Filmrecensie: Lourdes (2009), Jessica Hausner

Wonderlijke film over spontane genezing

De film Lourdes gaat over de 32 jarige Christine (zie foto) die aan multiple sclerose lijdt en met een groep naar Lourdes komt omdat ze zich nutteloos voelt. Ze vraagt zich af waarom de ziekte haar moest overkomen.

In het begin werpen we een blik in de eetzaal van het restaurant waar de groep zijn intrede heeft gedaan. De serveersters zetten pannen soep op alle tafels, die gedekt zijn en langzaam stromen de gehandicapten binnen, begeleidt door een horde verpleegsters in rode vesten en witte kappen en onder een daverend Ave Maria. Het hoofd van de organisatie, de steile Cécile, meldt dat er die avond geen tijd meer is om de grot te bezoeken. Dat komt de volgende dag wel. Voor het zover is, zien we hoe zij en de jongere Maria samen Christine in bed leggen en ten slotte nog een Wees gegroetje bidden.

Er gebeurt de komende dagen niet heel veel dat de moeite van het opmerken waard is. Het zijn de voorspelbare rituelen die de gehandicapten meemaken, zoals de gang naar de grot en het aanraken van de rots, het nemen van een bad, het bezoeken van een mis. Soms vroeg ik me af of ik naar een promotie film zat te kijken van een conservatief katholieke organisatie. Vrolijk lachend laat Christine zich in haar rolstoel overal mee naar toe zeulen, terwijl de moeder van een de spastische Anna haar handen strak gevouwen houdt om toch vooral maar een genezing af te smeken.  

Toch zitten er ook stekeligheden in Lourdes. In het gezelschap bevindt zich een aantal roddelende dames, die zich afvragen of het allemaal wel echt is. Ook de pastor en andere stafleden maken graag grappen over het bedevaartsoord. Maria, de begeleidster van Christine, houdt van de spanning met de jonge mannelijke begeleiders. Ze zegt tegen Christine dat ze anders op skivakantie ging maar dat ze het zinvoller vindt om vrijwilligerswerk te doen. Tegelijk heeft ze een oogje op de zorgzame Kuno in zijn uniform met Zwitserse embleem. Christine kent hem nog van een culturele reis naar Rome.

Ook is er een magisch element, te weten de bijzondere band tussen Christine en Cécile, die weinig geeft om lichamelijk herstel. Het gaat in de eerste plaats om de genezing van de ziel Christine vertelt haar dat ze gedroomd heeft dat ze bezoek kreeg van de maagd Maria die haar vertelde dat ze gewoon kon opstaan. Later heeft Cécile een vergelijkbare droom. Als ze bezig is met de organisatie van het slotfeest, het ophangen van rode ballonnen, stort ze neer en wordt ze afgevoerd. Ze is er slecht aan toe. Dezelfde nacht merkt Christine dat ze haar armen weer kan bewegen en haar benen. Tot verbazing van haar kamergenoten schuifelt ze door de slaapruimte. Maria staat verbaasd als Christine de volgende ochtend zelf voor de spiegel haar haren aan het kammen is.

De pastor gaat met haar mee naar de dokter, die inderdaad een niet te voorzien herstel vaststelt. Ze moet echter haar lichaam niet te zwaar belasten. Ze krijgt een wandelstok mee en trekt meteen met de groep de bergen in. Ze maakt oogcontact met Kuno die verward is over haar toestand. Christine kust hem en op het slotfeest danst zij met hem, tot ze ten val komt. Ze weigert echter in de rolstoel plaats te nemen die haar wordt aangeboden. Ze staat langs de kant en kijkt naar de dansenden. Het is moeilijk in te schatten wat er in haar omgaat. In haar toespraak zegt ze dat ze verbaasd is dat zij de gelukkige was. De kijker denkt dat ze zich niet moet forceren na zo’n lange periode, maar zij blijft ook na afloop intrigeren, die Christine.  

Hier een site met de trailer.