Schrijfster steeds op zoek naar een bijzonder verhaal
De winnares van de Bob den Uyl prijs voor het beste reisboek
werd meteen onderscheiden voor haar hele oeuvre, meent Wim Brands. Carolijn
Visser schrijft al dertig jaar. Ze debuteerde als vijfentwintig jarige met een
serie verhalen over China in NRC. Dat was in 1981. China was net open en kon
zonder staatsgids bezocht worden. In het hostel in Hong Kong waarin Visser
verbleef, hoorde ze dat men een visum kon aanvragen. Het is vaker toevallig dat
ze tegen verhalen aan loopt.
Carolijn Visser is soms jaren op zoek naar een verhaal. Argentijnse avonden was het gevolg van
een toevallige ontmoeting met een vrouwelijke consul in een Nederlandse
gemeenschap
ten zuiden van Buenos Aires. Vanaf 1889 vertrokken arme landbewerkers
met een stoomschip naar Argentinië. De reis was gratis omdat president Perron
mensen nodig had om de pampa’s te bevolken die op de indianen waren buitgemaakt.
Ida van Mastrigt leidde haar rond langs de school, waar de gereformeerde onderwijzer
Slebos eerder Nederlands doceerde, de landbouwcoöperatie en het
verzorgingstehuis.
Ida gaf Visser de brieven van haar vader Rinus, die in 1937
vanuit Rotterdam naar Indië was gefietst om werk te zoeken. Hij was de zoon van
een kruidenier, werkte eerst als timmerman en studeerde daarna bouwkunde maar
kwam daarmee niet aan de bak. Omdat een bootreis te duur was, nam hij de fiets.
Na veel avonturen, waarbij hij ook gearresteerd werd, kwam hij in Batavia aan.
Zijn vrouw pleegde overspel. Rinus stuurde zijn dochters terug
naar Nederland, kwam daarna zelf ook terug en ging daarna door naar Argentinië.
In de na-oorlogse periode vertrokken veel Nederlands-Indiërs naar Canada,
Zuid-Afrika, Amerika en dus ook naar Argentinië. In Nederland hadden ze geen
geld voor warme kleren.
Rinus was geen leuke man, maar hardvochtig tegen zijn
dochters om te voorkomen dat ze hetzelfde spoor op zouden gaan als hun moeder.
Het is bijzonder dat Ida de brieven bewaard had. Ze wilde dat het leven van
haar vader werd vastgelegd.
Wim Brands uit zich boos over alle ophef over immigratie
tegenwoordig.
Vroeger waren er ook immigratie golven. Dat is iets van alle
tijden. Visser vertelt over een gemeenschap uit Tres Arroyos die zich na de
economische crisis in Argentinië in Drente gevestigd heeft, warm gemaakt door
de romantiek die over het vaderland verteld werd. Inmiddels is er ook weer een
groep in Drente die heimwee heeft naar de Argentijnse avonden.
Brands vraagt haar over haar volgende boek.
Dat zal over China gaan, net als haar eersteling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten