Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 13 mei 2013

Joris van Casteren over Het been in de IJssel, VPRO-Boeken, 12 mei 2013



De werkelijkheid tart de verbeelding

In augustus 2005 werd in Opsporing verzocht een onderbeen getoond dat door een visser in de IJssel gevonden werd. Journalist Joris van Casteren keek altijd al met zijn vader naar dat programma omdat de reconstructies zo hilarisch waren en dus zag hij ook het been langskomen. Hij was meteen geïnteresseerd en probeerde zich meteen een beeld te vormen van de persoon die erbij hoorde.

De raderen van de autoriteiten waren inmiddels al druk aan het draaien. Een visser in Wijhe had een zwerm vliegen gezien rond het been dat in het water dreef en de veldwachter verwittigd. Het werd uit het water gehaald en naar het forensisch instituut in Den Haag gebracht, waar twee beenderen verwijderd werden voor identificatie. Daarna belandde het been in een vrieskist in het ziekenhuis in Deventer. Dat wilde geen mededelingen doen vanwege de privacy. De directeur liet het been begraven in een kinderkistje op de begraafplaats.

De begrafenisondernemer had inmiddels Alzheimer en kon Joris niet zoveel meer vertellen. Van Casteren wilde de visser spreken die het been gevonden had, maar de recherche had zijn bedenkingen. Het filmpje van het been mocht van de politie ook al niet tijdens deze uitzending van Boeken vertoond worden.

Joris ging op onderzoek uit. De plaatselijke visvereniging kon hem niet helpen omdat zijn visser een zwartvisser was. Hij praatte met mensen uit het dorp en kwam bij een snackwagen bij het haventje waar vissers vaak iets eten en liet zijn telefoonnummer op een servet achter.

Hij werd al snel teruggebeld en hoorde dat het voor de visser nog steeds een nachtmerrie was.  
Daarna liep het spoor dood. In 2011 werd de persoon van het been toch nog door Dna- onderzoek geïdentificeerd. Het bleek om een Duitser te gaan, een vertegenwoordiger met een nette baan, die soms de bloemetjes buiten zette met coke en prostituées. Hij sprak met diens werkgever die niets van het schaduwleven van zijn werknemer wist, noch over het been en zeer geschokt was. Ten tijde van de vermissing zaten beide mannen in hetzelfde hotel in Hamburg.    

Het is nog steeds niet duidelijk wat er precies gebeurd is. De man kan nog in leven zijn. In Nederland is een gevonden been nog geen lijk en in Duitsland is de man nooit als vermist opgegeven. De vader van de man was vaak woedend op de zoon.

Volgens Joris zegt deze affaire veel over ons onvermogen om te reconstrueren. Als zo’n
zaak al niet duidelijk te maken is, hoe zit het dan met andere, grotere affaires.

Op de vraag van Wim Brands waarom Van Casteren dit soort bizarre gebeurtenissen opzoekt, antwoordt hij dat de werkelijkheid meer oplevert dan de verbeelding.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten