Sterke vrouw op zoek naar het geluk
Af en toe kom ik zomaar een onverwacht pareltje tegen. Dat
geldt zeker voor Gloria van de mij
onbekende Chileense filmmaker Sebastián Lelio (1974). Zijn verhaal over de 58
jarige Gloria uit Santiago de Chile, die al tien jaar gescheiden is en op zoek
naar een nieuwe levenspartner, inspireert. Het blijkt dat een eenvoudig
onderwerp een fraai resultaat kan opleveren.
We zien Gloria (Pauline Garcia) meteen al in het
uitgaansleven. Ze danst met een man, maar gaat alleen naar haar appartement in
een flatgebouw met een luidruchtige bovenbuurman. Ik dacht eerst dat hij ruzie
maakte met zijn vriendin, maar hij sprak of door de telefoon of hij schreeuwde tegen
zichzelf. In ieder geval heeft Gloria die overdag op kantoor werkt, last van
hem. Anders is het wel van zijn onbehaarde kat die steeds in haar appartement
komt. Eenmaal op kantoor zoekt ze telefonisch contact met haar dochter Ana en
haar zoon Pedro die een kleintje heeft, maar krijgt hen niet te pakken,
waardoor ze maar naar hen toe gaat. Gloria doet mee met de yogales van Ana en
wordt na afloop voorgesteld aan haar Zweedse vriend Theo. Het kleintje van
Pedro krijgt ook alle aandacht waarmee gezegd wil zijn dat Gloria haar familie
niet links laat liggen.
Dat ze daarnaast een eigen leven wil leiden blijkt al gauw
na de ontmoeting met de oudere Rodolfo Fernandez. Hij ziet haar in de disco en
brengt haar al meteen aan het lachen met de vraag of ze altijd zo vrolijk is.
Zelf is hij een jaar gescheiden en bezig zijn leven te veranderen na een
maagverkleining. Met zijn familie heeft hij het minder goed getroffen. Rond
zijn operatie lieten zijn vrouw en dochters hem links liggen, maar anderzijds
hebben ze nog wel zijn geld nodig en zijn hulp, zoals vaak blijkt. Rodolfo
neemt Gloria mee naar het amusementspark waar hij de eigenaar van is. Gloria
stoort zich aan de afhankelijkheid van Rodolfo van zijn gezin en het feit dat
hij hun relatie voor zijn familie verzwijgt.
Tijdens een bezoek aan een vriend of kennis van Gloria, die
socioloog is, horen we over de toestand in het huidige Chili. De man zegt dat
er tegenwoordig veel hebzucht is die een gezamenlijk optreden voor een betere
maatschappij verhindert. Daar staat tegenover dat er wel druk op pannen
geslagen wordt en dat er op straat gedemonstreerd wordt. Wellicht tegen de hoge
studiekosten, waar veel protest tegen was. Rodolfo voelt zich opgelaten tijdens
een bezoek aan de familie van Gloria, waarbij Ana aankondigt dat ze bij haar
vriend in Zweden gaat wonen. Gloria vindt het vreemd dat Rodolfo opeens
verdwenen is en verbreekt tijdelijk het contact. Ze rookt een joint van de wiet
die haar bovenbuurman per ongeluk op haar mat heeft laten vallen, toen hij per
abuis haar voordeur probeerde te openen. Het is mooi om te zien dat ze, ondanks
de tegenwerping van Ana, toch haar dochter vanaf de luchthaven wil zien
vertrekken. Het tekent de moeite die Gloria heeft om de band met haar kinderen
los te laten.
Nadat Gloria de relatie met Rodolfo hersteld heeft, wordt ze
toch weer zwaar door hem teleurgesteld. De desillusie was groot, maar Gloria
laat zich daardoor niet uit het veld slaan. Ik zat achteraf te bedenken wat er
nou precies aan de hand was. Het is in ieder geval mooi dat Sebastián Lelio de
kans biedt om daar zelf over na te denken. Het was een verademing weer eens
naar een Zuid-Amerikaanse film te kijken die tenminste niet lijdt aan de
opgefoktheid waaronder producties uit de noordelijke helft zo vaak onder gebukt
gaan, zoals ik onlangs weer in Birdman
zag.
Gloria is ook zo
mooi omdat er veel muziek in voorkomt die leven in de brouwerij brengt.
Prachtig zijn de nummers die Gloria in de auto zingt zoals Eres en ook het slotnummer met de gelijknamige titel als de film
mag er wezen. De film maakt me nieuwsgierig naar meer van deze jonge Chileen. Sebastián
Lelio, een naam om te onthouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten