Filmrecensie: Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit (2005), Nick Park

Beeldige klei-animaties in een wat afgezaagd verhaal

The Curse of the Were-Rabbit speelt in Engeland ten tijde van een zomerfestival dat wordt georganiseerd op het landgoed van Lady Tottington, waarbij men een prijs kan krijgen voor de grootst verbouwde groente. Gromit kweekt in zijn kas een reuze courgette en dekt die elke avond liefdevol toe. Wallace eet liever kaas, maar moet ook aan de groente. Samen vormen ze een duo dat op een verantwoorde manier plagen in moestuinen bestrijdt. Tegenspeler is Lord Victor Quatermaine, die naar de hand dingt van de aristocratische Lady Tottington met haar grote lippen. Hij krijgt niet haar sympathie doordat hij met zijn geweer een konijnenplaag wil aanpakken. Dat is niet naar de smaak van een lady.

The Curse of the Were-Rabbit begint met een agent die in de nacht zijn ronde doet door het stadje in een sfeer van naderend onheil. Een schaduw hangt over de straten. Hier ligt een taak voor het team Anti-Pesto, dat bestaat uit Wallace en Gromit en een manier heeft ontwikkeld om op een verantwoorde manier plagen in de moestuin te bestrijden. Met een schepnet en een grijper op een lange steel (zie Wallace op de poster) vangen ze konijnen die onrust veroorzaken. Ze nemen die mee naar huis en sluiten ze op in de kelder. Gromit snijdt wortels voor de konijnen in gevangenschap en dient het restant van de groente op aan Wallace die niet zo’n groente eter is.

Lady Tottington nodigt hen uit bij haar thuis vanwege een konijnenplaag op haar landgoed. Met een opmerkelijke machine die van alles opzuigt worden ze gevangen in een glazen stolp. Ze vangen er zoveel dat ze die onmogelijk kunnen gevangen houden. Wallace bedenkt een manier om de konijnen te hersenspoelen maar daarbij gaat iets mis.

De vicaris doet ook mee met de wedstrijd en bidt voor grote groenten, maar wordt aangevallen door een weerkonijn. Er volgt een plenaire zitting in de kerk. Wallace en Gromit willen het weerkonijn proberen te vangen door hem in de val te lokken. Ze plaatsen daartoe een namaak-weerkonijn op het dak van hun auto en rijden rond. Voor een tunnel sneuvelt de look alike echter. Wallace loopt terug om hem te vinden en Gromit blijft alleen in de auto achter, doodbang voor een grote schaduw. Hij achtervolgt de weerkonijn met een lasso maar wordt meegesleurd in diens hol. Omdat het koord breekt kan de weerkonijn ontsnappen. De auto moet ontmodderd worden voor die weer gebruikt kan worden.

Behalve de fascinerende klei animaties is de suggestieve muziek opwekkend en het Engels fraaie gesproken. Ook de Britse traditie ontbreekt niet. Het geslacht Tottington organiseert al vijfhonderd jaar het groentenfestvival.  

Technisch zit het allemaal weer heel fraai in elkaar met oplichtende knoppen zoals voor het ontbijt en de manier van wakker worden met een opgeklapt bed en een glijbaan naar beneden. Mooi ook is het detail van het hondje van de jager die bang is voor de weerwolf en in de auto van Gromit wil schuilen of de weergave van de manier waarop het weerkonijn het grasveld omploegt. Helaas wordt het verhaal na verloop van tijd wat voorspelbaar, eentonig. Het wordt flauw als Wallace zich als weerkonijn ontpopt, al is de manier waarop hij Lady Tottington bij de deur te woord staat tijdens het opkomen van de maan, hilarisch. Een half uur is wellicht lang genoeg zoals A close shave (1995) en met Chicken run (2000) als uitzondering.

Gelukkig meldt de aftiteling dat er geen dieren misbruikt zijn tijdens het maken van deze film.

Hier de trailer van deze variant van verhalen over de weerwolf.