Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 24 mei 2013

Filmrecensie: Versailles (2008), Pierre Schöller



Kleine jongen, door zijn moeder in de steek gelaten.

Hoe zich te wapenen tegen een maatschappij die individuen aan hun lot over laat en ontwikkelingskansen vernietigt? Die zo is ingericht dat velen daarin niet kunnen meedoen? Werklozen  staan aan de kant en worden, als ze al ouder zijn, nog gedwongen om gewoon te blijven solliciteren om daarmee de schijn op te houden van volledige werkloosheid.

De ongetrouwde 23-jarige moeder Nina houdt zich met haar vijfjarige zoontje Enzo in Parijs op de been met tijdelijk werk en slaapt in duistere slooppanden, tot ze tenslotte wordt opgepakt en naar een opvanghuis in Versailles wordt gestuurd. Als ze vandaar uit weer terug wil naar de hoofdstad, stuit ze, op weg naar het treinstation, op een man die zich in een hut in het bos heeft teruggetrokken. Hij heet Damien Deplank en wil niets meer te maken hebben met een maatschappij die mensen laat bungelen, die hen van alles voorhoudt, maar niets voor hen doen. Cynisch spreekt hij bij het kampvuur Nina toe, maar zij moet weinig van zijn ideeën hebben. Na een nacht waarin ze toch met hem vrijt, wellicht uit een biologische behoefte, laat ze een briefje achter dat ze werk gaat zoeken. Ze laat haar zoontje Enzo en haar kleren bij hem achter. Damien is boos, wellicht uit vrees dat zijn schuilplaats straks verraden wordt. Hij heeft  geen zin om opgescheept te zitten met de kleine jongen. Hij zet hem met wat geld op de bus, maar Enzo valt in slaap en voor het nacht is, is hij alweer terug bij Damien.

Nina is inmiddels naar het Noord-Franse Vouzay gereisd. Eerder las ze in een gratis krant een artikel - met de kop dat werkloosheid niet onvermijdelijk is - waarin werk werd aangeboden. Herchel, de vrouw die het initiatief heeft genomen en haar te woord staat vindt dat Nina eerst moet gaan studeren voordat ze in de zorg kan worden ingezet. Dat doet ze dan ook. Lang horen we niets van haar. De aandacht richt zich op de gebeurtenissen in het bos.

Langzaam ontstaan een nauwere band tussen Damien en Enzo en ook tussen de kleine jongen en andere wildemannen die zich in het bos ophouden. Hij doet mee met hun activiteiten en groeit op voor galg en rad. Als Damien ziek wordt roept hij Enzo op hulp te gaan halen. In de mooiste scène van de film zien we hem de trappen van Versailles opklauteren en op een, als lakei geklede, suppoost afschieten, die actie onderneemt. Damien wordt opgenomen in het ziekenhuis en trekt vervolgens in bij zijn vader en onwillig staat tegen de binnenkomst van zijn zoon, maar Enzo loopt gewoon het huis in en stelt de vader voor een voldongen feit.

Als Nina tenslotte weer terug gaat naar het bos, blijkt de hut van Damien afgebrand. Moedeloos zakt Nina neer op de bladeren.

Damien vindt werk als sloper en laat Enzo bij zijn vader en zijn vriendin. Die zien meteen hoe verwaarloosd de jongen is. De vader roept Damien op om de jongen als zijn zoon te erkennen, hem naar school te sturen en in een pleeggezin te laten opnemen, maar dat is niet wat de jongen en Damien willen. Uiteindelijk wordt Enzo erkend door Damien en blijft hij bij de vader en Nadine. Pas veel later hoort hij weer van zijn moeder.  

Guillaume Depardieu speelt de rol van Damien overtuigend, net als Judith Chemla die van Nina, maar het is vooral Enzo, die de film draagt. De kleine jongen met zijn grote onschuldige ogen die met zich laat doen, maar af en toe ook zich sterk verzet tegen zijn omgeving is vertederend.

Het is veel donker in de film als om de duistere kant van het onderwerp te benadrukken.
Hier de trailer.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten