Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 11 april 2013

Saskia de Coster over Wij en ik, Lezentv.nl



Hoe denken upper class Belgen in de verkaveling?

Op de site lezentv.nl staan interessante en diepgaande interviews met auteurs die pas geleden een boek gepubliceerd hebben. Een mooi voorbeeld van bovenstaande is de Vlaamse schrijfster en kunstenares Saskia de Coster van wie onlangs de roman Wij en ik uitkwam. De titel van het interview met haar door Peter Gielissen luidt Genen als moderne goden.

Wij en ik is een epische familieroman, spelend in deze tijd in de Vlaamse upper class met hun ambities en facades. Ze gaan daar niet huppelend door het leven, maar kennen hun verantwoordelijkheden en leven beheerst. De familie Vandersanden leeft in een villawijk, waarin een gecondenseerde vorm van welvaart geldt, die in het Vlaams met verkaveling wordt aangeduid. Grootmoeder is afkomstig uit een boerenmilieu, kijkt terug op haar verleden en het leven van haar zoon Stefan, babyboomer en hoofd van een farmaceutisch bedrijf, die te maken krijgt met een terugslag. Hij zwijgt over een familiedrama, maar kleindochter Sarah die in New York woont voelt de levenspijn.  

Hoe verhoudt men zich tot het verleden? Wat we doen met de genetische codes die we meekrijgen? Accepteren we ze of verwerpen we ze? Hoe worden tradities, gedachten doorgegeven? Het zijn een aantal vragen die Saskia opwerpt. Ze vindt familieverhoudingen intrigerend. Wij zijn baboesjka’s die onze voorouders in ons dragen. Als we niets doen dan gaan we op dezelfde weg voort, zoals te zien is in onze partnerkeuze. Door zelf voor een kunstzinnig beroep te kiezen en geen ingenieur of advocaat te worden, heeft Saskia de wrijving meegemaakt die daarmee gepaard gaat. Ondanks de last van de genetische code, gelooft ze in de vrije wil. Ze denkt dat eerder individuen dan massa’s de wereld veranderen. Voor de laatsten is ze bang. Die vormen een wij dat zegt dat het leven door moet en staat tegenover het ik dat daar buiten staat, al vindt Saskia dat laatste niet erg.  

Mieke, de vrouw van Stefaan is een controle freak en heeft een speciale manier om de wereld te rechtvaardigen. Zij kiest voor de veilige weg, maar ervaart zuurstofgebrek en leegte en gaat vrijwilligerswerk doen op het gebied van renovatiewerkzaamheden.

Ook de toestand in het hedendaagse Europa komt aan de orde. Als kind hoorde Saskia van de oliecrisis. Dat was als een stroomstootje dat zei dat het ooit minder kon worden. Het bedreigde gevoel is toegenomen. We bevinden ons in een overgangsfase, die onzekerheid te weeg brengt. Verantwoordelijkheid wordt gemakkelijk afgeschoven.
Wij en ik is geen politieke roman. Mensen willen niet met politiek bezig zijn. Zelf kijkt Saskia liever naar de bestaande toestand dan zich bezig te houden met het veranderen ervan. Schrijvers vervullen ook een opiniërende functie. Wij en ik staat niet los van de maatschappij. Ze leefde zich in in een rechts milieu en wilde dat zonder clichés beschrijven, zich afvragend hoe men tot bepaalde manieren van leven komt.

Ze heeft er moeite mee de personen los te laten als het boek af is. Tijdens het schrijven valt haar eigen leven weg. Het schrijfproces is een zoektocht, verslavend en vermoeiend. Ze slaapt dan slecht maar het geeft voldoening vorm te kunnen geven aan hetgeen in haar hoofd zit. Ze maakt schetsen om voeling te houden met haar personages. Nadat ze de elementen voor de roman bij elkaar gesprokkeld had, ging ze in New York schrijven. De afstand tot het onderwerp deed haar goed, maar de terugblik van de oude vrouw leven voldeed niet. Ze maakte een ander plan. Het verwoorden is belangrijk, zegt ze. Mieke is geen vuilbek en Sarah leeft in een jongerencultuur.

Het gesprek gaat verder over het verschil tussen Vlaamse en Noord-Nederlandse literatuur.
Saskia zegt dat de Vlamingen individualisten zijn, maar kan zich voorstellen dat ze beìnvloed zijn door de minderwaardige positie waaruit ze zich losmaken.

Hier meer over de site en het interview met Saskia de Coster.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten