Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 14 april 2013

Filmrecensie: Des Hommes et des Dieux (2010), Xavier Beauvois



Stichtelijk verhaal over houding kloosterlingen in geweldssituatie

De relatie tussen christenen en moslims is vaak gespannen. De verschillen tussen de godsdiensten zijn groot. Welkom zijn films die de overeenkomsten benadrukken. In Des Hommes et des Dieux, dat op werkelijke gebeurtenissen gebaseerd is, lijkt daarvan sprake.
In de Maghrebijnse bergen woont een groep monniken in het Atlas klooster nabij een islamitisch dorp. Ze zijn zelfvoorzienend, brengen de dagen door met werken, in gebed en met Gregoriaanse zang, maar treden ook naar buiten. De dorpelingen zien hen graag omdat ze de zieken verzorgen en de bewoners bijstaan als er problemen zijn. Het zijn dan ook hartelijke hard werkende mannen, de ziekenbroeder Luc met zijn onafscheidelijke muts voorop. Als hij de hoofdwond van een meisje heeft verzorgd, geeft hij een lief kusje op haar haren. Op het moment dat in het dorp een jongetje wordt besneden, zijn de monniken te gast bij de ceremonie. De imam spreekt mooie woorden over de gelijkwaardigheid van de godsdiensten en hun hemelse gezanten.

Er ontstaat spanning in dit harmonieuze samenleven door het optreden van extremisten van Jamaa Islamia onder leiding van Ali Fayattia. Als in de buurt van het klooster een groep Kroatische gastarbeiders door deze moedjahedien werd gedood, wil het leger het klooster gaan bewaken. Abt Christian weigert echter het aanbod te aanvaarden. Hij wil geen corrupte Algerijnse overheid binnen hun vredige muren. Niet alle monniken denken daar hetzelfde over. Er ontstaat onrust onder hen, maar de abt houdt aan zijn voornemen vast. ’s Avonds houden ze in ieder geval de poort gesloten.

Tijdens de kerst gebeurt het onvermijdelijke. De terreurgroep valt binnen met het verzoek of de ziekenbroeder mee kan komen omdat ze enkele gewonden hebben. De abt geeft daarvoor echter geen toestemming: Luc is al oud en heeft zijn handen vol aan de verzorging van de locale bevolking. Hij weigert om dezelfde reden om medicijnen mee te geven. Fayattia lijkt te aarzelen maar aanvaardt toch de argumenten van de abt. Als hij wegloopt, roept de abt hem na dat het kerst is. Fayattia komt terug, schudt de abt de hand en excuseert zich voor de inval.

De andere monniken zijn ongerust. Ze vrezen dat de weigering van de abt om de fundamentalisten te helpen een oorlogsverklaring inhoudt. Tijdens een bespreking zegt de een: partir, c’est fuir, een ander: partir, c’est mourir un peu. Ze komen er niet uit. De abt stelt een beslissing uit. Hij spreekt met een oudere monnik die het liefst weg wil (zie foto), al voelde hij zich de laatste keer toen zijn moeder tachtig werd ook niet thuis in de Franse wereld en bij zijn familie.

Als de extremisten hun gewonden naar het klooster brengen, verdenkt de overheid Christian ervan dat hij met de bende heult of in ieder geval te welwillend voor hen is. Men wijt het extremisme aan de vroegere Franse overheersing. Broeder Luc raakt uitgeput door alle werk, maar laat zich niet kennen. De strijd tussen leger en extremisten wordt harder. Met hun gezangen proberen de monniken de legerhelicopters te overstemmen en weg te jagen.

De film wordt gaandeweg steeds stichtelijker. Eerder waren er al lange shots van hun gebeden en gezangen, maar als Christian ook nog de andere broeders zalvend toespreekt wordt het wat erg belerend. Des Hommes en des Dieux zakt weg in bombastisch geweld met de daarbij horende aanzwellende muziek. Ik herinnerde mij, waarom weet ik ook niet, de film Kiss of a spiderwoman (1985), die wat thematiek betreft zoveel interessanter is.

In de aftiteling wordt de dood van de monniken op 21 mei 1996 gememoreerd. Het is nooit duidelijk geworden onder welke omstandigheden ze hun einde vonden.

Hier de trailer.  




Geen opmerkingen:

Een reactie posten