Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 18 mei 2013

Filmrecensie: Bab’Aziz (2005), Nacer Khemir



Ieder mens gaat zijn eigen spirituele weg

De film Bab’Aziz begint met een wervelende dans van een roodharige derwisj. Hij gaat door tot hij ter aarde valt. Daarna zien we een opa en zijn kleindochter die na een zandstorm in de woestijn hun weg weer vervolgen. De opa, die Bab’Aziz heet, wil naar een reünie van derwisjen die eens in de dertig jaar gehouden wordt, maar zijn kleindochter Ishtar wil liever terug naar haar schildpad Boudour. Anderzijds kan ze haar blinde opa niet in de steek laten.

Opa maakt er zelf niet zo’n punt van. Iemand die gelooft kan niet verdwalen, zegt hij. Elke weg is goed. Zijn uitspraken zijn in lijn met het motto van de film dat er evenveel wegen naar God zijn als zielen op aarde.

Ze komen bij een slapende man die de roodharige derwisj zoekt die zijn broer gedood zou hebben. Hij loopt boos weg. Opa zit in het zand en streelt een gazelle. Ishtar wil, terwijl ze brood maken op een vuurtje, een verhaal horen over een gazelle. Opa vertelt over een oude derwisj die met een schaal met vloeistof in de woestijn naar een tent gaat waar een prins wordt verwend met muziek en dans. Als de prins buiten een paard ziet met een rode veer in het hoofd, gaat hij erop af. Hij jaagt met het paard op een gazelle maar keert niet terug. De oude derwisj gaat naar hem op zoek en vindt hem tenslotte bij een vijvertje waar hij mistroostig in het water staart. De oude derwisj houdt de wacht.

In de ochtend mist Ishtar net de bus naar huis. Er komt wel een zingende man, Zair geheten, aangelopen die ook naar de reünie gaat. ‘Volg je zangtalent,’ raadt opa hem aan.

De trektocht van opa en zijn kleindochter wordt onderbroken door allerlei nevenverhalen, zoals over de boze man die de roodharige derwisj zoekt of over de jongeman Osman die ooit in een waterput viel en toen in een paleis terechtkwam met mooie jonge vrouwen, waarover dan later door de groep derwisjen waar opa en Ishtar zich inmiddels hebben aangesloten, druk over de interpretatie gediscussieerd wordt.

Als opa op een bepaald moment zijn kleindochter kwijt is, wordt zij weer teruggebracht door Zair. De zanger vertelt over een prijs die hij ooit kreeg voor zijn poëzie. Hij bracht daarmee de knappe jonge vrouw Nour tot tranen. Ze vertelde hem dat het gedicht dat hij voordroeg van haar vader was. Ze vertrok meteen om naar hem op zoek te gaan. De zanger wil haar graag weer terugvinden en hoopt dat zij ook op de reünie is.

Als ze bij djinns komen die in graven liggen, maar bij hun nadering opstaan en massaal weglopen, vindt opa dat hij zijn bestemming bereikt heeft. Zijn kleindochter kan wel met Zair mee. Hij maakt zich bij een leeg graf klaar om te sterven en vertelt nog over de prins die vergeten werd en later, na de dood van de oude derwisj die bij hem waakte, zelf een derwisj werd. Ishtar kan moeilijk afscheid van haar opa nemen maar wordt meegetrokken door Zair. Hij wil zo snel mogelijk naar de reünie. 

Bab’Aziz betekent The prince who contemplated his soul. Deze buitengewoon fraaie spirituele film is opgedragen aan de vader van de Tunesische regisseur Khemir.  

Hier de trailer, hier een interview met de regisseur waarin die zegt dat het fundamentalisme een vertekend beeld (een vervormende spiegel) geeft van de islam.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten