Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 31 mei 2013

The great pretender (2012), documentaire van Rhys Thomas



Verlegen jongen ontpopt zich tot rock idool

De documentaire The great pretender over Freddie Mercury begint met de manier waarop hij zijn publiek bespeelde. Ik had nooit zoveel met zijn, wat ik vroeger een  zigeunerachtige uitstraling zou noemen, maar werd geboeid door zijn optreden in de documentaire, die acteur Rhys Thomas maakte. Hij weet op Live Aid een enorme menigte met zijn figuur, zijn stem maar vooral met zijn performance aan zich te binden. De kijker voelt zich meteen betrokken bij die man met zijn snor en in zijn onderhemd, wil daarvan deel van uit maken. Zelf zei hij daarover dat het publiek slechts een kant van hem zag. Hij speelde een rol, maar genoot daar zelf intens van.

Freddie Mercury werd als Farrokh Bulsara in 1946 geboren op het eiland Zanzibar, dat tegenwoordig onderdeel is van Tanzania. Hij kreeg zijn onderwijs op een Engelse kostschool in India en werd rijp gemaakt voor een muzikale carrière door het zingen in een jongenskoor. Toen zijn ouders in 1964 vanwege de gevaarlijke politieke situatie op Zanzibar naar Engeland vluchtten, ging Freddie naar een kunstacademie, maar hij was meer bezig met muziek.

Begin jaren zeventig vormde Mercury samen met onder andere gitarist Brian May en drummer Roger Taylor de band Queen die in 1975 veel succes had met de hit Bohemian Rhapsody.  
Mercury wilde steeds zijn grenzen verleggen. Hij keek naar het ballet en de musical en maakt tijdens zijn optredens daar ook gebruik van.

Zijn succes voerde hem naar New York waar hij onderdook in de homoscène. Later begon hij een solocarrière in Berlijn. Hij was niet iemand van de politieke boodschap maar schreef vanuit zijn hart. Samen met Michael Jackson nam hij enkele nummers op, waar onder het gevoelige There must be more in life than this. Zijn solo album verkocht niet goed en met hangende pootjes keerde Mercury weer terug bij Queen

In 1985 speelde Queen op Live Aid. Met We will rock you veroverde hij de harten van het miljoenenpubliek. Zelf genoot hij er enorm van. Hij zegt dat hij misschien arrogant overkomt maar dat hij in het gewone leven saai is. Vriendschappen aangaan is voor een artiest moeilijker dan voor een ander, zegt hij. Mary Austin was een vertrouwelinge op de achtergrond. Zijn vriend Jim Hutton noemt hem rustig en gereserveerd.

Op zijn 39 ste gaf Mercury een afscheidsfeest in München. Het is zijn laatste uitspatting, maar hij ging verder met muziek maken. Omdat hij Pavarotti bewonderde ging hji naar een concert van hem. Hij was nog meer onder de indruk van de optredende Spaanse sopraan Montserrat Caballé en maakte het klassieke Excercise in great love tot B kant van de musicalachtige cover The great pretender van The Platters.

Hij was heel zenuwachtig voor een ontmoeting met haar in Barcelona en speelde het nummer in het Ritz hotel. Het kwam tot een samenwerking die leidde tot het hitnummer Barcelona, onderdeel van een album over vriendschap en wederzijds muzikaal begrip. Pavarotti vond het waardeloos maar het publiek was zeer enthousiast. Montserrat Caballé begreep uit uitlatingen van Freddy al gauw dat hij leed aan aids.    

Tijdens interviews is hij over het algemeen tegendraads, maar in een interview uit 1987 vertelt hij openhartig dat hij niet meer aan seks deed. Zijn vertraagde doodvonnis wakkerde zijn creativiteit aan. Hij speelde weer met Queen, maakte I want it all, I want it now tot hij niet meer kon. Hij gaf meer om zijn katten dan om mensen en vond troost bij hen.

In 1991 stierf Mercury. Brian May en Roger Taylor gingen voor de televisie in tegen de negatieve manier waarop hij in de pers werd afgeschilderd. Freddie was een verantwoordelijk, genereus en zorgzaam mens. In 1995 kwam het nieuwe album met de toepasselijke titel Made in heaven uit met zang van Mercury. In 2012 volgde een orkestversie van Barcelona met de stemmen van Freddie Mercury en Montserrat Caballé. Hij blijft in de herinnering als een geweldig performer.  

Hier een site met de trailer, hier een opname van There must be more in life than this.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten