Pietro Paladini is zichtbaar aangeslagen na de dood van zijn
vrouw maar hij uit dat niet. Hij richt zich vooral op zijn dochtertje Claudia.
Hij durft haar niet in de steek te laten als ze op school is. Het komt hem ook
wel goed uit want op zijn werk is een fusie gaande waar hij zich liever niet
teveel mee bemoeit. Hij houdt de wacht in het parkje tegenover de school en
beziet het leven van anderen. zoals de bloedmooie blonde Jolanda die dagelijks
met haar Sint Bernard langskomt en een zwakzinnige jongen aan de arm van zijn
moeder, die steeds weer geïntrigeerd wordt door het knipoog signaal dat Pietro
met zijn autosleutels via de richtingaanwijzers afgeeft.
Het begint nog wel nog goed. Pietro en zijn knappe jongere
broer Carlo zijn op het strand aan het beachballen - met enige onenigheid over
de stand zoals het broers betaamt - als ze opgeschrikt worden door panisch gegil
van twee vrouwen uit zee. Ze bedenken zich niet en duiken het water in, al
worden ze tegengehouden door een man die roept dat zoiets veel te gevaarlijk
is. Ze redden de vrouwen maar krijgen niet eens een bedankje. Vooral Carlo
vindt dat onbehoorlijk. Bij hun huis gekomen blijkt Lara, de vrouw van Pietro, in
het gras gevallen en overleden. Pietro vangt zijn dochtertje Claudia op.
De film wikkelt zich op een rustige manier af. Pietro zit op
een bankje in het park en maakt lijstjes in zijn hoofd. Hoeveel keer is hij
verhuisd, met welke luchtvaartmaatschappijen heeft hij in zijn leven gevlogen?
Als hij het niet precies weet belt hij zelfs zijn secretaresse Annalina op voor
het antwoord. Hij hoort van de zus van zijn vrouw dat ze ziek was. Zelf wist
hij daar niets van. Hij bekijkt haar e-mails op de computer, ziet dat ze
contact had met een kinderboekenschrijver, maar wist de e-mails zonder ze te
lezen. Inmiddels krijgt hij collega’s van zijn werk in het park op bezoek die
ook niet blij zijn met de fusie en zich goed kunnen voorstellen dat hij daar
liever in het park blijft zitten. Zo niet zijn broer, een vrijgezelle ondernemer
in modieuze spijkerbroeken, al toont die later meer begrip.
Caos calmo is een
film met een hoofdrol die Nanni Moretti op het lijf geschreven is. Het is de
vraag wat hij wil met zijn leven, dat door de dood van zijn vrouw op zijn kop
is gezet. Zijn dochter leert op school over onomkeerbare en omkeerbare zaken. Palindromen
behoren tot de tweede categorie. Tijdens een ouderbijeenkomst over de omgang
met de dood, waarbij de gespreksleidster zegt dat wij niet zozeer onze woorden
maar vooral onze gevoelens overbrengen op de kinderen, vraagt Pietro zich af of
hij wel genoeg lijdt. Hij bevindt zich in een chaos die onder controle blijft
en voortduurt.
Het is verrassend om ook nog Roman Polanski te zien opdraven
als een van de bobo’s die voor de fusie is en die ook de minnaar is van
Eleanora, de vrouw die Pietro uit het water heeft gered. Zijn broer heeft haar eerder
tijdens een etentje ontmoet en Pietro van haar bestaan op de hoogte gebracht,
hetgeen leidde tot een wilde vrijpartij tussen de twee (zie foto).
Waarheen leidt de weg? Met deze vraag blijft de kijker wat
onbevredigd achter.
Caos calmo is
gemaakt naar de gelijknamige roman van Sandro Veronesi.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten