Harde strijd om meer beschaving
Mississippi burning
is een uitermate krachtige film die zonder omwegen de harde opvattingen toont
die in de jaren zestig in het zuiden van de Verenigde Staten golden ten aanzien
van de rassenverhoudingen. Zwarten waren rechteloos in de gesegregeerde
samenleving en de belangen waren groot om dat zo te houden. Tegelijk geeft de
film een mooi beeld van de mogelijkheden van verandering. Vijftig jaar later is
de onverzoenlijke sfeer wel verdwenen, al laait het geweld tussen zwarten en
politie tegenwoordig af en toe weer op. Dat laatste kan gezien worden als een
stuiptrekking van een lange periode van spanning tussen de rassen.
Mississippi burning
gaat over de vermissing op 21 juni 1964 van drie mensenrechtenactivisten die
zich inzetten voor het stemrecht van zwarten. Twee FBI agenten, Ward (rechts op de poster) en
Anderson (links) worden naar een stadje in de staat Mississippi gestuurd om de zaak te
onderzoeken. Ze ondervinden veel tegenwerking en zijn het ook vaak niet met
elkaar eens over de hanteren strategie. Ward komt uit het Noorden en Anderson
uit het Zuiden. De laatste is zelf burgemeester geweest en kent het klappen van
de zweep, terwijl zich baseert op de wet, die gerespecteerd moet worden, no
matter what.
De film geeft een fraai beeld van het leven in het Zuiden in
1964. De oude auto’s waarin men rijdt zijn alleen al fraai om te zien. Erger is
het vele geweld dat in de film getoond wordt. In het begin al door het
platbranden van huizen, kerken en schoolgebouwen, om te voorkomen dat de
zogenaamde Angelsaksische cultuur verloren gaat. Later zien we vreselijke
beelden van ontvoeringen en ophangingen tijdens zogenaamde witte nachten, die
ervoor zorgden dat zwarten hun mond niet open durfden te doen. De beginbeelden van
de branden worden begeleid door het prachtige Take my hand. Spirituals vormen een ondertoon in de film en geven
daar nog meer kracht aan.
Het zijn evenwel de acteerprestaties van Gene Hackman als
Anderson en William Dafoe als Ward die de film een grote charme geven. Die
blijkt meteen al als ze het stadje binnenkomen en ze de sheriff Stuckey willen
spreken. Ward is heel formeel tegen hulpsheriff Pell, die de mannen aan het
lijntje wil houden, maar Anderson gaat meteen op zijn bureau zitten en uit een
bedreiging als hij er niet voor zorgt dat de sheriff zich meteen laat zien. Later
zegt hij tegen dezelfde Pell dat alleen met honkbal een zwarte met een knuppel
naar een blanke kan zwaaien zonder dat hij meteen wordt opgepakt.
Die Pell speelt een onfrisse rol in de zaak. Anderson heeft
in zijn huis een trouwfoto gezien waarop de bruidsjonkers met hun vingers naar
beneden aan de broekriem staan, hetgeen betekent dat ze banden hebben met de Ku
Klux Klan. Hij probeert de vrouw van Pell tot een betekenis te krijgen over de
medeplichtigheid van de man in de zaak en doet dit zonder haar onder druk te
zetten, maar wel steeds in haar nabijheid te blijven, terwijl Ward liever een
grote politiemacht inzet om het moerasgebied uit te kammen waar de lijken van
drie activisten zich moeten bevinden. Natuurlijk komt Anderson eerder achter de
locatie waar de activisten naar toe gebracht zijn.
Het filmverhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis in
1964. Een van de daders werd 41 jaar later veroordeeld tot een maximum
gevangenisstraf van zestig jaar, terwijl anderen, waaronder Pell, al eerder
veroordeeld werden, zoals we aan het eind van de film zien.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten