Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 23 mei 2013

Filmrecensie: Lourdes (2009), Jessica Hausner



Wonderlijke film over spontane genezing

De film Lourdes gaat over de 32 jarige Christine (zie foto) die aan multiple sclerose lijdt en met een groep naar Lourdes komt omdat ze zich nutteloos voelt. Ze vraagt zich af waarom de ziekte haar moest overkomen.

In het begin werpen we een blik in de eetzaal van het restaurant waar de groep zijn intrede heeft gedaan. De serveersters zetten pannen soep op alle tafels, die gedekt zijn en langzaam stromen de gehandicapten binnen, begeleidt door een horde verpleegsters in rode vesten en witte kappen en onder een daverend Ave Maria. Het hoofd van de organisatie, de steile Cécile, meldt dat er die avond geen tijd meer is om de grot te bezoeken. Dat komt de volgende dag wel. Voor het zover is, zien we hoe zij en de jongere Maria samen Christine in bed leggen en ten slotte nog een Wees gegroetje bidden.

Er gebeurt de komende dagen niet heel veel dat de moeite van het opmerken waard is. Het zijn de voorspelbare rituelen die de gehandicapten meemaken, zoals de gang naar de grot en het aanraken van de rots, het nemen van een bad, het bezoeken van een mis. Soms vroeg ik me af of ik naar een promotie film zat te kijken van een conservatief katholieke organisatie. Vrolijk lachend laat Christine zich in haar rolstoel overal mee naar toe zeulen, terwijl de moeder van een de spastische Anna haar handen strak gevouwen houdt om toch vooral maar een genezing af te smeken.  

Toch zitten er ook stekeligheden in Lourdes. In het gezelschap bevindt zich een aantal roddelende dames, die zich afvragen of het allemaal wel echt is. Ook de pastor en andere stafleden maken graag grappen over het bedevaartsoord. Maria, de begeleidster van Christine, houdt van de spanning met de jonge mannelijke begeleiders. Ze zegt tegen Christine dat ze anders op skivakantie ging maar dat ze het zinvoller vindt om vrijwilligerswerk te doen. Tegelijk heeft ze een oogje op de zorgzame Kuno in zijn uniform met Zwitserse embleem. Christine kent hem nog van een culturele reis naar Rome.

Ook is er een magisch element, te weten de bijzondere band tussen Christine en Cécile, die weinig geeft om lichamelijk herstel. Het gaat in de eerste plaats om de genezing van de ziel Christine vertelt haar dat ze gedroomd heeft dat ze bezoek kreeg van de maagd Maria die haar vertelde dat ze gewoon kon opstaan. Later heeft Cécile een vergelijkbare droom. Als ze bezig is met de organisatie van het slotfeest, het ophangen van rode ballonnen, stort ze neer en wordt ze afgevoerd. Ze is er slecht aan toe. Dezelfde nacht merkt Christine dat ze haar armen weer kan bewegen en haar benen. Tot verbazing van haar kamergenoten schuifelt ze door de slaapruimte. Maria staat verbaasd als Christine de volgende ochtend zelf voor de spiegel haar haren aan het kammen is.

De pastor gaat met haar mee naar de dokter, die inderdaad een niet te voorzien herstel vaststelt. Ze moet echter haar lichaam niet te zwaar belasten. Ze krijgt een wandelstok mee en trekt meteen met de groep de bergen in. Ze maakt oogcontact met Kuno die verward is over haar toestand. Christine kust hem en op het slotfeest danst zij met hem, tot ze ten val komt. Ze weigert echter in de rolstoel plaats te nemen die haar wordt aangeboden. Ze staat langs de kant en kijkt naar de dansenden. Het is moeilijk in te schatten wat er in haar omgaat. In haar toespraak zegt ze dat ze verbaasd is dat zij de gelukkige was. De kijker denkt dat ze zich niet moet forceren na zo’n lange periode, maar zij blijft ook na afloop intrigeren, die Christine.  

Hier een site met de trailer.

1 opmerking:

  1. In een tijd dat men dacht dat de duivel oorzaak was van ziekte en in een joodse oude cultuur waarin zieken zelfs "zondaars" werden genoemd en omgang met hen door talrijke reinheidswetten werd afgeschermd, ging een eigenwijze Jezus met gemak, tegen alle kritiek in, spontaan met hen om. Het is meer de aandacht en zorg die bij hem opvallen dan ev vergelijkbare gebruikelijke poespas van de toenmalige wonderdoeners. Die komt er bij hem maar bekaaid van af. Als men over wonderen begint, wuift hij dat zelfs verontwaardigd weg. Die spontane aandacht voor zieken zetten de eerste christenen zo simpel mogelijk voort. In de ME kreeg die speciale aandacht voor zieken met Mariaverering en heiligenverering zelfs uitbundige vormgeving. In de laatste eeuwen ging ze langzaam maar zeker over in wat we de moderne seculiere ziekenzorg noemen. Van oorsprong gaat het om diezelfde toen heel opvallende speciale aandacht en zorg voor de individuele zieken van Jezus, en niet over duiveluitdrijving of wonderen. Het gaat om de intense aandacht van een Paus Franciscus voor zieken en niet om exorcisme. Die speciale aandacht en zorg voor zieken straalt met alle bedevaartpoespas ook Lourdes uit. Ook in de moderne gezondheidszorg is enorme behoefte aan die speciale aandacht en zorg voor zieken. In oude evangelische taal: zieken zijn geen "zondaars", maar "kinderen van God"! (Sorry, ik kon het niet laten. joost tibosch sr)

    BeantwoordenVerwijderen