Volkse Freek de Jonge, wereldberoemd in Nederland
Lee Towers was ooit kraandrijver in de haven
van Rotterdam, maar begon een muziekcarrière die zich op grootse wijze
ontwikkelde met megashows in Ahoy. Hans Heijnen neemt de gelegenheid te baat om
dit evenement de laatste keer in november 2011 vast te leggen en Towers tussendoor
te filmen, waarmee hij een bijzonder portret schetst van deze Nederlandse
crooner, zoals een zanger van het sentimentele genre genoemd wordt.
Ikzelf heb al die jaren nooit veel aandacht
geschonken aan het fenomeen Towers, die meer een jongen van het volk was, maar
met het ouder worden kan ik meer waardering hebben voor de muziek die hij in
zijn leven vertolkte, zoals het nummer Sweet
Caroline dat hij, ondersteund door het Metropole orkest, in de laatste show
met overgave zingt. De reacties van het publiek zijn navenant. Het is een
collectief delen van ontroering, van leven zou ik bijna zeggen.
Lee Towers werd als Leen Huijzer geboren in
een zwaar christelijk milieu in Bolnes onder de rook van Rotterdam. Daar zijn
zelfs nog archieffilmpjes van. Zijn vader zat zo zwaar in het geloof dat hij
zelfs niet naar de kerk ging. Zijn zoon Lee vond het allemaal wat overdreven,
maar vreesde toch de eerste keer dat hij op zondag bij een vriendje achterop de
fiets naar de bioscoop ging. Tot zijn opluchting viel hij niet dood neer. Hij
begon te werken in de haven en zong in zijn vrije tijd. In 1975 werd hij
ontdekt door Willem Duys. De gescheiden Laura met drie jonge kinderen leerde
hem al eerder kennen tijdens een optreden en meteen was het aan tussen de twee.
Lee was een goede vader, zegt Laura, daar had ze hem op uitgezocht.
Een wrange kant geeft de documentaire diepte
en dat betreft niet alleen de scheiding van zijn ouders die hem veel verdriet
heeft gedaan. Towers vertelt ook over de dood van zijn jongste broer door een
auto- ongeluk en van een schoondochter door een brand in de oudjaarsnacht in
Antwerpen, die alles opeens betrekkelijk maakte. Jarenlang kon hij geen muziek
maken. Daarvoor ontbrak de creativiteit. Zijn optredens die gewoon doorgingen waren
zijn redding. Towers is, een havenarbeider eigen, niet iemand die bij de pakken
gaat neerzitten.
Fraai zijn de sfeerbeelden van Towers
voorafgaande aan en in de pauze van zijn laatste megaconcert in Ahoy. Na de laatste
repetitie wil Lee nog een paar uur rust, maar staat toch een interview door de
radio toe. De verslaggeefster vraagt waarom het zo lang geleden is dat hij in
Ahoy stond. Hij kan daar zelf, emotioneel als hij is, geen antwoord op geven en
daarom neemt Anita Meyer die bij hem zit het van hem over. Pieter van
Vollenhoven en zijn vrouw zijn bij de show. Pieter komt in de pauze nog langs
in de kleedkamer en omhelst hem na afloop alsof Lee zijn beste vriend is.
Daarnaast zien we beelden van kleinschaliger optredens, bijvoorbeeld in
Zeeland, een plaats in Brabant, enkele dagen voor het megaconcert voor een 45
jarige man met het syndroom van Down, die een fan was omdat Towers zich net als
hij zelf zo goed kleedt. Towers zal niet gauw iemand in de steek laten en dat
valt hem te prijzen. Zijn mopjes zijn flauw. Laura begint er later nog over
tegen Lee en neemt ze voor wat ze zijn.
Wat treurig is de sfeer in het huisje in Willemstad
in Curacao, waar Lee en Laura de kerstdagen doorbrengen. Lee zit bij de
geluidsinstallatie en laat wat nummers horen, terwijl Laura achter hem met een
glas water aan tafel zit.
Hier
de trailer op vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten