Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 7 april 2013

Achterland: de weg terug naar Cuey Machar (2011), documentaire van Albert Elings



Ontroerend portret van een Soedanese vluchteling met een groot hart.

De sympathieke Kon Kelei (zie foto) is een kindsoldaat uit Soedan die wegvlucht, in 2001 in Nederland onderdak vindt en zich inzet voor zijn volk Dinka, dat na het vertrek van de Engelsen door de Arabieren in Soedan werd geminacht. Hij speelt de hoofdrol in een film over een kindsoldaat en wordt ambassadeur voor War Child. Albert Elings geeft hem een videocamera waarop Kon zijn indrukken van Nederland kan vastleggen.

Vermakelijk zijn de beelden van een tunnel onder de Rijn door. Dat zouden ze in Soedan ook moeten maken, zegt Kon. Of van zijn maten in het AZC in Gorinchem, waaronder een jongeman van Arabische afkomst die ze daarmee plagen. In 2003 krijgt Kon in Brussel een prijs voor zijn filmwerk. Hij zegt in zijn dankwoord dat hij asiel heeft gekregen vanwege zijn bekendheid maar ook wel vanwege zijn voorgeschiedenis. Na de positieve uitslag van zijn laatste tentamen voor zijn rechtenstudie is Kon beduusd. Hij herinnert zich de voettocht met een neef naar de grens met Kenia. Hij was, ondanks zijn wonden, een van de weinigen die de dans ontsprong. Zijn neef haalde het niet. In de bossen bij Gorichem speelt Kon een jaar na zijn aankomst in Nederland de tocht nog eens na, ongetwijfeld om die ervaring te verwerken.

De beelden in Nederland worden afgewisseld met die in Soedan. Albert Elings gaat met Kon naar zijn geboorteplaats Cuey Machar. Zuid en Noord waren 21 jaar lang in oorlog met elkaar. Over zijn gevechtshandelingen horen we niets. Kon vindt de toestand in Soedan verbeterd sinds hij daar wegging. Ze komen aan in Khartoem waar de moeder van Kon woont. Kon deelt stroopwafels uit. Men vindt hem mager. Zijn moeder zegt dat Kon op zijn vijfde wegging om zijn aan te sluiten bij de rebellen.

In een boot varen ze naar de regio Bor. Ze moeten de reis onderbreken omdat een vrouw moet bevallen, maar komen tenslotte in Cuey Machar. Kon betreurt het dat er niets veranderd is daar. Het is er zelfs minder geworden. Als hij daar terug zou komen met een zak geld zou hij gauw blut zijn omdat het in zijn cultuur een sociale plicht datgene te delen wat men heeft. 

Wonen in Nederland heeft echter geen zin als hij weet dat zijn volksgenoten in Soedan verkommeren. Hij laat een stenen middelbare school bouwen en huizen met het geld dat hij in Nederland heeft opgehaald. Het is mooi om te zien dat kon in de hele film zichzelf blijft, deze goedlachse, betrokken jongeman, deze nieuwbakken advocaat, docent op de nieuwe universiteit in Soedan, iemand met een groot hart.

Hier de trailer, waarin Kon Kelei geprononceerd in beeld komt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten