Lichtvoetige danspassen van twee rasartiesten, wervelend over
de bühne
Swingtime is een klassieke dansfilm, waarin Fred Astaire en
Ginger Rogers als John ‘Lucky’Garnett en Penelope (Penny) Carroll de sterren van
de hemel dansen, maar bevat ook de nodige, vaak droge, humor. Dat is al meteen te
zien in de openingsscène waarin Garnett door zijn collega’s met wie hij danst,
wordt opgehouden om naar zijn huwelijkceremonie te gaan. De
vader van zijn toekomstige bruid Margaret Watson belt, na de komst van de geestelijke die het huwelijk zal
sluiten, verschillende malen ongeduldig naar de dansstudio om te horen waar Garnett blijft,
maar krijgt een collega aan de lijn die vervolgens tegen de huwelijkskandidaat
zegt dat de geestelijke verlaat is en dat hij alle tijd van de wereld heeft. Inmiddels
maken de andere collega’s zich druk over de ontbrekende omslag in de pantalon van Garnett die er wel in hoort te zitten, waarop Garnett ook nog eens
een kleermaker moet bezoeken.
Als hij dan eindelijk op het adres van zijn geliefde
Margaret arriveert, zijn alle gasten verdwenen en is de vader des duivels. Hij
komt met Garnett overeen dat hij eerst 25.000 dollar in New York verdient en
dan mag terugkomen. Behalve van dansen houdt Garnett ook van gokken en samen
met zijn gokvriend Pop Cardetti lift hij met de goederentrein naar New York. Daar
komt hij op straat in contact met de knappe Penny met wie hij het gelukskwartje
van Pop wisselt. In een poging dat terug te krijgen, volgt hij haar naar de
dansschool waar ze les geeft. Terwijl hij een les neemt om dat kwartje terug te
krijgen, legt Pop het aan met de oudere secretaresse Mabel Anderson. Zijn kaartentrucs
worden door haar zeer gewaardeerd.
De baas van de dansschool, Gordon, is minder te spreken over
de verrichtingen van Penny en wil haar ontslaan, maar dan toont Lucky - zoals
ik Garnett in het vervolg noem - zijn ware aard en danst met haar flitsend het
nummer Pick yourself up, zelfs over
het hekje heen dat de scheiding met de dansvloer aangeeft. Aan het eind willen
ze al weglopen als Gordon zich bedenkt en hen een auditie belooft in dansclub
Silver Sandal, waar ze veel geld kunnen verdienen, zodat de toekomst van Lucky met
Margaret verzekerd is. Lucky trekt met de anderen in een duur hotel en doet
alsof Pop zijn assistent is die de koffers van het schip moet halen waarmee ze
zijn aangekomen. Een jacket voor de auditie wint hij van een medegokker die Pop
meeneemt uit het casino. Penny is inmiddels ongeduldig geworden en wil niets
meer met Lucky te maken hebben. De actie van Lucky en Pop om met sandwichborden
door de gang van het hotel te lopen krijgt alleen de aandacht van Mabel. Penny
is wel onder de indruk van de zangkunst van Lucky die zichzelf tijdens het
nummer The way you look tonight op de
piano begeleidt.
Niet dat daarmee alle problemen uit de weg geruimd zijn. In
de Silver Sandal blijkt een zanger op te treden, Ricardo Romero, die zijn zinnen
op Penny heeft gezet. Hij wil een duet tussen Penny en Lucky verijdelen en
Lucky moet met gokken veel geld winnen om het contract van Romero op te kopen
waardoor hij toch met Penny tijdens de auditie het nummer Waltz in Swing time kan dansen. Tijdens een gezamenlijk uitstapje
met Pop en Mabel blijken verdere hindernissen voor een romance, die helaas van
bordkarton zijn. Mabel probeert de verbinding tussen de twee smeden, terwijl
Pop die, op verzoek van Lucky, juist wil verhinderen. Als Lucky zin in Penny
begint te krijgen, wordt hij door de omstandigheden tegengewerkt. Als Lucky Penny
wil kussen gooit Pop een sneeuwbal in het gezicht van Penny, tijdens een latere
poging in de kleedkamer wordt Lucky geroepen om op te treden. De liefdesgeschiedenis
is niet de sterkste kant van de film. Ook de langdurige finale, waarbij ook
Margaret, aangelokt door het optreden van Lucky, ten tonele verschijnt, leidt
tot vele nogal bedachte verwikkelingen.
Lucky - dan wel Fred Astaire - danst tijdens het optreden
waarbij Margaret aanwezig is, Bojangles of
Harlem als zwarte man, gekopieerd door drie schaduwen op de achtergrond,
die soms hun eigen gang gaan, met lichtvoetige danspassen de sterren van de
hemel, terwijl hij in zijn mimiek af en toe aan Stan Laurel doet denken. Het
wervelende Never gonna dance en het afsluitende
duet versterken nog eens het flitsende werk van dit danskoppel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten