Wel melk, geen honing
Tussen haar debuut Mijn
kresj (1995) en Onze kresj (2014)
maakte Marije Meerman veel programma’s voor Tegenlicht.
‘Haar films gaan over de impact van globalisering, economie en internationale
politieke verhouding op het individu,’ kopt die site. Mamma please call me, waarin de Filipijnse Emma naar Londen gaat om
geld voor haar kinderen te verdienen, is hiervan een sterk voorbeeld.
Emma komt uit Manilla en wil goed voor haar kinderen zorgen
vanuit het oogpunt dat een ouder wel voor een kind kan kiezen, maar niet
andersom. Ze vindt het een plicht om hen goed op te voeden en hen voldoende
voorbereiden op de maatschappij. Om hun studie te bekostigen werkt ze als nanny
in Londen, waar ook haar moeder woont. Haar vader is zeven jaar geleden
overleden. Het is het tweede verblijf van Emma. Eerder werkte ze in Amsterdam.
Meerman filmt op de opleiding waar jonge vrouwen worden
voorbereid op hun werk als nanny. Behalve praktische vaardigheden leren ze ook
zelfbewust te zijn. Ze zijn geen prostituées of slaven, maar personen met een
eigen identiteit. Een les over het effect van hun toekomstige vertrek op de
achterblijvers leidt tot emotionele taferelen.
We zien Emma bij haar werkgeefster in Londen die viool
speelt en een baby heeft. Emma vertelt haar dat ze in Nederland ervaring opdeed
met kinderverzorging en daarnaast ook de ervaring heeft als moeder
van Hannah en Tsino (zie foto), die inmiddels vijftien en zeven jaar oud zijn. Ze beseft
dat er altijd een muur is tussen haar en haar werkgeefster. Ze staan niet op
gelijke voet. Ze zal nooit persoonlijke vragen aan haar werkgeefster stellen.
Hannah is ondergebracht bij haar vader en Tsino bij Emma’s broer
Norman en diens vrouw Ayrin. Hannah ontpopt zich tot een prachtige vrouw en
wordt achterna gezeten door de jongens. Ze is veel uit huis omdat de sfeer bij
haar vader haar niet bevalt. Er is daar niemand die haar wakker maakt en een
ontbijt voor haar maakt. Emma zou het liefst willen dat Hannah een opleiding
verpleegkunde ging doen om daarna naar Londen te komen. Vanuit een oud
koloniaal besef wil ze het liefst een blanke man voor haar dochter. Tsino wordt
opgevoed door een nanny. Emma zegt dat hij overgeleverd is aan de kwaliteit van
de hulp. Ze spreekt met de huidige nanny Jessica die bijna met vakantie gaat en
zegt dat Tsino wel eens lastig is. Twee jaar geleden haalde Emma hem bij zijn
vader vandaan omdat die hem verwaarloosde. Ze wil dat Jessica zich inzet voor
een goede positie in de klas. Ze zal haar daarvoor met geld belonen. Later
hoort ze dat Jessica na de vakantie niet is teruggekeerd en dat de prestaties van
Tsino op school niet verbeterd zijn.
Emma houdt contact door de telefoon contact met haar
kinderen. Tastbaar is het gebrek aan nabijheid. Na haar vorige terugkomst waren
de kinderen onverschillig tegenover haar. Ze zegt dat ze zelf ook nooit intimiteit
gekend heeft. Zij zag haar moeder vijf jaar lang niet. Haar liefde uit Emma
door het sturen van geld. Ze heeft het moeilijk in het regenachtige land, waar
ze nog tien jaar wil blijven om de studies van haar kinderen te kunnen betalen.
Voor steun gaat ze naar een evangelische kerkdienst. Het leven in Londen is wel
melk, maar geen honing.
Hier
de site met de filmografie van Marije Meerman met daarop de trailer van Mamma please call me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten