Psychologisch interessante kanten rond adoptie verdrinken in
sentiment
De Colombiaan Rodrigo García (1959) doet met Mother and child een duit in het zakje
van het sentimentele drama. Hoewel het verhaal zich in Los Angeles afspeelt
weet hij een gladde Amerikaanse sfeer te vermijden, maar helaas komen zijn
karakters niet los van een oppervlakkig soort sentiment. De titel is al niet
bijster inspirerend en vooral naarmate de film, die overigens geproduceerd werd
door Alejandro Inarritu, zich ontwikkelt, wordt het steeds meer een
tranentrekker.
Het verhaal speelt zich af rond de zoektocht van moeders en
kinderen rond adoptie en is opgeknipt in drie subverhalen die, zo wordt ons
beloofd, allemaal met elkaar te maken hebben. Tijdens het kijken was ik daarom
al bezig om te zien hoe de puzzel kon worden gelegd. De meest voor de hand
liggende oplossing, namelijk dat moeder Karen die naar haar kind zoekt dezelfde
personen zijn als het kind Elizabeth dat naar haar moeder zoekt, wordt op een
wrede manier verstoord door de dood van Elizabeth tijdens de bevalling,
waardoor de zwarte Lucy uit de derde verhaallijn in beeld komt, die graag een
adoptiekind wil.
In korte scènes springt García van de ene vrouw naar de
ander. Karen (Annette Bening) is een vijftig jaar oude verpleegster, die
teleurgesteld is in het leven omdat ze op veertien jarige leeftijd een dochter
kreeg die weggeven is. Ze reageert erg kattig op een collega die intiem contact
met haar probeert aan te knopen (zie het onderste plaatje) en is ook kattig tegen de verzorgster van haar
moeder met wie ze samenwoont. Het kind Elizabeth (een mooie rol van Naomi
Watts) is inmiddels een knappe onafhankelijke jonge vrouw die een nieuwe baan
accepteert op een advocatenkantoor in Los Angeles en al vrij snel met haar zwarte
baas Paul in bed belandt (zie het middelste plaatje). Haar libido is groot en vandaar haar ook haar
promiscuïteit. Dat leidt, ondanks het feit dat ze gesteriliseerd, is tot een
zwangerschap en een bevalling van dochter Ella, waarbij ze zelf het loodje legt.
Lucy (Kerry Washington) kan niet zwanger raken en gaat naar de katholieke organisatie
die ongewenste kinderen in pleeggezinnen plaatst. Ze wordt in contact gebracht
met de zes maanden zwangere Ray die haar kind echter niet gemakkelijk kan
afstaan en uiteindelijk besluit het maar zelf te houden. Lucy is ontroostbaar
en wordt door de non van de organisatie, die een spin in het web is, op de
hoogte gebracht van Ella die zielsalleen in de wereld staat en sluit de baby in haar armen (zie het bovenste plaatje). Inmiddels heeft
Karen weet van het bestaan van haar dochter Elizabeth gekregen en sluit
vriendschap met Lucy. Ze herkent in de ogen van Ella haar eigen moeder die
inmiddels gestorven is, waarmee het verhaal rond is.
Het verhaal dat door de regisseur zelf geschreven is, zit
vooral erg vol met mensen die allemaal dezelfde of soortgelijke relationele
problemen hebben, hetgeen het sentiment er niet minder om maakt. In plaats van
al die verschillende personen toe te voegen, waarbij de blinde Violet die
Elizabeth ertoe beweegt contact met haar moeder te zoeken nog een van de
aardigste is, had García ook meer de diepte kunnen zoeken. Zijn sterke behoefte
om het verhaal op geloofwaardige wijze uit de doeken te doen, leidde nu juist
tot het tegendeel. Voor de kijker bleef er weinig te raden over en ook humor
was ver te zoeken. De psychologisch interessante kanten rond adoptie verdronken
op deze manier toch in sentiment.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten