Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 14 mei 2013

Il castello (2011), documentaire van Massimo D’Anolfi en Martina Parenti



Het leven op luchthaven Malpensa bij Milaan

Internationale luchthavens vormen met de toename van het vliegverkeer een wereld op zichzelf. Ze lijken erg op elkaar met hun incheckbalies, paspoortcontroles en lange glimmende gangen naar de gates. Met hun blinkende tax free winkels ademen allemaal ze dezelfde, niet eens aangename sfeer. Luchthavens zijn wachtruimten, die vierentwintig uur open zijn, maar vooral burchten met controles, camera’s en detentiecentra.

Massimo D’Anolfi en Martina Parenti legden in Il castello de dagelijkse gang van zaken op de internationale luchthaven Malpensa bij Milaan vast. Ze deden dat in vier delen, die gebaseerd zijn op de seizoenen en wat willekeurig gekozen lijken te zijn. Het eerste deel begint natuurlijk met aankomen en het laatste deel eindigt met vertrekken. Daartussen door komen de beveiliging en het wachten aan bod. Een luchthaven is vooral een plaats waar over de toekomst van mensen beslist wordt.  

De documentaire begint met een nogal futuristische oefening na een alarm. Een politieman met een gasmasker op vouwt een rode deken uit over een denkbeeldig slachtoffer. Daarna toont men de aankomst van veelal zwarte personen die mogelijke verdacht zijn en daarom scherp gecontroleerd en zwaar ondervraagd worden. Hoeveel geld heb je bij je? Was je hier al eerder? Een Nigeriaan komt naar Milaan om op straat kleren te kopen die hij in Nigeria weer verkoopt. Hij heeft niet veel geld bij zich maar de kleren op straat zijn ook niet zo duur.
Met de privacy neemt men het niet nauw. Men leest berichten op de gsm om te zien wie contactpersonen van de reizigers zijn. Men maakt röntgenfoto’s van een 23 jarige man uit de Dominicaanse Republiek. Hij heeft veel bolletjes in zijn lijf en wordt, na een zielig verhaal over een zieke moeder en een werkloze vader, afgevoerd naar de gevangenis.

Na de trieste winter begint de lente met het schieten in de lucht nabij de startbaan. Het is bedoeld om vogels weg te jagen. Scherp houden de veiligheidsmensen vanuit hun terreinwagen een buizerd in de gaten die in het bos verdwijnt. Zwaluwen zijn akelige vogels. Ze lijken weg en opeens zijn ze er weer. Een veiligheidsman in een soort keuken controleert dozen met kreeften die met tape vastgebonden zijn maar toch nog bewegen. Hij ruikt aan vissen, alsof die illegale middelen bevatten. Nieuwe leden van een anti terreur eenheid krijgen instructies hoe ze stevig op hun benen moeten staan. Terroristen hebben daar oog voor.

De zomer is een tijd van wachten. Een oudere vrouw heeft haar onderdak gevonden in een ruimte waar baby’s kunnen worden verschoond. Ze wast haar kleren en snijdt groente. Ze doet vlees erbij op een elektrisch kookplaatje en eet haar maal op een bank bij de geldautomaten. Later wast ze haar haren en draait krullen. Met een föhn maakt ze haar haren droog en doet make-up op. Het is haast absurd, alsof we naar een film kijken.

De documentaire eindigt in de herfst met beelden vanuit de verkeerstoren en van bewakingscamera’s. Men maakt foto’s van hem en vingerafdrukken van een zwarte Nigeriaan, van wie de papieren eerder zijn ingehouden. Hij is naar België geweest om asiel aan te vragen. Volgens de functionaris kan men, na een afwijzing door Italië, in een ander Europees land geen asiel krijgen. Zo werkt dat niet. De man wil verder procederen.       

Hier een lange trailer.
       



Geen opmerkingen:

Een reactie posten