Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 15 mei 2013

Filmrecensie: Bella (2006), Alejandro Monteverde



Romantiek met een hoog teddybeergehalte

Een film over de schoonheid van jonge meisjes en het geluk om voor hen te mogen zorgen, zou je Bella kunnen noemen, al is dat in het begin nog niet zo duidelijk. We zien de jonge, knappe, maar al ex-profvoetballer José aan het strand bij New York met een jonge meisje dat in de branding speelt.

De film is in het begin ruimschoots voorzien van flashbacks, bijvoorbeeld over een vrolijke moeder die haar dochter in de tuin op video zet, José en zijn manager op weg naar de club om een nieuw voetbalcontract te tekenen. Niet veel later komen die lijnen samen.

De belangrijkste en bij tijd en wijle boeiende verhaallijn gaat over José, die, inmiddels met baard, als chef-kok werkzaam is in het Mexicaanse restaurant van zijn oudere broer Manny, nogal opgewonden standje, erg op de centen en met enkel aandacht voor de bedrijfsvoering. Hij kan het niet uitstaan dat de New Yorkse serveerster Nina Sharon er in zijn ogen met de pet naar gooit. Als ze in haar vrolijke werkkleding te laat arriveert, geeft hij haar de zak en duwt haar haar bezittingen in handen. José, die met haar te doen heeft, ziet dat ze op straat een beertje verliest en gaat haar achterna. Hij geeft haar het beertje terug en informeert naar de reden van haar te laat zijn. Nina zegt hem dat ze zojuist heeft ontdekt dat ze zwanger is. Ze is daarover ontzet en vindt niet dat ze het kind een goede toekomst kan bieden. José heeft duidelijk moeite met haar standpunt, vraagt of ze geen adoptie kan overwegen en gaat met haar op stap.

Tussendoor zien we beelden van de chaos die, na het vertrek van José en Nina, in het Mexicaanse restaurant van Manny is opgetreden. Manny moet zelf aan de bak in de keuken, gerechten branden aan, hele tafels lopen weg, koud eten wordt teruggebracht.

José neemt Nina mee naar een Spaans restaurant, waarvan hij de eigenaresse goed kent, en regelt dat Nina daar aan de slag kan. Hij nodigt haar vervolgens uit samen een dagje naar het strand te gaan. Het is hartverwarmend zoals José zich over Nina ontfermt. Hij neemt haar mee naar zijn ouders die een huis aan het strand hebben en die haar letterlijk en figuurlijk een warm bad bezorgen. Nina bewondert alle prijzen die José tijdens zijn voetbalcarrière bij Club Madrid gewonnen heeft. Hij toont haar zijn oude Ford die al meer dan vier jaar werkloos in de garage staat. Hij heeft daarmee per ongeluk een kind doodgereden en kwam daarna in de gevangenis terecht. De zaak vreet nog steeds aan hem. Later tijdens het avondeten vertelt de moeder tegen Nina dat zij in het begin van haar huwelijk veel moeite had om zwanger te worden en dat ze hun eerste zoon, Manny, adopteerden.

Aan het strand zou je een hartstochtelijke romance verwachten, maar het blijft allemaal erg platonisch. Nina vertelt hoe schraal haar gezinsachtergrond is vergeleken met die van José.  

Het is alsof de slordig rondgestrooide flashbacks de vaart in het verhaal moeten houden. Onder andere van Helen met wie José eerder iets had en die leidde tot een abortus in het ziekenhuis, waarbij José druk rozenkrans biddend de tijd verdoet, al was dat misschien eerder een naargeestige fantasie van José dan dat het op werkelijkheid berust.

Al met al is Bella teveel een katholieke feel good movie met een vader die zegt dat alle vrouwen van bloemen houden, José en Nina romantisch gearmd in het maanlicht bij de branding zitten en José die zich met zijn broer verzoent, ook al is die nog niet veel verandert.  

Hier een trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten