakte over een begrip van de dichter P.N. van Eyck. Ze eindigt met Onder de veranda, waarin een ouder stel dat geheel op elkaar is ingesteld, bezig is met het ontbijt.

Willem Tjebbe Oostenbrink komt uit het Groningse Westerkwartier, staat in de Turing gedichtenbundel De toverhazelaar (2012) en debuteerde in 2013 met Opdreugde troanen. Hij begint in het Gronings met een gedicht over de tijd dat hij in Amsterdam-West woonde en op een dag een zieke houtduif onder een boom zag zitten.  

Daarna stapt hij over op het Nederlands en leest gezichten voor over de zee, waaronder Golven nemen geen afscheid. Grappig is zijn gedicht Exercities met een mes dat aan twee kanten snijdt maar nergens verkrijgbaar is. Lok gaat over de waarde van een oude haarlok. Zijn interesse in taal blijkt uit zijn laatste gedicht waarin de begrippen voor lief en prijs gelijk aan elkaar zijn zoals in het Engelse dear en het Franse chèr.

 

Cateleijne Beijst presenteert zelf poëzieavonden op haar boot aan de Javakade. Ze begint heel vilein met een gedicht over de politiek, maar stapt daarna over op meer verheven gedichten als Nachtvlinders, Gezondigd en Egeltje waarbij de humor nooit ontbreekt. Ze eindigt met het gedicht Het IJ dat ze uit haar hoofd doet en dat haar volgens Are Meijer het hardste applaus tot nog toe oplevert.

Marcel Kick sluit daarbij aan. Deze autochtone inwoner van Amsterdam Noord en buurtcoach in Nieuw West leest uit zijn bundel Het spleen van Amsterdam ook voor over het IJ, maar weet daarnaast ook van overlast door een studentenfeest en het verlangen van vluchtelingen naar zoete bloemen. Aan het eind van zijn bijdrage raadt hij de bundel Olijven moet je leren lezen (2016) van Ellen Deckwitz aan, die een goede hulp biedt om poëzie te verstaan. 

Alja Spaan is de laatste dichteres van de middag. Ze eindigde vorig jaar in de zesde editie van de Turing Gedichtenwedstrijd als derde, maar eigenlijk als tweede omdat de eerste plaats gedeeld werd. Ze draagt vol overgave een lang, gevoelig gedicht voor over zachtheid in de relatie tussen een moeder en een dochter. 

Hier meer informatie over het festival met een foto van De roze tanker, hier liedteksten van Are Meijer, hier de site van Willemien Spook, hier de blogspot van Willem Tjebbe Oostenbrink, hier die van Marcel Kick en tenslotte hier de site van Alja Spaan.