Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 23 april 2013

Margriet de Moor over Mélodie d’amour, VPRO-Boeken, 21 april 2013



De liefde, altijd weer de liefde die nooit vergaat

Voordat Brands ingaat op de nieuwe roman van Margriet de Moor die over liefdes in al haar gedaantes handelt – van loyale genegenheid tot alles verterende hartstocht, vraagt hij haar te vertellen over het grote katholieke gezin waar ze uit kwam en waarover hij eerder in een telefoongesprek met haar hoorde.

De Moor was vierde in de rij van tien. Samen met haar zusje die vijfde was, genoten ze van de vrijheid omdat er weinig op hen gelet werd. Haar ouders bleven hun hele leven verliefd op elkaar. Ze schreeuwden nooit tegen elkaar. Haar vader was erg complimenteus tegen haar moeder. Op zijn tachtigste verjaardag toonde hij Margriet liefdesgedichtjes die haar moeder aan hem geschreven had.

De kracht van verliefdheid is nauwelijks onder woorden te brengen, maar de kinderen merkten niet echt dat hun ouders in de kamer dansten. Zij waren leeswolven die zich eerder identificeerden met de personen uit hun boeken. Het ouderlijk geluk vormde een tegenwicht tegen alle drama’s en tragedies die ze meemaakten, zoals een auto-ongeluk en een gehandicapt dochtertje. Pas de laatste denkt De Moor weer terug aan de verhouding van haar ouders.

Eerder schreef De Moor De verdronkene (2005) waarin een storm de hoofdrol speelde. Hetzelfde deed ze in Mélodie d’amour met de liefde, een kracht te groot om mee om te gaan, zegt ze nog maar eens. Haar eerste verliefdheid beleefde ze in de zesde klas van de lagere school, met zeventien jaar haar eerste romance. Wanhoop kan toeslaan als je elkaar nader hebt leren kennen, zegt ze.

In het eerste deel van Médodie d’amour wordt een echtpaar uit elkaar gedreven, in het tweede deel ontmoet de jonge Cindy in Amsterdam de man van haar leven, denkt ze, en gaat hem stalken. In het derde deel ontmoeten we een meisje dat van haar broer hield en geplaagd wordt door schuldgevoelens vanwege twee doden die ze op haar geweten heeft. In het laatste deel leert een 18-jarige verpleegster een in haar ogen oude architect van 64 jaar kennen, die door zijn verliefdheid zijn stervensproces kan uitstellen en een ontwerp voor een gebouw kan voltooien. Een van de doden uit het derde deel sterft met zijn volle instemming, dus is het omgekeerde volgens De Moor ook mogelijk, om weer op te krabbelen met het gebruik van je wil.  

Ze heeft niets verzonnen, maar wel veel gemanipuleerd. Ze wil tonen, niet vertellen. Het moeilijkst is het om de personages overtuigend voor het voetlicht te brengen. Ze kon zich goed voorstellen hoe het is om iemand te stalken en beschreef dat met plezier. Cindy wilde altijd weten waar haar geliefde uithing en belde naar zijn vrouw en naar zijn werk, nadat hun liefdesverhouding precair is geworden.

Of ze schrikt van haar eigen verbeelding? vraagt Brands. Ddat blijkt niet het geval. Ook de moord van Elsje in De schilder en het meisje (2010) beschreef ze met plezier. Ze was het eens met haar personage. Haar doodstraf beschreef ze daarentegen niet van harte. Ze was het daarmee niet eens.

Hier mijn bespreking van De schilder en het meisje op Literair Nederland.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten