Een film waarin niet gebeurt wat de kijker verwacht
De jonge advocaat Ariel Perelman praat de kijker bij
over zijn vader, de weduwenaar Bernardo, die ook advocaat is maar anders dan hijzelf
een eigen advocatenkantoor heeft. Hij staat vroeg op, ontbijt in een café, maakt
zijn rondje langs de rechtbank, luncht in een café en praat daar met cliënten.
Later spreekt hij op zijn kantoor met zijn secretaresse Norita de afspraken
door. Bernardo is een man die zich weet te verstaan met zijn cliënten en als
een vis in de wereldwater zwemt.
Zelf is Ariel ook niet de minste. Hij een bevlogen docent
aan de universiteit en werkt hij voor het Openbaar Ministerie. Hij wordt wel
eens gestoord tijdens een college door een vakbondslid dat aandacht vraagt voor
de koningspinguïn, maar gebruikt de onderbreking om de studenten te vragen naar
uiterlijk en karakter van de man. Hij is weg van studente Sandra en om nader in
contact met haar te komen gaat hij Pilates lessen bij haar nemen. Als zij
problemen krijgt met een patentwet, vraagt hij zijn vader de zaak op te lossen.
Hij doet alsof hij zelf de oplossing heeft bedacht, waarna de relatie van een
leien dakje gaat. Sandra en Ariel trouwen en krijgen een zoon Gastón.
Als Ariel hoort dat hij een maand vrij heeft van
zijn werk omdat het gerechtsgebouw op instorten staat, vertelt hij dat niet aan
zijn vrouw, maar loopt wat rond en kijkt om zich heen. In de krant ziet hij
contactadvertenties van mooie vrouwen, maar hij gaat daar niet op in. Hij gaat
zelfs niet in op een oppas die in hun bed ligt op het moment dat Sandra naar
een weekendje Pilates is. Hij zorgt voor zijn
zoontje, brengt het naar de crèche en haalt het weer op .
En zo kabbelt het verder. Telkens als de kijker
denkt dat er iets onverwachts gaat gebeuren wordt conflicten omzeild,
confrontaties afgewend. Toch blijft de spanning wel aanwezig, vooral door het uitstekende spel van de innemende Ariel
(Daniel Hendler). Hij is enigszins jaloers op zijn vrouw die knappe mannen
behandelt, maar echt druk maakt hij zich er ook niet over. Hij verbaast zich erover
dat zijn vader hem vraagt een dagje mee te lopen maar doet dat wel.
Wat je kunt zeggen is dat Ariel zich in de schaduw
voelt van zijn vader, die zich gemakkelijk door de wereld beweegt. Zelf kan hij
maar moeilijk zijn plaats vinden. Zijn vrouw is druk aan het werk, zijn zoon
zit op een Zwitserse crèche, waar veel inbreng van de ouders gevraagd wordt.
Ariel onthoudt zich zoveel mogelijk van ouderhulp maar kan toch niet uit onder
het ouder kind zwemmen en vergeet zelfs de 65-ste verjaardag van zijn vader,
maar haalt later wel een nieuwe bril voor
hem op. Het is en blijft wat minimaal, maar achteraf levert dat geen bedrogen
gevoel op als je kunt hebben van films waar veel verwachtingen worden gewekt
die niet worden ingelost.
Derecho
de familia is het laatste deel van een grotendeels
autobiografische trilogie over het leven van een jonge Jood in het huidige
Buenos Aires. Eerder werden Esperando al
mesias en El abrazo partido uitgebracht.
Daniel Hendler speelde ook in de andere films de hoofdrol. Daartussendoor
maakte Burman Todos las azafatas van al
cielo ofwel Iedere stewardess gaat
naar de hemel.
Hier een
trailer.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten