Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 14 mei 2013

Filmrecensie: Family law (2006), Daniel Burman



Een film waarin niet gebeurt wat de kijker verwacht

De jonge advocaat Ariel Perelman praat de kijker bij over zijn vader, de weduwenaar Bernardo, die ook advocaat is maar anders dan hijzelf een eigen advocatenkantoor heeft. Hij staat vroeg op, ontbijt in een café, maakt zijn rondje langs de rechtbank, luncht in een café en praat daar met cliënten. Later spreekt hij op zijn kantoor met zijn secretaresse Norita de afspraken door. Bernardo is een man die zich weet te verstaan met zijn cliënten en als een vis in de wereldwater zwemt.

Zelf is Ariel ook niet de minste. Hij een bevlogen docent aan de universiteit en werkt hij voor het Openbaar Ministerie. Hij wordt wel eens gestoord tijdens een college door een vakbondslid dat aandacht vraagt voor de koningspinguïn, maar gebruikt de onderbreking om de studenten te vragen naar uiterlijk en karakter van de man. Hij is weg van studente Sandra en om nader in contact met haar te komen gaat hij Pilates lessen bij haar nemen. Als zij problemen krijgt met een patentwet, vraagt hij zijn vader de zaak op te lossen. Hij doet alsof hij zelf de oplossing heeft bedacht, waarna de relatie van een leien dakje gaat. Sandra en Ariel trouwen en krijgen een zoon Gastón.

Als Ariel hoort dat hij een maand vrij heeft van zijn werk omdat het gerechtsgebouw op instorten staat, vertelt hij dat niet aan zijn vrouw, maar loopt wat rond en kijkt om zich heen. In de krant ziet hij contactadvertenties van mooie vrouwen, maar hij gaat daar niet op in. Hij gaat zelfs niet in op een oppas die in hun bed ligt op het moment dat Sandra naar een weekendje Pilates is. Hij zorgt voor zijn  zoontje, brengt het naar de crèche en haalt het weer op .     

En zo kabbelt het verder. Telkens als de kijker denkt dat er iets onverwachts gaat gebeuren wordt conflicten omzeild, confrontaties afgewend. Toch blijft de spanning wel aanwezig, vooral  door het uitstekende spel van de innemende Ariel (Daniel Hendler). Hij is enigszins jaloers op zijn vrouw die knappe mannen behandelt, maar echt druk maakt hij zich er ook niet over. Hij verbaast zich erover dat zijn vader hem vraagt een dagje mee te lopen maar doet dat wel.

Wat je kunt zeggen is dat Ariel zich in de schaduw voelt van zijn vader, die zich gemakkelijk door de wereld beweegt. Zelf kan hij maar moeilijk zijn plaats vinden. Zijn vrouw is druk aan het werk, zijn zoon zit op een Zwitserse crèche, waar veel inbreng van de ouders gevraagd wordt. Ariel onthoudt zich zoveel mogelijk van ouderhulp maar kan toch niet uit onder het ouder kind zwemmen en vergeet zelfs de 65-ste verjaardag van zijn vader, maar haalt later wel een nieuwe  bril voor hem op. Het is en blijft wat minimaal, maar achteraf levert dat geen bedrogen gevoel op als je kunt hebben van films waar veel verwachtingen worden gewekt die niet worden ingelost.   

Derecho de familia is het laatste deel van een grotendeels autobiografische trilogie over het leven van een jonge Jood in het huidige Buenos Aires. Eerder werden Esperando al mesias en El abrazo partido uitgebracht. Daniel Hendler speelde ook in de andere films de hoofdrol. Daartussendoor maakte Burman Todos las azafatas van al cielo ofwel Iedere stewardess gaat naar de hemel.

Hier een trailer.
.     


    
  


Geen opmerkingen:

Een reactie posten